Λοιπόν επιβεβαιωμένα, σήμερα δεν ήταν καλή μέρα.
Το πρωί έχασα την πρώτη ώρα γιατί, πάλι!, δε χτύπησε το καταραμένο ξυπνητήρι. Κι έτρεχα σαν την τρελή να προλάβω τη δεύτερη ώρα. Και δεν πρόλαβα να λουστώ. Και παρατήρησα αργότερα ότι είχα βάλει ένα πράσινο παπούτσι κι ένα κόκκινο. Τέλεια! Και η Φαίη, η πιο εκκεντρική ενδυματολογικά κοπέλα στο σχολείο, μου είπε ότι είμαι και πολύ wow! Καταλαβαίνεις γιατί χάλι μιλάμε. Πέρασα όλη τη μέρα μου λοιπόν μ' ένα πράσινο κι ένα κόκκινο παπούτσι. Και μετά γύρισα σπίτι κι είχαμε αρακά που τον μισώ. Άσε που όταν ετοιμαζόμουν για να φύγω για το φροντηστήριο το απόγευμα κι έψαχνα να βρω τις μπότες μου, όπως έτρεχα πάνω κάτω κουτούλησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού στο τραπέζι. Νομίζω πως το έσπασα. Και ΠΟΝΑΩ υπερβολικά.
Χάλι λοιπόν. Χάλι, χάλι, χάλι. Κι αύριο έχω να παραδώσω και μια εργασία στη φιλόλογο για το πως αναπτύχθηκε το ρεύμα του Ρομαντισμού, που την κάνω σε συνεργασία με τη Μαρία και όλα τα διαλείμματα τα περάσαμε σήμερα στη βιβλιοθήκη για να τη τυπώσουμε. Χαμένα όλα τα διαλείμματα λοιπόν.
Τέλεια σου λέω.
Τέλεια!
Αντίο.
No comments:
Post a Comment