Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 22:39

Σοκ! Γυρνούσα σπίτι, μετά τη σύντομη βόλτα μου και την άκαρπη προσπάθεια μου να βρω τους γονείς της Κάτε και να μάθω κάτι για την εξαφάνιση της και είχα αποφασίσει να πάω λίγο στην καφετέρια που είναι εδώ κοντά. Εκεί που πάω όταν όλα πάνε στραβά ή όταν θέλω να σκεφτώ κάτι σοβαρό. Μπήκα λοιπόν, παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα και πήγα να κάτσω πάνω, στον καναμπέ με τα πολλά μαξιλάρια, δίπλα στο αγαπημένο μου παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα και τσουπ! βλέπω τον Ορφέα! Καθόταν στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο και κάτι διάβαζε. Δεν πρόσεξα γιατί είχα πάθει σοκ. Αυτός δεν πρέπει να με είδε γιατί φαινόταν απορροφημένος από το βιβλίο κι έφυγα τρέχοντας και γύρισα σπίτι.
Μα πως βρέθηκε αυτός εδώ; Θελώ να πω, κανείς δεν την ξέρει αυτή την καφετέρια. Δεν την έχω δείξει ούτε στην Κάτε! Ήταν το δικό μου μέρος. Δηλαδή εντάξει, δε μου ανήκει, αλλά ήταν ένα μέρος που το ήξερα μόνο εγώ. Προφανώς δεν ισχύει πια αυτό.
Και τώρα περιμένω στο παράθυρο να τον δω να φέυγει, για να ξαναπάω, αφού από το σοκ που έπαθα, έφυγα χωρίς να πληρώσω τη σοκολάτα.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου - 20:33

Λοιπόν δε μπορώ να κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα. Ε, δε γίνεται. Θα πάω μια βόλτα. Δε μπορώ άλλο εδώ μέσα. Ίσως περάσω κι απ' το μαγαζί των γονιών της Κάτε. Αυτοί κάτι θα ξέρουν να μου πουν, δε μπορεί. Κι η μαμά με το μπαμπά με πήραν τηλέφωνο, έχουν πάει για ψώνια κι η θεία σε μια φίλη της. Θα αργήσουν γιατί θα πάνε και για φαγητό, είπαν, μόλις τελειώσουν. Οπότε εντάξει. Ας βγω. Μόνη μου βέβαια. Αλλά και πού το κακό; Έχει και ωραίο φεγγάρι απόψε. Θα πάρω και το iPod και όλα μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς μ' αρέσει να περπατάω μόνη. Ίσως πάω και στο κάστρο.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου - 20:08

Μα όλοι έχουν χαθεί; Τι συμβαίνει; Το κινητό της Κάτε κλειστό, αυτή που δεν το κλείνει ούτε τη νύχτα; Και στο σπίτι της δεν απαντάει κανείς. Καλά οι γονείς της θα είναι στο μαγαζί, είναι και Τρίτη σήμερα, αλλά η Κάτε; Τέτοια ώρα έχει σχολάσει. Κι ο Αλέξανδρος ούτε φωνή ούτε ακρόαση; Και κυρίως ούτε ένα τριαντάφυλλο; Και όχι τόσο δηλαδή για το λουλούδι, αλλά για τη χειρονομία..εννοώ, μα που χάθηκαν όλοι τελικά;
Να αρχίσω να ανησυχώ; Μα ανησυχώ ήδη. Και δεν είναι και κανένας στο σπίτι. Από το πρωί που έφυγα για το σχολείο ως τώρα δεν έχει εμφανιστεί κανείς. Κάτι δεν πάει καλά..κάτι, κάτι..Αλλά δεν ξέρω τι..

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου - 19:58

Λοιπόν δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά η Κάτε έχει εξαφανιστεί και ο Αλέξανδρος το ίδιο. Κανείς απ' τους δυο δεν ήρθε σχολείο σήμερα. Ήταν λίγο χάλια μέρα. Όλη μέρα μόνη μου. Μόνη στο θρανίο, μόνη στο διάλειμμα.. Ήταν τραγικό. Να είσαι ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους και να είσαι τόσο μόνος. Δεν ήξερα τι να κάνω σήμερα. Και δε μου άρεσε καθόλου που με βλέπανε όλοι να κάθομαι μόνη. Δε με ενόχλησε και τόσο που ήμουν μόνη τελικά, αλλά που με βλέπανε οι άλλοι μόνη.
Εντάξει φτάνει. Ας ξανακάνω μια προσπάθεια να πάρω την Κάτε, ελπίζω τώρα να έχει ανοίξει το κινητό της.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου - 23:39

Πω! Έχω πράγματα να πω. Λοιπόν, την Κυριακή αφού είχα αγανακτήσει καλά καλά, είχα αποφασίσει να πάω βόλτα. Περίληψη του προηγούμενου επισοδείου. Βγήκα λοιπόν βόλτα. Ναι, τα κατάφερα τελικά. Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω. Ήταν και Κυριακή τα μαγαζιά ήταν κλειστά, δεν μπορούσα να κάνω ότι κοιτάζω τις βιτρίνες. Έτσι λοιπόν απλά άρχισα να περπατάω ακούγοντας μουσική. Δεν είχε πολύ κόσμο στο κέντρο, παρ'όλο που έρχονται Χριστούγεννα γιατί.. γιατί.. βασικά δεν ξέρω γιατί η αλήθεια είναι. Άκουγα λοιπόν τη μουσική μου και περπατούσα και ξαφνικά είδα μια τέλεια καφετεριούλα μικρή μικρή, χωμένη σε μια γωνιά που φαινόταν ωραία και ζεστή και θα μπορούσα να απολαύσω τη μιζέρια μου άνετα και απολαυστικά. Μπήκα λοιπόν μέσα και εντυπωσιάστηκα ακόμη περισσότερο. Είχε παντού πίνακες, κάτι αφίσες σε μια πλευρά και αρκετά βιβλία. Παρήγγειλα λοιπόν μια ζεστή σοκολάτα -ναι, τόσο ξενέρωτος είμαι- και άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο. Και ήταν και πολύ τέλειο. Ναι. Λεγόταν Υπερβολικά Δυνατά και Απίστευτα Κοντά και το λάτρεψα από την πρώτη σελίδα. Εκεί λοιπόν που διάβαζα ήσυχα κι ωραία έρχεται μια και μου λέει "Ω! Αυτό το βιβλίο είναι τέλειο!" και εγώ είπα "Ω! Είναι όντως τέλειο!" και μετά αυτή είπε "Ω! Που είσαι?" και της είπα και μετά μιλήσαμε λίγο για το βιβλίο. Χωρίς Ω! όμως. Βασικά ποτέ δεν είπαμε Ω! αλλά ακούγεται πιο ενδιαφέρον έτσι. Και μιλήσαμε λοιπόν λίγο και ξαφνιάστηκα με την άνεση που είχα να της μιλάω. Συνήθως δεν ξέρω πως να μιλάω σε αγνώστους αλλά μ'αυτήν μια χαρά. Και μετά χτύπησε το κινητό μου και ήταν η μαμά που με έψαχνε παντού και τι ώρα είναι αυτή με την επομένη να χω σχολείο και δεν θα περάσω πανελλήνιες και όλα αυτά και εγώ έφυγα βιαστικά αφού χαιρετιστήκαμε. Ή όπως γράφεται. Και αυτό βασικά. Ήταν πολύ συμπαθητική. Αλλά δεν ξέρω το όνομα της. Τι συμβαίνει με εμένα και τα ονόματα αυτών που μου μιλάνε δεν ξέρω. Και τώρα δεν ξέρω. Θα ξαναπάω ίσως στη καφετέρια σύντομα. Ίσως φανώ λυσσάρης. Βασικά δε με νοιάζει. Εγώ το βιβλίο θέλω να διαβάσω. Και έχω πάρει 3 κιλά από το καλοκαίρι. Αλλά ακόμα να ψηλώσω. Μάλλον πρέπει να συμβιβαστώ με το γεγονός πως δε θα ψηλώσω. Μα έχω όρεξη ή μου φαίνεται από εχθές. Και στο σχολείο καλά ήταν σήμερα. Βασικά όχι. Χάλια ήταν αλλά δεν πειράζει.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου - 22:53

Χμ. Σου χρωστάω κάτι εξηγήσεις από χτες. Τώρα πλέον δε μου φαίνεται τρομερό αυτό που συνέβη κι έχω ηρεμήσει κατά πολύ, χωρίς να είμαι καλά όμως. Χτες λοιπόν, ας πούμε ότι ένα άτομο που εκτιμώ πολύ, εισέβαλε με το έτσι θέλω στο χώρο μου, νομίζοντας πως του έχω δώσει την άδεια και προσπάθησε να επιβάλλει την άποψη του. Δεκτές οι γνώμες, αλλά σαν γνώμες κι όχι σαν διαταγές. Επρόκειτο για έναν καθηγητή που του είχα - δεν ξέρω αν του έχω ακόμα - μεγάλη αδυναμία και υπολόγιζα πολύ τη γνωμή του. Είχαμε λοιπόν συνάντηση στο σχολείο εχτές για τη συντακτική ομάδα που στο τέλος αυτού του μήνα θα εκδόσει κάτι σαν εφημερίδα. Και ο συγκεκριμένος καθηγητής, ο κύριος Πέτρος, είναι υπέυθυνος να μας συντονίσει. Εγώ έχω αναλάβει τη διακόσμηση της εφημερίδας, εικόνες, πλαίσια, πως θα στηθούν τα άρθρα και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Χτες λοιπόν έπρεπε να παρουσιάσουμε το τελικό πλάνο της εφημερίδας για να πάει στο τυπογραφείο και να ξεκίνησουν οι διαδικασίες έκδοσης. Του είχα δώσει λοιπόν του κύριου Πέτρου το σχέδιο την Παράσκευη και θα το έφερνε χτες για να το σχολιάσουμε. Πήγα λιγάκι καθυστερημένη διότι είχε κίνηση στο δρόμο και με το που μπήκα μέσα, δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα και με πήρε μονότερμα. Και τι προχειροδουλειές είναι αυτές μου έλεγε κι αν είναι δυνατόν και πως δεν το περίμενε από εμένα και πως το όλο πλάνο ήταν τελείως σαχλό. Και εκεί τα πήρα. Που θα μου πει εμένα ο κύριος Πέτρος ότι είναι σαχλό το πλάνο μου! Που είναι φυσικός και δεν έχει ιδέα από διακόσμηση. Συγγνώμη δηλαδή. Εγώ έχω κάνει και κάτι μαθήματα σχεδίου και ασχολούμαι τόσα χρόνια, ερασιτεχνικά βέβαια, αλλά θεωρώ τέλος πάντων ότι δεν είμαι και καμιά άσχετη. Δεν είπα φυσικά τίποτα. Έμεινα και άκουσα όλα τα προσβλητικά σχόλια, άκουσα τη γνώμη - διαταγή του για το πως θέλει να φαίνεται η εφημερίδα και του υποσχέθηκα ότι έτσι θα γίνει. Φεύγοντας μου πέταξε κι ένα "συγγνώμη για τον άποτομο τόνο, είχα μια άσχημη μέρα, ό,τι είπα ήταν για το καλό σου" και του είπα κι εγώ αυτό που περίμενε να ακούσει "μην ανησυχείτε κύριε Πέτρο, δεν παρεξηγώ εγώ". Κόντεψε να μείνει κολλημένη η άνω με την κάτω γνάθο μου, από την πιέση να προσποιηθώ ένα τεράστιο χαμόγελο. Όμως ήταν η τελευταία φορά. Δεν πρόκειται να ξαναπω σε κανέναν αυτά που θέλει να ακούσει, ούτε να δείχνω αυτα που θέλει να δει. Όσο για την εφημερίδα, θα την ξαναφτιάξω, θα τυπώσω μερικά κομμάτια, θα τα μοιράσω σε μερικούς καθηγητές και συμμαθητές παράλληλα με τη δική μου έκδοση που επίσης θα τυπώσω και θα κάνω γκάλοπ. Ας αποφασίσει ο λαός εν τέλει! (πώς τα λέω! ..ας κάνουμε και λίγη πλάκα τέλος πάντων)

Και μιας που μιλάω για πλάκα, τρία τριαντάφυλλα μου έδωσε σήμερα ο Αλέξανδρος στο σχολείο. Που θα πάει πια αυτή η κατάσταση! Ανθοπωλείο το 'χω κάνει εδώ μέσα. Άντε να δουμε! Μέχρι χτες ήταν ρομαντικό. Σήμερα ήταν γλυκό. Αλλά άμα αύριο μου φέρει τέσσερα τριαντάφυλλα θα καταντήσει γελοίο. Τι θα κάνω και μ' αυτόν δεν ξέρω. Κάτι δε μ' αρέσει στην όλη φάση. Κι η Κάτε είναι πολύ περίεργη σήμερα. Όλο κάτι χαζοχαρούμενα χαμόγελα και μια έκφραση αχανής. Μα τι συμβαίνει στον κόσμο;