Τρίτη 29 Νοεμβρίου - 21:17

Η μαμά λέει ότι στις φωτογραφίες φαίνομαι πολύ αδύνατη και πρέπει να τρώω και να μην ξανακουρέψω ποτέ τα μαλλιά μου, γιατί είναι ωραία τώρα που έχουν μακρύνει πάλι. Βασικά είχα πάντα πολύ μακριά μαλλιά. Απο τότε που με θυμάμαι. Η μαμά μου, δεν ξέρω αν σου είπα, επειδή ήταν και πολύ γυναίκα της επανάστασης, ακολουθούσε και τους χίπεις μια περίοδο. Όσο ήμουν μικρή λοιπόν και δεν πήγαινα σχολείο, κάθε βράδυ πηγαίναμε ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ σε κάποια συνάντηση ή σε κάποιο πάρτυ που γίνονταν σε διάφορες παραλίες απο δω κι από κει. Κι ήμασταν οι τρεις μας. Τότε ήμασταν πράγματι οικογένεια. Ομολογώ ότι ήταν πολύ ωραία. Μου άρεσε να με ντύνει η μαμά με εκείνα τα λουλουδάτα φορέματα και να μου βάζει κορδέλες στα μαλλιά, που έφταναν ως τη μέση κι όλοι τα ζηλέυαν για το καστανοκόκκινο χρώμα τους. Το οποίο χρώμα οφείλεται στις πολωνέζικες ρίζες μου. Αν δε στο έχω αναφέρει, ο παππούς και η γιαγιά απο τη μεριά του μπαμπά είναι απο κει. Αλλά ο μπαμπάς μεγάλωσε εδώ. Κάνανε το λάθος οι παππούδες μου να μεταναστεύσουν. Θα μ'άρεσε να ζω στην Πολωνία. Είχα πάει μια φορά τα Χριστούγεννα και ήταν όλα πανέμορφα και κάτασπρα. Αλλά και την Πόλη την αγαπώ. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν την αγαπούσα. Πάλι μακρυγορώ. Λοιπόν είναι ένα πρόβλημα αυτό. Θα μου στοιχίσει στην Έκθεση. Πρέπει να το προσέξω.
Που λες τώρα θυμήθηκε η μάνα μου να το πάιξει μητέρα. Μου έιπε οτι της έλειψα κιόλας. Εγώ δεν ξέρω αν μου λείπει. Βασικά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Α, ναι. Δε σου είπα γιατί έκοψα τα μαλλιά μου όμως. Όταν αποφάσισαν να φύγουν οι γονείς μου, πήρα ένα μεγάλο ψαλίδι και τα έκοψα ως τη ρίζα. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Ήμουν και μικρή τότε, αλλά απο αντίδραση φαντάζομαι. Η μαμά έκλαιγε δυο μέρες. Για τα μαλλιά μου. Ε, λοιπόν πολύ το χάρηκα. Μου την έδινε που της άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά μου. Συχνά ένιωθα ότι τα αγαπούσε πιο πολύ από μένα. Τέλος πάντων. Απο τότε δεν τους ξανάφησα να μου τα μακρύνουν. Ήταν η δική μου επανάστηση και δε θα μου τη χαλάγανε. Αλλά πριν δυο χρόνια μπήκα στο Λύκειο, οπότε αποφάσισα να τα ξαναμακρύνω.
Μα μιλάω τόση ώρα για τρίχες. Έλεος! Γενικά δεν πολυασχολούμαι με αυτά τα πράγματα γιατί τα βρίσκω ανούσια. Προτιμώ να ασχολούμαι με άλλα πιο ουσιώδη. Όπως οι τέχνες για παράδειγμα. Λατρέυω οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Κι αν δεν περάσω στη Βιολογία, θα δώσω στην Καλών Τεχνών. Το έχω αποφασίσει καιρό τώρα αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Το έχω πει στην Κάτε μόνο. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω καποιον άλλο να του μιλήσω. Μόνο η Κάτε με καταλαβαίνει. Η Κάτε. Ούτε για αυτήν σου έχω μιλήσει. Την ξέρω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κι είναι το μόνο άτομο που έχει μείνει δίπλα μου σε όλα. Ίσως να είναι λίγο ανόητο να πιστεύει κανείς στις αδερφές ψυχές, αλλά αν υπάρχουν τότε η Κάτε είναι σίγουρα η δική μου. Στο σχολείο όλοι νομίζουν ότι είμαστε σνομπ γιατί δεν κάνουμε παρέα με κανέναν άλλο. Αλλά δε νομίζω ότι θα άντεχε κανείς την παρέα μας. Θα του ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί στους ρυθμούς μας. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, η Κάτε έχει παρέες. Όχι φίλους, παρέες. Εγώ γενικά δεν αισθάνομαι άνετα με άτομα που δεν ξέρω, νιώθω ότι γίνομαι βάρος. Γενικά ακούγεται στο σχολείο ότι είμαι σνομπ και ξινή. Δεν ξέρω γιατί. Εγώ δεν έχω ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Χμ. Δε με ξέρουν, γι'αυτό. Δεν πειράζει όμως.
Απο τον μυστηριώδη νεαρό κανένα νέο. Τον είδα και σήμερα στο σχολείο. Η Κάτε μου είπε οτι με κοιτούσε με μίσος. Γιατί όμως; Αναρωτιέμαι. Α! Εμαθα πως τον λένε. Ορφέα. Χμ. Του ταιριάζει. Είναι ομορφο όνομα και του ταιριάζει γιατί είναι κι αυτός όμορφος. Βασικά τα μάτια του. Τα μάτια του είναι υπέροχα. Αλλά αν με μισεί τότε θα τον μισήσω κι εγώ. Θα είναι κρίμα βέβαια, γιατί φαίνεται καλό παιδί. Αλλά τι να κάνεις.
Σήμερα έμαθα επίσης οτι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης θα συγκατοικήσουν. Το έλεγε στην προσευχή η Αρετή, που είναι κολλητή της Αλκιόνης. Είναι πολύ ερωτευμένοι σου λέει. Η Αλκιόνη παράτησε το σχολείο και ο Μιχάλης μόλις μαζέψει κάποια λεφτά, θα την πάρει να πάνε να ζήσουν στην Σκόπελο, από όπου κατάγεται. Κρίμα που η Αλκιόνη παράτησε το σχολείο. Ήταν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου μας. Αλλά έτσι είναι αυτοί οι έρωτες. Σαρώνουν τα πάντα. Απαιτούν θυσίες. Τα έχω διαβάσει στα βιβλία εγώ.
Λοιπόν, αρκετά για σήμερα. Ανυπομονώ να έρθει το αύριο για να ξαναδω τα μάτια του Ορφέα. Βέβαια αν όντως με μισεί, θα πρέπει να πάψω να ανυπομονώ για τέτοια πράγματα. Αλλά ίσως απλά είναι αυτή η αντίδραση του προς τα άτομα που δε γνωρίζει. Ίσως απλά να είναι επιθετικός με τους αγνώστους. Δεν τον αδικώ. Είμαι κι εγώ καμιά φορά έτσι. Εγώ θα επιδιώξω να τον γνωρίσω. Ποτέ δεν ξέρεις.

χχχ

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου - 20:22

Λοιπόν. Ξαναγράφω. Να ικανοποιηθεί και η αγαπητή μητέρα, η οποία πάλι με εκνεύρισε σήμερα, αφού με πρήζε να βγω μια βόλτα. Αλλά θέλω? Δεν θέλω. Καλά, τέλος πάντων. Νομίζω μ'άρεσε την προηγούμενη φορά που έγραψα και οπότε ξαναγράφω. Ας μη βρίσκω λοιπόν δικαιολογίες απο δω και πέρα. Και κατάφερα μόλις και να εκφράσω ένα συναίσθημα? Όλε. Επιτυχία. Αλλά νομίζω δεν λέω και τίποτα ουσιώδες, αλλά δεν πειράζει. Να είχα και κάτι ουσιώδες να γράψω καλά θα 'ταν. Τέλος πάντων. Σήμερα στο σχολείο βαριόμουν ομολογώ. Μόνο η κατεύθυνση έχει ενδιαφέρον γιατί πορώνομαι με τα μαθηματικά. Τα μαθηματικά είναι τέλεια και καταπληκτικά και θα θελα μια ζωη να κάνω μαθηματικα, αλλά πρέπει να κάνω κι άλλα πραγματα γιατί με τα μαθηματικά όλοι μου λένε πως δε θα καταφέρω τίποτα. Τέλος πάντων. Εκτός από την κατεύθυνση βαριέμαι στο σχολείο. Και δεν μιλάω με κανέναν. Εκτός τον Αλέξη. Αλλά και τον Αλέξη τον βαριέμαι γιατί είναι βαρετός, αλλα τέλος πάντων. Μα νιώθω ότι συνέχεια λέω τέλος πάντων. Και ναι, μόλις κοίταξα και λέω συνέχεια τέλος πάντων. Και είναι πάλι ολά μαζί χωρίς καμία συνοχή.

Συνοχή accomplished. Θα έλεγε κανείς. Ναι λοιπόν, εκτός απο την κατευθυνση βαριεμαι. Στα Γενικής κάθομαι μόνος μου, αφού ο Αλέξης είναι σε άλλο τμήμα και δεν υπάρχει κανένας άλλος να κάτσω μαζί του, αφού κανένας δε μου μιλάει. Μα μιλάμε πρέπει να είμαι και πολύ τραγικός, αλλά τελος πάντων, δεν με νοιάζει μπορώ να πω. (Κι΄άλλο τέλος πάντων) Και σήμερα στο τρίτο διάλειμμα, όταν είχα πάει να φάω στη καντίνα είδα μια κοπέλα να με κοιτάει. Και ήταν η Θάλεια. Και απορώ γιατί με κοιτούσε αφού είναι από τις πιο σνομπ και ψωνάρες του σχολείου. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι λογικά με κοιτούσε για να με θάψει. Φαίνεται και πολύ σκύλα. Γιατί μετά που μιλούσε με την Κάτε (άκου κει Κάτε. Ω Θεε δηλαδη.) σκάσανε κατ'ευθείαν και οι δυο στα γέλια. Μιλάμε αυτήν πως την μισώ. Είναι τόσο δήθεν και υποκρίτρια και σκύλα. Και τέλος πάντων. Γιατί εχω σπαταλήσει τόση ώρα να γράφω γι'αυτές? Τόσοι άνθρωποι με κοροιδεύουν. Μα μιλάμε δε μπορώ να καταλάβω όμως γιατί με κοροιδεύουν. Δε νομίζω ότι εχω και κάτι. Βασικά έχω τα μαυρα μου τα χάλια αλλά και ο Παπαδάκης που είναι χειρότερος από μένα είναι και ο πρώτος τυπάς του σχολείου. Αλλά βασικά αυτός ειναι παμπλουτος, οποτε δεν θα μπορούσε να μην ειναι διασημος. Αλλά πάλι λεω άσχετα και νομίζω ότι κλαιγομαι και παλι δεν αλλάζω παραγραφο. Ειμαι ηλίθιος. Αποφαση.

Και μετά στο σπίτι είχαμε φακές και δεν μ'αρεσουν οι φακες, οποτε αρχισαμε να μαλωνουμε με την μανα μου και εφτασε να μου λεει να παω βολτα γιατι ειμαι για κλαματα. Ωραια συμπεριφορά. Τι να πω. Και δε βάζω και τόνους. Μα νιωθω πεταω άσχετα όπου να'ναι. Αλλά δεεεν πειράζει. Και μετά εγω δεν πήγα βόλτα ως συνηθως γιατί ούτως η άλλως είχα διαβασμα και τα διαβασα όλα και τώρα γράφω. Αλλα εχω γραψει υπερβολικα πολλα και βαρεθηκα οποτε σταματώ. Παω να δω τηλεοραση. Τι ενδιαφερον. Τι ενδιαφερον. Μιλαμε ακομα και γω με βαριεμαι. Να γιατι δε μου μιλαει κανεις. Χα. Κλαίγομαι!

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου - 15:23

Να 'μαι πάλι. Επέστρεψα. Λοιπόν ξεπάγιασα χτες στη βόλτα αλλά ήταν ωραία! Πολύ το χάρηκα βρε παιδί μου. Επιτέλους κρύο κι όχι ζέστη! Ε δεν άντεχα άλλη ζέστη. Με τίποτα.
Ναι ας μη φλυαρήσω πάλι άσκοπα. Σκεφτόμουν στη βόλτα τι να γράψω για τη ζωή μου και κατέληξα να μην αναφερθώ καθόλου στο παρελθόν μεμονωμένα παρά μόνο αν χρειαστεί κάποια στιγμή. Ας μιλήσω για το παρόν λοιπόν. Πρώτα απ όλα σου έχω συστηθεί; Χμ. Δε νομίζω. Ωραία, ας τα πάρουμε από την αρχή. Είμαι η Θάλεια. Όπως έχω ήδη αναφέρει είμαι μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου και ναι, έχω στόχους υψηλούς και θα τους πετύχω ο κόσμος να χαλάσει. Μένω σε μια πόλη και όμορφη και άσχημη, της οποίας το όνομα δε θα αναφέρω, οπότε έστω ότι τη λένε Πόλη. Χμ. Πολύ γενικά όλα αυτά. Βαρετά. Ας περάσω σε συγκεκριμένα πράγματα. Μένω με τη θεία μου σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια αρκετά όμορφη γωνιά της Πόλης. Κι είμαστε η θεία μου κι εγώ. Οι γονείς μου αποφάσησαν πριν 10 χρόνια ότι θέλουν να γυρίσουν όλον τον κόσμο κι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη χαραμίσουν ανατρέφοντας εμένα. Δε με χαλάει. Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ ο τύπος της μαμάς που φτιάχνει κουλουράκια και είναι ξετρελαμένη με τη μικρή της κόρη, αντίθετα ήταν πάντα γυναίκα της επανάστασης κι ο πατέρας μου κάθε άλλο παρά κατάλληλος για πατέρας ήταν. Μάλλον παιδί θα τον έλεγες. Έμεινε παιδί και θα είναι πάντα παιδί. Έτσι μια μέρα λοιπόν πήραν την Harley Davidson του μπαμπά και φύγανε. Δε λέω, έρχονται αρκετά συχνά, κάθε καλοκαίρι, για να δούνε το βλαστάρι τους, αλλά μέχρι εκεί. Ευτυχώς η θεία είναι και πολύ καλή μη σου πω και υπεραγαπάει τα παιδιά οπότε μαζί τα περνάμε τζάμι.
Αυτά για τη ζωή μου λοιπόν. Αν χρειαστεί να μάθεις κάτι άλλο θα στο πω εν συνεχεία (πώς τα λέω η άτιμη). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα βέβαια τι θέλω ακριβώς απο τη ζωη μου. Δηλαδη δεν ξέρω αν έχω βρει το νόημα. Για μένα τουλάχιστον. Ναι, δεν ξέρω. Και είμαι και λίγο αναποφάσιστη. Βασικά τα υπόλοιπα για μένα θα τα καταλάβεις εν καιρώ.
Οπότε ας σωπασω επιτελους. Α! Να μην ξεχάσω. Σήμερα στο σχολείο μας είπαν ότι απέβαλαν την Αλκιόνη. Τα είχε λέει με τον καθηγητή της φιλοσοφίας. Τους πιάσανε να φιλιούνται στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου. Καλά δεν την αδικώ, ήταν κούκλος ο άτιμος ο κύριος Μιχάλης. Κύριος τώρα, εντάξει, μικρός ήταν, το πολύ 25. Με το πτυχίο ζεστό ζεστό στα χέρια μας ήρθε σου λέει. Τέλος πάντων πάλι μακρυγορώ. Μου κάνει εντύπωση απλά που είναι τόσο κακό. Εννοώ το ότι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης τα έχουν. Τόσο κατατρεγμένος πια ο έρωτας; Γιατί; Μήπως μπορείς να διατάξεις την καρδιά σου ποιον θα ερωτευτεί και το μυαλό σου ποιον θα σκέφτεται; Λες και φταίνε αυτοί ας πούμε. Δεν ξέρω. Δε με σόκαρε το γεγονός αλλά με δυσαρέστησε.
Χμ. Και κάτι άλλο. Είδα ένα παιδί σήμερα στο σχολείο. Δεν ξέρω αν είναι καινούριος. Πρέπει να είναι γιατί δεν τον έχω ξαναδει. Τριγυρνούσε μ'αυτόν τον κομπλεξικό, τον Αλέξη. Ναι, καινούριος θα είναι μάλλον. Αν τον είχα ξαναδει θα τον θυμόμουν. Βασικά νιώθω πως από κάπου τον ξέρω. Χμ. Ασυναρτησίες πάλι. Δεν ξέρω καν γιατί το ανέφερα αυτό. Απλά κάποια στιγμή, όταν περιμέναμε μαζί στο εστιατόριο, συναντήθηκαν οι ματιές μας για λίγο και ήταν breathtaking που λέμε. Είχε κάτι μάτια πράσινα με κίτρινες πινελιές. Δε μπορούσα να μην τον κοιτάω, δε μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου. Ευτυχώς που με φώναξε η Κάτε (βλ. κολλητή) μετά και ξεκόλλησα γιατί θα γινόμουν ρεζίλι.
Λοιπόν πρέπει να μάθω περισσότερα γι'αυτόν. Ούτε το όνομα του δεν ξέρω. Πρέπει να μάθω. Πρέπει. Γιατί; Δεν ξέρω. Αλλά πρέπει.
Εμ με φωνάζει η θεία. Πήρε η μαμά τηλέφωνο, απο Φρανκφούρτη. Χμ. Πάω.
Αν έχω νεότερα από τον μυστηριώδη τύπο θα σε ενημερώσω.

xxx

Κυριακή 27 Νοεμβρίου - 15:12

Λοιπόν. Δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω εδώ. Δεν έχω ιδέα. Αλλά μου πε ο ψυχολόγος να αρχίσω να γράφω κάπου τις σκέψεις μου για να μάθω να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Αλλά ο ψυχολόγος είναι ηλίθιος. Και δεν ξέρω καν γιατί πάω σε ψυχολόγο. Οι λαμπρές ιδέες της μάνας μου. Αυτή η γυναίκα.. Αμάν. Επειδή λέει δεν κάνω σχεδόν με κανέναν παρέα πρέπει να ερευνήσουμε το πρόβλημά μου. Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Δεν είναι καν πρόβλημα. Αυτή πρέπει να παει σε ψυχολόγο. Τέλος πάντων. Φλυαρώ. Αλλά μου πε να γράφω, οπότε γράφω. Δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο. Αλλά αφού γράφω, πρέπει πιστεύω να βάλω μια τάξη στη γραφή μου. Και βασικά καλά κάνω και γράφω τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όταν γίνω διάσημος κιθαρίστας όλοι θα θέλουν να μάθουν για τη ζωή μου κι αν τα έχω όλα μαζεμένα κάπου, θα μπορώ εύκολα να γράψω την αυτοβιογραφία μου και έτοιμος. Αα ναι, τάξη. Αλλάζω παράγραφο.

Άλλαξα παράγραφο. Πρέπει να το κάνω πιο συχνά. Βέβαια δεν ξέρω πότε. Αλλά πρέπει να μάθω. Λοιπόν, νομίζω λέω μπούρδες τόση ώρα. Λοιπόν, αγχώνομαι. Θα γράψω κάτι ουσιώδες.

(Άλλαξα παράγραφο.) Λοιπόν. Δεν έχω ζωή. Το παραδέχομαι. Έχει δίκιο η μαμά που νομίζει οτι έχω προβλημα. Αλλά δεν εχω προβλημα. Εγώ μια χαρά είμαι. Μόνος. Περνάω ήσυχα κι ωραία. Εχω και τον Αλέξη, τον κολλητό μου. Αυτός βέβαια είναι χειρότερος από μένα. Αυτός με έκανε έτσι. Χμ. Ναι. Και δεν εχω ζωή. Ποτέ δεν είχα βασικά. Ούτε φίλους. Εκτός απο το νηπιαγωγείο που έκανα παρέα με τον Κωνσταντίνο. Και τώρα τον Αλέξη.

Καλά (άλλαξα παραγραφο) βαρέθηκα. Αλλά νομίζω θα ξαναγράψω. Κάποτε.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου - 18:57

"..a kiss with a fist is better than noooone!". Μα όλη μέρα τριγυρνάει αυτό το τραγούδι στο κεφάλι μου. Μα τι θα γίνει επιτέλους; Να θέλεις να διαβάσεις και εκεί που λες για βακτήρια και DNA (φαν της βιολογίας βλέπεις) ξαφνικά να πετάγεται και ένα "..then I set fire to our beee-ee-ee-ee-ee-ed!". Ε άντε να συγκεντρωθείς μετά! Τρίτη Λυκείου σου λέει, διάβασμα και κακό και πήζει το μυαλό. Και σαν τελειώσει θα σου πω εγώ! Μη με είδατε. Αλλά κάτσε πρώτα να περάσουμε. Τελος πάντων πολύ μονόλογος! Κι άμα αρχίζει ο μονόλογος λέω πολλά και μερικά δεν είναι κι ευχάριστα sooo..stop! Ξέρεις αποφεύγω τις σκέψεις μου τελευταία. Και τον εαυτό μου τον έχω αναδιπλώσει (όπως αναδιπλώνεται το DNA με τις ιστόνες ένα πράμα -ναι, λέω πολλές κρυάδες, θα το διαπιστώσεις και στη συνέχεια-) κι τον έχω κλείσει σ' ένα συρταράκι μικρό μικρό και το έχω φυλάξει κάτω απ' το κρεβάτι μου. Α ναι, δεν έχουμε και πολύ καλές παρτίδες τελευταία εμείς οι δυο, εγώ κι ο εαυτός μου εννοώ, και από τους τσακωμούς προτιμώ τη σιωπή. Ε κι αν μερικές φορές προσποιούμαι τη χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είμαι, δεν έγινε και τίποτα.
Τέλος πάντων κακές παρτίδες άνοιξες κι εσύ που έπιασες να διαβάσεις τούτο εδώ, αλλά εγώ ευθύνη δε φέρω. Εγώ απλά γράφω. Αναφέρω. Παραθέτω. Εσύ τώρα, που δε σου φτάνουν τα δικά σου προβλήματα και θέλεις να ασχοληθείς και με τα δικά μου, ε τι να σου πω, συγγνώμη αλλά πας γυρεύοντας!
Λοιπόν, η ζωή μου είναι ένα χάλι εντάξει; Και μη βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα πως είμαι απαισιόδοξη, ρεαλίστρια είμαι. Εντάξει μωρέ, δεν είναι και τόσο χάλι δηλαδή για να λέμε και του στραβού το δίκιο (πολύ αδικημένοι οι στραβοί by the way, στο λέω εγώ που έχω 3 βαθμούς μυωπία και δεν καταδέχομαι να βάλω γυαλιά γιατί μου χαλάνε το image. Δηλαδή η κοινωνία γιατί να μη φροντίσει γι'αυτούς τους καημένους που λόγω νοτιά ούτε φακό επαφής δε μπορούν να βάλουν και λόγω image ούτε γυαλί; Για τους τυφλούς αγαπητή κοινωνία έφτιαξες ανάγλυφα πλακάκια, για τους στραβούς όμως; ), καλή είναι. Καμιά φορά τα σκέφτομαι όλα και γελάω. Ε ναι, είναι για γέλια, άμα τα δεις απ' έξω. Και νομίζω ότι έτσι αποφάσισα να τα βλέπω από δω και πέρα τα πράματα. Καλύτερα είναι πιστεύω. Εντάξει δε σου λέω πως θα γίνω και αναίσθητη γιατί τέτοιες ριζικές αλλαγές δε γίνονται ούτε με την κυβέρνηση, θα γίνουνε με εμένα; (πάλι κρυάδα!) Θα μείνω αυτή που είμαι, απλά θα σταματήσω να σκάω για τον ένα και τον άλλο (δεν περιέχονται οι φίλοι). Θα κοιτάξω τη ζωή μου, την προσωπική, που θέλει λίγο φτιάξιμο. Μου έχουν ξεφύγει κάτι μολυβιές έξω από το περιθώριο του καμβά, αλλά θα τις διορθώσω. Η ζωή είναι ωραία! Κατέληξα! Αύριο ίσως να σου λέω πως είναι χάλια, αλλά εσύ να θυμάσαι αυτο που λέω τώρα. Κι άμα δε σου έρθουν κι όλα όπως τα θέλεις, δεν πειράζει, κάποιος καλός λόγος θα υπάρχει.
Τώρα έξω κάνει κρύο, καιρός για δύο που λένε, εγώ είμαι μόνη μου βέβαια, αλλά έχω παρέα το όμορφο ασημί iPod μου και λέμε να βγούμε μια βόλτα να απολαύσουμε τον έρωτα μας στο τσουχτέρο κρύο του Νοέμβρη. Μιας που ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο μου έστειλε μήνυμα ότι θα αργήσει κάμποσο καιρό ακόμα, λέω κι εγώ να τον απατήσω λίγο, σάμπως θα το μάθει και ποτέ; (ωπ! να η κατάθλιψη.) Θα μου πεις τώρα ποιος είναι ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο. Εμ, μήπως εγώ ξέρω; " δύσκολος καιρός για πρίγκιπες.." Εντάξει ίσως και να ξέρω, άλλα άμα δεν το ξέρει αυτός δεν πρόκειται να έρθει ποτέ! Αχ, ασυναρτησίες λέω πάλι. Λοιπόν το iPod μου με περιμένει στην πόρτα! Τα υπόλοιπα αργότερα.

xxx