Σήμερα έγινε κάτι δεοντοπαραγωγικό. Δεώδες. Δε ξέρω πως είναι η λέξη αλλά έγινε. Εκεί λοιπόν που βαριόμουν μόνος στο σχολείο χωρίς κανέναν να μιλήσω και ήμουν έτοιμος να πάω στη βιβλιοθήκη να μιλήσω στη Μαρία (και ναι, ήμουν έτοιμος να το κάνω και αυτό - βέβαια δεν νομίζω πως θα τα καταφερνα στο τέλος, αλλά τέλος πάντων), ήρθε μια κοπέλα, που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου και μου είπε πως της αρέσει η μπλούζα μου, η οποία είχε πάνω το τέτοιο των Joy Division. Αυτό που είναι κάπως γραμμές και κανουν κάτι σαν βουνά. Ξέρω γω κύμα όρη και κοιλάδες φάση. Μα αν είναι δυνατόν, γιατί δεν τους δίνουν ένα κανονικό όνομα. Ομολογώ πως αγχώνομαι γιατί δεν ξέρω αν στις Πανελλήνιες θα τα πω έτσι ή αν έχουν κανονικό όνομα. Ρώτησα και τον καθηγητή μου, αλλά αυτός είπε να τα πω έτσι. Αλλά εγώ δεν θέλω να τα πω έτσι και δεν ξέρω δεν ξέρω. Πρέπει να κάνω έρευνα στο Google. Google it που λέει και ο House. Λοιπόν, σκάω. Έλεγα λοιπόν για την μπλούζα μου, που απο κάτω έλεγε και Love Will Tear Us Apart, που είναι μιλάμε τέλειο και τέλος πάντων. Ήρθε λοιπόν και μου είπε οτι της αρέσει η μπλούζα μου και μετά της είπα και γω ότι και μένα μου αρέσει και πως οι Joy Division είναι καταπληκτικοί και μετά είπαμε και για τα άλλα τους τραγούδια και συμφωνήσαμε πως το αγαπημένο και των δυο μας είναι το Atmosphere και τότε χτύπησε το κουδούνι και έφυγε γρήγορα. Και αυτό! Αυτό ήταν το απίθανο πράγμα της ημέρας μου. Γιατί ήταν το 5ο διαλειμμα και εγώ είχα 6ωρο οπότε αυτή πρέπει να ταν πρώτη γιατί δεν την είχα ξαναδεί και εφυγα και δεν την ξαναείδα και μιλάμε μίλησα με κάποιον. Και συγκεκριμένα κάποια. Πρέπει να λείπει πιο συχνά ο Αλέξης. Αυτός φταίει. Αλλά πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο να του το πω. Βασικά όχι δεν θα τον πάρω γιατί θα ψωνιστεί. Βασικά γιατί να ψωνιστεί. Αλλά δεν του το λέω. Απόφαση. Και τώρα δεν ξέρω τι κάνω. Ποτέ δε μου χει μιλήσει κάποιος άσχετος. Και πρέπει να παω να της μιλήσω αύριο? Ή αν το κάνω θα φανώ υπερβολικά λυσσάρης? Ήταν και υπερβολικά όμορφη. Μιλάμε είχε ολόξανθα μαλλιά μακριά μακριά (ποτέ δεν ξέρω αν γράφεται με υ ή με ι) και είχε γαλάζια μάτια, που ήταν σαν την θάλασσα τις ωραίες μέρες. Και μιλάω για τα μάτια της? Ό,τι 'να 'ναι. Και τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω το όνομα της. Από την άλλη όμως, αν δεν πάω να της μιλήσω μπορεί να μη μου ξαναμιλήσει ποτέ. Πω. Δεν πρέπει να μου μιλάει κανένας. Καλά κάνουν τόσο καιρό. Προβλήματα!
Μα όλα όσα έγραψα είναι μια μάζα. Μιλάμε αλήθεια έχω πρόβλημα. Και πως να την λένε? Και τι να κάνω αύριο. Μα εδώ και κατι ώρες (καλά ντάξει) κάθομαι και γράφω για μια κοπέλα που δεν έχω ξαναδεί και μπορει να μην ξαναδώ. Οπότε σταματώ. Και γράψαμε διαγώνισμα σήμερα στα Μαθηματικά και τα πήγα απίθανα, μοναδικά! Και αυτά. Ντάξει, τελικά καλά έκανα και μιλούσα τόση ώρα για την άλλη. Λοιπόν, πως να την λένε. Της πάει το Αναστασία. Βασικά όχι. Δε ξέρω.
Πρέπει να διαβάσω. Τέλος.
Απίθανη μέρα!
No comments:
Post a Comment