Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου - 03:39

Πάει πολύς καιρός όντως.
Και για να μη μείνεις και με την απορία, εκείνο το βράδυ της Τρίτης ξαναπήγα στην καφετέρια και πλήρωσα τη σοκολάτα και μετά γύρισα σπίτι.
Και μετά χάλασαν τα πάντα.
Έμαθα δύο πράγματα που με σόκαραν. Και ειλικρινά δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά. Απλά θα σου πω.
1. Η Κάτε είναι στο νοσοκομείο. Υπερβολική δόση. Δεν το χωράει ο νους μου. Η Κάτε;
2. Και ποιος την προμήθευε; Ο Αλέξανδρος. Τον έχουν μέσα τώρα.
Ούτε ξέρω πως ξεκίνησε η όλη φάση, ούτε πως τον πιάσανε.
Και η Κάτε δεν είναι καλά. Είναι στην Εντατική ακόμα. Διασωληνομένη. Σιχαίνομαι να τη βλέπω έτσι. Έχω περάσει πολλές ώρες αυτό το δεκαπενθήμερο στο νοσοκομείο και δεν αντέχω άλλο. Κι αυτή η απαίσια μυρωδιά της αρρώστιας μου φέρνει αναγούλα.
Σκατά. (κατέληξα να μιλάω έτσι)
Είμαι πιο μόνη από ποτέ. Στο σχολείο δε μου μιλάει άνθρωπος. Το όλο πράμα για την Κάτε μαθέυτηκε κι όλοι νομίζουν ότι κι εγώ..παίρνω τέλος πάντων. Οι καθηγητές με κοιτάνε με μισό μάτι. Ο κύριος Πέτρος δε με κοιτάει καν.
Και μεθαύριο είναι Χριστούγεννα κι οι άλλοι έχουν κλείσει καιρό τώρα κάτι εισιτήρια για Παρίσι, αλλά εγώ δεν πάω πουθενά. Είπα θα μείνω για την Κάτε, αλλά δε θέλω να περάσω τις γιορτές μόνη. Θέλω να μείνει κάποιος πίσω μαζί μου, αλλά δεν πρόκειται να τους πω τίποτα.

Απόψε ήθελα να πάρω το μεγάλο αρκούδο αγκαλιά και να κοιμηθώ μαζί του. Αν είναι δυνατόν που κατάντησα. Και μετά σηκώθηκα και θυμήθηκα να γράψω.
Και νιώθω ένα κενό. Και δεν ξέρω πώς να το γεμίσω. Γι' αυτό όλη την ώρα κάτι μασουλάω. Ώσπου θα γίνω μια χοντρή αγελάδα και κανείς δε θα με θέλει και δε θα χωράω απ' τις πόρτες.

Θα μείνω μια βδομάδα μόνη.
Θέλω να πέσω σε χειμερία νάρκη.
Και Πανελλήνιες ολέ. Δε θα περάσω πουθενά.
Βασικά είμαι σε λάθος κατεύθυνση.
Ναι, τώρα το κατάλαβα.

Και ξεκίνησα το κάπνισμα. Μπράβο μου. Μου αξίζουν συγχαρητήρια. Έχω καταπατήσει όλες τις αρχές μου. Εγώ η αντικαπνίστρια. Είμαι για λύπηση.

Δεν ξέρω αν θα ξαναγράψω.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 22:39

Σοκ! Γυρνούσα σπίτι, μετά τη σύντομη βόλτα μου και την άκαρπη προσπάθεια μου να βρω τους γονείς της Κάτε και να μάθω κάτι για την εξαφάνιση της και είχα αποφασίσει να πάω λίγο στην καφετέρια που είναι εδώ κοντά. Εκεί που πάω όταν όλα πάνε στραβά ή όταν θέλω να σκεφτώ κάτι σοβαρό. Μπήκα λοιπόν, παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα και πήγα να κάτσω πάνω, στον καναμπέ με τα πολλά μαξιλάρια, δίπλα στο αγαπημένο μου παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα και τσουπ! βλέπω τον Ορφέα! Καθόταν στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο και κάτι διάβαζε. Δεν πρόσεξα γιατί είχα πάθει σοκ. Αυτός δεν πρέπει να με είδε γιατί φαινόταν απορροφημένος από το βιβλίο κι έφυγα τρέχοντας και γύρισα σπίτι.
Μα πως βρέθηκε αυτός εδώ; Θελώ να πω, κανείς δεν την ξέρει αυτή την καφετέρια. Δεν την έχω δείξει ούτε στην Κάτε! Ήταν το δικό μου μέρος. Δηλαδή εντάξει, δε μου ανήκει, αλλά ήταν ένα μέρος που το ήξερα μόνο εγώ. Προφανώς δεν ισχύει πια αυτό.
Και τώρα περιμένω στο παράθυρο να τον δω να φέυγει, για να ξαναπάω, αφού από το σοκ που έπαθα, έφυγα χωρίς να πληρώσω τη σοκολάτα.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου - 20:33

Λοιπόν δε μπορώ να κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα. Ε, δε γίνεται. Θα πάω μια βόλτα. Δε μπορώ άλλο εδώ μέσα. Ίσως περάσω κι απ' το μαγαζί των γονιών της Κάτε. Αυτοί κάτι θα ξέρουν να μου πουν, δε μπορεί. Κι η μαμά με το μπαμπά με πήραν τηλέφωνο, έχουν πάει για ψώνια κι η θεία σε μια φίλη της. Θα αργήσουν γιατί θα πάνε και για φαγητό, είπαν, μόλις τελειώσουν. Οπότε εντάξει. Ας βγω. Μόνη μου βέβαια. Αλλά και πού το κακό; Έχει και ωραίο φεγγάρι απόψε. Θα πάρω και το iPod και όλα μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς μ' αρέσει να περπατάω μόνη. Ίσως πάω και στο κάστρο.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου - 20:08

Μα όλοι έχουν χαθεί; Τι συμβαίνει; Το κινητό της Κάτε κλειστό, αυτή που δεν το κλείνει ούτε τη νύχτα; Και στο σπίτι της δεν απαντάει κανείς. Καλά οι γονείς της θα είναι στο μαγαζί, είναι και Τρίτη σήμερα, αλλά η Κάτε; Τέτοια ώρα έχει σχολάσει. Κι ο Αλέξανδρος ούτε φωνή ούτε ακρόαση; Και κυρίως ούτε ένα τριαντάφυλλο; Και όχι τόσο δηλαδή για το λουλούδι, αλλά για τη χειρονομία..εννοώ, μα που χάθηκαν όλοι τελικά;
Να αρχίσω να ανησυχώ; Μα ανησυχώ ήδη. Και δεν είναι και κανένας στο σπίτι. Από το πρωί που έφυγα για το σχολείο ως τώρα δεν έχει εμφανιστεί κανείς. Κάτι δεν πάει καλά..κάτι, κάτι..Αλλά δεν ξέρω τι..

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου - 19:58

Λοιπόν δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά η Κάτε έχει εξαφανιστεί και ο Αλέξανδρος το ίδιο. Κανείς απ' τους δυο δεν ήρθε σχολείο σήμερα. Ήταν λίγο χάλια μέρα. Όλη μέρα μόνη μου. Μόνη στο θρανίο, μόνη στο διάλειμμα.. Ήταν τραγικό. Να είσαι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους και να είσαι τόσο μόνος. Δεν ήξερα τι να κάνω σήμερα. Και δε μου άρεσε καθόλου που με βλέπανε όλοι να κάθομαι μόνη. Δε με ενόχλησε και τόσο που ήμουν μόνη τελικά, αλλά που με βλέπανε οι άλλοι μόνη.
Εντάξει φτάνει. Ας ξανακάνω μια προσπάθεια να πάρω την Κάτε, ελπίζω τώρα να έχει ανοίξει το κινητό της.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου - 23:39

Πω! Έχω πράγματα να πω. Λοιπόν, την Κυριακή αφού είχα αγανακτήσει καλά καλά, είχα αποφασίσει να πάω βόλτα. Περίληψη του προηγούμενου επισοδείου. Βγήκα λοιπόν βόλτα. Ναι, τα κατάφερα τελικά. Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω. Ήταν και Κυριακή τα μαγαζιά ήταν κλειστά, δεν μπορούσα να κάνω ότι κοιτάζω τις βιτρίνες. Έτσι λοιπόν απλά άρχισα να περπατάω ακούγοντας μουσική. Δεν είχε πολύ κόσμο στο κέντρο, παρ'όλο που έρχονται Χριστούγεννα γιατί.. γιατί.. βασικά δεν ξέρω γιατί η αλήθεια είναι. Άκουγα λοιπόν τη μουσική μου και περπατούσα και ξαφνικά είδα μια τέλεια καφετεριούλα μικρή μικρή, χωμένη σε μια γωνιά που φαινόταν ωραία και ζεστή και θα μπορούσα να απολαύσω τη μιζέρια μου άνετα και απολαυστικά. Μπήκα λοιπόν μέσα και εντυπωσιάστηκα ακόμη περισσότερο. Είχε παντού πίνακες, κάτι αφίσες σε μια πλευρά και αρκετά βιβλία. Παρήγγειλα λοιπόν μια ζεστή σοκολάτα -ναι, τόσο ξενέρωτος είμαι- και άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και ήταν και πολύ τέλειο. Ναι. Λεγόταν Υπερβολικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά και το λάτρεψα από την πρώτη σελίδα. Εκεί λοιπόν που διάβαζα ήσυχα κι ωραία έρχεται μια και μου λέει "Ω! Αυτό το βιβλίο είναι τέλειο!" και εγώ είπα "Ω! Είναι όντως τέλειο!" και μετά αυτή είπε "Ω! Που είσαι?" και της είπα και μετά μιλήσαμε λίγο για το βιβλίο. Χωρίς Ω! όμως. Βασικά ποτέ δεν είπαμε Ω! αλλά ακούγεται πιο ενδιαφέρον έτσι. Και μιλήσαμε λοιπόν λίγο και ξαφνιάστηκα με την άνεση που είχα να της μιλάω. Συνήθως δεν ξέρω πως να μιλάω σε αγνώστους αλλά μ'αυτήν μια χαρά. Και μετά χτύπησε το κινητό μου και ήταν η μαμά που με έψαχνε παντού και τι ώρα είναι αυτή με την επομένη να χω σχολείο και δεν θα περάσω πανελλήνιες και όλα αυτά και εγώ έφυγα βιαστικά αφού χαιρετιστήκαμε. Ή όπως γράφεται. Και αυτό βασικά. Ήταν πολύ συμπαθητική. Αλλά δεν ξέρω το όνομα της. Τι συμβαίνει με εμένα και τα ονόματα αυτών που μου μιλάνε δεν ξέρω. Και τώρα δεν ξέρω. Θα ξαναπάω ίσως στη καφετέρια σύντομα. Ίσως φανώ λυσσάρης. Βασικά δε με νοιάζει. Εγώ το βιβλίο θέλω να διαβάσω. Και έχω πάρει 3 κιλά από το καλοκαίρι. Αλλά ακόμα να ψηλώσω. Μάλλον πρέπει να συμβιβαστώ με το γεγονός πως δε θα ψηλώσω. Μα έχω όρεξη ή μου φαίνεται από εχθές. Και στο σχολείο καλά ήταν σήμερα. Βασικά όχι. Χάλια ήταν αλλά δεν πειράζει.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου - 22:53

Χμ. Σου χρωστάω κάτι εξηγήσεις από χτες. Τώρα πλέον δε μου φαίνεται τρομερό αυτό που συνέβη κι έχω ηρεμήσει κατά πολύ, χωρίς να είμαι καλά όμως. Χτες λοιπόν, ας πούμε ότι ένα άτομο που εκτιμώ πολύ, εισέβαλε με το έτσι θέλω στο χώρο μου, νομίζοντας πως του έχω δώσει την άδεια και προσπάθησε να επιβάλλει την άποψη του. Δεκτές οι γνώμες, αλλά σαν γνώμες κι όχι σαν διαταγές. Επρόκειτο για έναν καθηγητή που του είχα - δεν ξέρω αν του έχω ακόμα - μεγάλη αδυναμία και υπολόγιζα πολύ τη γνωμή του. Είχαμε λοιπόν συνάντηση στο σχολείο εχτές για τη συντακτική ομάδα που στο τέλος αυτού του μήνα θα εκδόσει κάτι σαν εφημερίδα. Και ο συγκεκριμένος καθηγητής, ο κύριος Πέτρος, είναι υπέυθυνος να μας συντονίσει. Εγώ έχω αναλάβει τη διακόσμηση της εφημερίδας, εικόνες, πλαίσια, πως θα στηθούν τα άρθρα και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Χτες λοιπόν έπρεπε να παρουσιάσουμε το τελικό πλάνο της εφημερίδας για να πάει στο τυπογραφείο και να ξεκίνησουν οι διαδικασίες έκδοσης. Του είχα δώσει λοιπόν του κύριου Πέτρου το σχέδιο την Παράσκευη και θα το έφερνε χτες για να το σχολιάσουμε. Πήγα λιγάκι καθυστερημένη διότι είχε κίνηση στο δρόμο και με το που μπήκα μέσα, δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα και με πήρε μονότερμα. Και τι προχειροδουλειές είναι αυτές μου έλεγε κι αν είναι δυνατόν και πως δεν το περίμενε από εμένα και πως το όλο πλάνο ήταν τελείως σαχλό. Και εκεί τα πήρα. Που θα μου πει εμένα ο κύριος Πέτρος ότι είναι σαχλό το πλάνο μου! Που είναι φυσικός και δεν έχει ιδέα από διακόσμηση. Συγγνώμη δηλαδή. Εγώ έχω κάνει και κάτι μαθήματα σχεδίου και ασχολούμαι τόσα χρόνια, ερασιτεχνικά βέβαια, αλλά θεωρώ τέλος πάντων ότι δεν είμαι και καμιά άσχετη. Δεν είπα φυσικά τίποτα. Έμεινα και άκουσα όλα τα προσβλητικά σχόλια, άκουσα τη γνώμη - διαταγή του για το πως θέλει να φαίνεται η εφημερίδα και του υποσχέθηκα ότι έτσι θα γίνει. Φεύγοντας μου πέταξε κι ένα "συγγνώμη για τον άποτομο τόνο, είχα μια άσχημη μέρα, ό,τι είπα ήταν για το καλό σου" και του είπα κι εγώ αυτό που περίμενε να ακούσει "μην ανησυχείτε κύριε Πέτρο, δεν παρεξηγώ εγώ". Κόντεψε να μείνει κολλημένη η άνω με την κάτω γνάθο μου, από την πιέση να προσποιηθώ ένα τεράστιο χαμόγελο. Όμως ήταν η τελευταία φορά. Δεν πρόκειται να ξαναπω σε κανέναν αυτά που θέλει να ακούσει, ούτε να δείχνω αυτα που θέλει να δει. Όσο για την εφημερίδα, θα την ξαναφτιάξω, θα τυπώσω μερικά κομμάτια, θα τα μοιράσω σε μερικούς καθηγητές και συμμαθητές παράλληλα με τη δική μου έκδοση που επίσης θα τυπώσω και θα κάνω γκάλοπ. Ας αποφασίσει ο λαός εν τέλει! (πώς τα λέω! ..ας κάνουμε και λίγη πλάκα τέλος πάντων)

Και μιας που μιλάω για πλάκα, τρία τριαντάφυλλα μου έδωσε σήμερα ο Αλέξανδρος στο σχολείο. Που θα πάει πια αυτή η κατάσταση! Ανθοπωλείο το 'χω κάνει εδώ μέσα. Άντε να δουμε! Μέχρι χτες ήταν ρομαντικό. Σήμερα ήταν γλυκό. Αλλά άμα αύριο μου φέρει τέσσερα τριαντάφυλλα θα καταντήσει γελοίο. Τι θα κάνω και μ' αυτόν δεν ξέρω. Κάτι δε μ' αρέσει στην όλη φάση. Κι η Κάτε είναι πολύ περίεργη σήμερα. Όλο κάτι χαζοχαρούμενα χαμόγελα και μια έκφραση αχανής. Μα τι συμβαίνει στον κόσμο;

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 02:14

Λοιπόν -άσχετο γενικά- ξέρεις κάτι; Σιχαίνομαι τους καλούς τρόπους. Κουράστηκα να λέω "μμ..είναι πολύ ωραίο το φαγητό", ενώ στην πραγματικότητα είναι χάλια. Κουράστηκα να λέω "δεν πειράζει!", ενώ πειράζει και "κανένα πρόβλημα!", ενώ έχω πρόβλημα. Κουράστηκα να το παίζω καλή ακόμα κι όταν I don't feel like doing it. Και βαρέθηκα, μα βαρέεεθηκα, να λέω "μην ανησυχείς, δεν παρεξηγώ εγώ!", ενώ παρεξηγώ! Κι ενώ ναι, με ενοχλεί αυτό που λες και όχι, δεν είμαι φαν του "χτύπα κι άλλο θα τ' αντέξω". Και δεν αντέχω άλλο να σφίγγω τα χέρια και τα δόντια μου και να πονάνε μετά ή να μπίγω τα νύχια στα μπούτια μου για να μην αρχίσω να ουρλιάζω γεμάτη εκνευρισμό! Δε μπορώ να μου λένε τι να κάνω. Να μπαίνουν στο χώρο μου και να μου κάνουν υποδείξεις. Άσε με ρε φίλε να τα κάψω τα ρημαδο-κουλουράκια! Τουλάχιστον θα είναι ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ καμμένα κουλουράκια!
Πφ! Νεύρα..άπειρα. Ας πω για άλλη μια φορά ότι φταίει το φεγγάρι. Λοιπόν ας πάω για ύπνο μήπως και ηρεμήσω λιγάκι. Θα σου εξηγήσω αύριο τι συνέβη.

χχχ

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 20:43

Μα τώρα που το σκέφτομαι η ξανθιά που χάθηκε? Γιατί δεν την έχω ξαναδεί ποτέ? Και μιλάμε πόσο είχα ενθουσιαστεί? Τραγικό. Και ήταν πριν μιάμιση βδομάδα αυτό? Μα αυτή με έκανε έτσι χάλια λοιπόν. Μα είχα μια φθίνουσα πορεία από τότε. Μόλις διάβαζα ότι εγραφα. Είναι γνησίως φθίνουσα μη πω. Και λέω κρυάδες. Ντάξει. Με εκνεύρισα. Θα πάω βόλτα! (Νιώθω τόσο πολύ ότι επαναλαμβάνομαι αυτές τις μέρες!)

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 20:38

Και πάλι δεν πήγα. Με λυπάμαι. Λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ούτε να φάω δεν ήθελα σήμερα. Ξύπνησα το πρωί, διάβασα λίγο, έγραψα ένα διαγώνισμα, κοιμήθηκα, διάβασα, μετά διάβασα το βιβλίο μου και τώρα γράφω εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τελειώσει και τα μαθήματα μου όλα για όλη την εβδομάδα.
Βασικά να βγω τώρα? Τι έχω να χάσω? Το χρόνο μου τον χάνω ούτως η άλλως, οπότε.. Αλλά..
Ας πάω μια βόλτα.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 17:48

Σα να φτιάχνουν τα πράγματα! Σήμερα το μεσημέρι που τρώγαμε όλοι μαζί, είχαν έρθει κι ο παππούς με τη γιαγιά, μου ανακοίνωσαν οι γονείς μου ότι θα αγοράσουν ένα βιβλιοπωλείο που βρίσκεται στο κέντρο τη πόλης, για κάποιο λόγο δε μου λένε ακόμα ποιο(!) και χάρηκα πάρα πολύ! Μιλάμε τέλεια ιδέα! Και μου είπαν ότι μπορώ να αναλάβω τη διακόσμηση και να διαλέγω τα βιβλία που θα έρχονται και θα είναι τέλεια γιατί λατρεύω να διακοσμώ χώρους! Πωω! Βιβλιοπωλείο! Το όνειρο κάθε βιβλιοφάγου! Έχω ενθουσιαστεί μιλάμε! Μα τέλεια! Και τους είπα και μια ιδέα μου, να φτιάξουμε στο βιβλιοπωλείο μια "γωνιά ανάγνωσης" που θα έχει ωραίο φωτισμό από παλιά φωτιστικά και μια βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία κάθε είδους και θα μπορεί ο καθένας να κάθεται και να διαβάζει ένα βιβλίο και απλά να πληρώνει ένα συμβολικό ποσό την ώρα. Νομίζω τους άρεσε σαν ιδέα, ειδικά της μαμάς που λατρεύει κι αυτή τα βιβλία! Και τους είπα ότι εγώ θα μπορούσα να φέρω κόσμο στο μαγαζί γιατί ξέρω παιδιά που λατρεύουν το διάβασμα κι η βιβλιοθήκη του σχολείου έχει μόνο πολύ παλιά βιβλία και πολύ "σχολικά" που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Και φαντάσου τι ωραίο που θα είναι ένα τέτοιο μέρος! Δεν υπάρχει άλλο στην Πόλη και νομίζω θα κάνει θράυση!
Ενθουσιασμός υπέρτατος! Και την άλλη βδομάδα έρχονται ο παππούς κι η γιαγιά απ'την Πολωνία και χαίρομαι! Γιατί μου έχουν λείψει! Έχω τόσο καιρό να τους δω.. Νομίζω ότι μ'αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα. Έβλεπα σήμερα τον Πήτερ Παν στην τηλεόραση και στη σκηνή που η Γουέντι με τα αδέρφια της γυρνάνε σπίτι τους κι οι γονείς της αποφασίζουν να υιοθετήσουν και τα Χαμένα Αγόρια, με έπιασαν τα κλάματα. Μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, αυτό μου έχει λέιψει. Και δεν έχω αδέρφια. Κρίμα. Αλλά δεν πειράζει. Ίσως να γίνουμε κι εμείς μια χαρούμενη οικογένεια. Ωραία θα ήταν. Και να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκδρομές και για πικ νικ. Μα ναι! Θα ήταν τέλεια. Ίσως και να γίνει! Ποιος ξέρει;

Απ'τον Αλέξανδρο παρεπιπτόντως κανένα νέο, εκτός από δυο τριαντάφυλλα που βρήκε η μαμά στο χαλάκι της εξώπορτας. Λες αυτό να σημαίνει ότι τα 'χουμε; Θα μάθω αύριο.
Ας διαβάσω Φυσική τώρα. Ο φυσικός είπε χτες στην ενημερώση ότι πρέπει να ξε-αγχωθώ και να προσπαθήσω λίγο παραπάνω. Ώρα για προσπάθεια λοιπόν!
Αντίο σου!