Λοιπόν -άσχετο γενικά- ξέρεις κάτι; Σιχαίνομαι τους καλούς τρόπους. Κουράστηκα να λέω "μμ..είναι πολύ ωραίο το φαγητό", ενώ στην πραγματικότητα είναι χάλια. Κουράστηκα να λέω "δεν πειράζει!", ενώ πειράζει και "κανένα πρόβλημα!", ενώ έχω πρόβλημα. Κουράστηκα να το παίζω καλή ακόμα κι όταν I don't feel like doing it. Και βαρέθηκα, μα βαρέεεθηκα, να λέω "μην ανησυχείς, δεν παρεξηγώ εγώ!", ενώ παρεξηγώ! Κι ενώ ναι, με ενοχλεί αυτό που λες και όχι, δεν είμαι φαν του "χτύπα κι άλλο θα τ' αντέξω". Και δεν αντέχω άλλο να σφίγγω τα χέρια και τα δόντια μου και να πονάνε μετά ή να μπίγω τα νύχια στα μπούτια μου για να μην αρχίσω να ουρλιάζω γεμάτη εκνευρισμό! Δε μπορώ να μου λένε τι να κάνω. Να μπαίνουν στο χώρο μου και να μου κάνουν υποδείξεις. Άσε με ρε φίλε να τα κάψω τα ρημαδο-κουλουράκια! Τουλάχιστον θα είναι ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ καμμένα κουλουράκια!
Πφ! Νεύρα..άπειρα. Ας πω για άλλη μια φορά ότι φταίει το φεγγάρι. Λοιπόν ας πάω για ύπνο μήπως και ηρεμήσω λιγάκι. Θα σου εξηγήσω αύριο τι συνέβη.
χχχ
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 20:43
Μα τώρα που το σκέφτομαι η ξανθιά που χάθηκε? Γιατί δεν την έχω ξαναδεί ποτέ? Και μιλάμε πόσο είχα ενθουσιαστεί? Τραγικό. Και ήταν πριν μιάμιση βδομάδα αυτό? Μα αυτή με έκανε έτσι χάλια λοιπόν. Μα είχα μια φθίνουσα πορεία από τότε. Μόλις διάβαζα ότι εγραφα. Είναι γνησίως φθίνουσα μη πω. Και λέω κρυάδες. Ντάξει. Με εκνεύρισα. Θα πάω βόλτα! (Νιώθω τόσο πολύ ότι επαναλαμβάνομαι αυτές τις μέρες!)
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 20:38
Και πάλι δεν πήγα. Με λυπάμαι. Λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ούτε να φάω δεν ήθελα σήμερα. Ξύπνησα το πρωί, διάβασα λίγο, έγραψα ένα διαγώνισμα, κοιμήθηκα, διάβασα, μετά διάβασα το βιβλίο μου και τώρα γράφω εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τελειώσει και τα μαθήματα μου όλα για όλη την εβδομάδα.
Βασικά να βγω τώρα? Τι έχω να χάσω? Το χρόνο μου τον χάνω ούτως η άλλως, οπότε.. Αλλά..
Ας πάω μια βόλτα.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ούτε να φάω δεν ήθελα σήμερα. Ξύπνησα το πρωί, διάβασα λίγο, έγραψα ένα διαγώνισμα, κοιμήθηκα, διάβασα, μετά διάβασα το βιβλίο μου και τώρα γράφω εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τελειώσει και τα μαθήματα μου όλα για όλη την εβδομάδα.
Βασικά να βγω τώρα? Τι έχω να χάσω? Το χρόνο μου τον χάνω ούτως η άλλως, οπότε.. Αλλά..
Ας πάω μια βόλτα.
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 17:48
Σα να φτιάχνουν τα πράγματα! Σήμερα το μεσημέρι που τρώγαμε όλοι μαζί, είχαν έρθει κι ο παππούς με τη γιαγιά, μου ανακοίνωσαν οι γονείς μου ότι θα αγοράσουν ένα βιβλιοπωλείο που βρίσκεται στο κέντρο τη πόλης, για κάποιο λόγο δε μου λένε ακόμα ποιο(!) και χάρηκα πάρα πολύ! Μιλάμε τέλεια ιδέα! Και μου είπαν ότι μπορώ να αναλάβω τη διακόσμηση και να διαλέγω τα βιβλία που θα έρχονται και θα είναι τέλεια γιατί λατρεύω να διακοσμώ χώρους! Πωω! Βιβλιοπωλείο! Το όνειρο κάθε βιβλιοφάγου! Έχω ενθουσιαστεί μιλάμε! Μα τέλεια! Και τους είπα και μια ιδέα μου, να φτιάξουμε στο βιβλιοπωλείο μια "γωνιά ανάγνωσης" που θα έχει ωραίο φωτισμό από παλιά φωτιστικά και μια βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία κάθε είδους και θα μπορεί ο καθένας να κάθεται και να διαβάζει ένα βιβλίο και απλά να πληρώνει ένα συμβολικό ποσό την ώρα. Νομίζω τους άρεσε σαν ιδέα, ειδικά της μαμάς που λατρεύει κι αυτή τα βιβλία! Και τους είπα ότι εγώ θα μπορούσα να φέρω κόσμο στο μαγαζί γιατί ξέρω παιδιά που λατρεύουν το διάβασμα κι η βιβλιοθήκη του σχολείου έχει μόνο πολύ παλιά βιβλία και πολύ "σχολικά" που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Και φαντάσου τι ωραίο που θα είναι ένα τέτοιο μέρος! Δεν υπάρχει άλλο στην Πόλη και νομίζω θα κάνει θράυση!
Ενθουσιασμός υπέρτατος! Και την άλλη βδομάδα έρχονται ο παππούς κι η γιαγιά απ'την Πολωνία και χαίρομαι! Γιατί μου έχουν λείψει! Έχω τόσο καιρό να τους δω.. Νομίζω ότι μ'αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα. Έβλεπα σήμερα τον Πήτερ Παν στην τηλεόραση και στη σκηνή που η Γουέντι με τα αδέρφια της γυρνάνε σπίτι τους κι οι γονείς της αποφασίζουν να υιοθετήσουν και τα Χαμένα Αγόρια, με έπιασαν τα κλάματα. Μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, αυτό μου έχει λέιψει. Και δεν έχω αδέρφια. Κρίμα. Αλλά δεν πειράζει. Ίσως να γίνουμε κι εμείς μια χαρούμενη οικογένεια. Ωραία θα ήταν. Και να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκδρομές και για πικ νικ. Μα ναι! Θα ήταν τέλεια. Ίσως και να γίνει! Ποιος ξέρει;
Απ'τον Αλέξανδρο παρεπιπτόντως κανένα νέο, εκτός από δυο τριαντάφυλλα που βρήκε η μαμά στο χαλάκι της εξώπορτας. Λες αυτό να σημαίνει ότι τα 'χουμε; Θα μάθω αύριο.
Ας διαβάσω Φυσική τώρα. Ο φυσικός είπε χτες στην ενημερώση ότι πρέπει να ξε-αγχωθώ και να προσπαθήσω λίγο παραπάνω. Ώρα για προσπάθεια λοιπόν!
Αντίο σου!
Ενθουσιασμός υπέρτατος! Και την άλλη βδομάδα έρχονται ο παππούς κι η γιαγιά απ'την Πολωνία και χαίρομαι! Γιατί μου έχουν λείψει! Έχω τόσο καιρό να τους δω.. Νομίζω ότι μ'αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα. Έβλεπα σήμερα τον Πήτερ Παν στην τηλεόραση και στη σκηνή που η Γουέντι με τα αδέρφια της γυρνάνε σπίτι τους κι οι γονείς της αποφασίζουν να υιοθετήσουν και τα Χαμένα Αγόρια, με έπιασαν τα κλάματα. Μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, αυτό μου έχει λέιψει. Και δεν έχω αδέρφια. Κρίμα. Αλλά δεν πειράζει. Ίσως να γίνουμε κι εμείς μια χαρούμενη οικογένεια. Ωραία θα ήταν. Και να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκδρομές και για πικ νικ. Μα ναι! Θα ήταν τέλεια. Ίσως και να γίνει! Ποιος ξέρει;
Απ'τον Αλέξανδρο παρεπιπτόντως κανένα νέο, εκτός από δυο τριαντάφυλλα που βρήκε η μαμά στο χαλάκι της εξώπορτας. Λες αυτό να σημαίνει ότι τα 'χουμε; Θα μάθω αύριο.
Ας διαβάσω Φυσική τώρα. Ο φυσικός είπε χτες στην ενημερώση ότι πρέπει να ξε-αγχωθώ και να προσπαθήσω λίγο παραπάνω. Ώρα για προσπάθεια λοιπόν!
Αντίο σου!
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 01:29
Αγωνία; Χαχα. Γύρισα. Μόλις.
Λοιπόν ας τα πάρω απ' την αρχή. Στις εννιά ακριβώς χτυπάει το κουδούνι και μου φωνάζει η μαμά πως θέλουν εμένα. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα είναι πως στο καλό βρήκε το σπίτι αλλά μετά κατάλαβα πως πάλι θα έβαλε το χεράκι της η Κάτε. Ωστόσο πάω στην πόρτα και δεν ήταν ο Αλέξανδρος όπως νόμιζα. Στεκόταν ένα παλικάρι που δεν είχα ξαναδει και κρατούσε ένα κοτσάνι από κάποιο λουλούδι, μόνο που το κοτσάνι δεν είχε άνθος και ήταν πολύ περίεργο. Φαντάσου δηλαδή ένα λουλούδι χωρίς λουλούδι. 'Ντάξει φτάνει. Αυτό που λες. Και μου το έδωσε μαζί με μια κάρτα που έγραφε "τώρα που βγήκε το φεγγάρι, οι νεράιδες χορεύουν στο πάρκο" κι έφυγε. Ναι, εντάξει λίγο γλυκανάλατο και υπερβολικά ρομαντικό, αλλά αυτό που ήθελε να πει το κατάλαβα. "Έλα στο πάρκο". Πήρα λοιπόν το παλτό μου κι έφυγα. Έκανε κι ένα κρύο έξω πάλι χτες. Άσε. Τέλος πάντων. Στο θέμα μας. Πήγα λοιπόν στο πάρκο και καθόταν εκεί σε ένα παγκάκι και περίμενε. Με το που με είδε χαμογέλασε, σηκώθηκε και μου έδωσε ένα τριάνταφυλλο (μάλλον το κομμάτι που έλειπε απ' το κοτσάνι που έλαβα εγώ). Ωραία κίνηση. Να 'ταν όλοι έτσι, καλά θα ήταν. Φύγαμε λοιπόν απο κει και πήγαμε στο παγοδρομίο και είχε πολύ γέλιο η βραδυά. Έπεσα κάμποσες φορές και κάθε φορά έτρεχε δίπλα μου και με σήκωνε. Ομολογώ πως δεν έμαθα πολλά γι' αυτόν. Όποτε τον ρωτούσα γυρνούσε την κουβέντα σε εμένα. Μου φάνηκε λίγο περιέργο γιατί τα περισσότερα αγόρια λατρεύουν να μιλάνε για τον εαυτό τους και τα επιτεύγματα τους και δηλαδή εντάξει, πόσο τέλειος; Μετά το παγοδρόμιο πήγαμε βόλτα στο λιμάνι και ήταν πολύ ωραία γιατί είχε πανσέληνο και δε φυσούσε. Μόνο που έκανε κρύο, αλλά φυσικά μου έδωσε το σακάκι του. Ναι, για τόση τελειότητα μιλάμε. Ύστερα με γύρισε σπίτι και στην εξώπορτα μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και μου έιπε "είχες λίγη αστερόσκονη στα χείλη". Τώρα που το σκέφτομαι γελάω, είναι λιγάκι αστείο, αλλά εκείνη τη στιγμή κοκκίνησα ομολογώ. Κι είναι κι όμορφος ο άτιμος. Χμ. Δε μου έδωσε το νούμερό του παρόλα αυτά. Τώρα τι έγινε δηλαδή; Δεν κατάλαβα. Τα 'χουμε; Ή όχι;
Λοιπόν ας τα πάρω απ' την αρχή. Στις εννιά ακριβώς χτυπάει το κουδούνι και μου φωνάζει η μαμά πως θέλουν εμένα. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα είναι πως στο καλό βρήκε το σπίτι αλλά μετά κατάλαβα πως πάλι θα έβαλε το χεράκι της η Κάτε. Ωστόσο πάω στην πόρτα και δεν ήταν ο Αλέξανδρος όπως νόμιζα. Στεκόταν ένα παλικάρι που δεν είχα ξαναδει και κρατούσε ένα κοτσάνι από κάποιο λουλούδι, μόνο που το κοτσάνι δεν είχε άνθος και ήταν πολύ περίεργο. Φαντάσου δηλαδή ένα λουλούδι χωρίς λουλούδι. 'Ντάξει φτάνει. Αυτό που λες. Και μου το έδωσε μαζί με μια κάρτα που έγραφε "τώρα που βγήκε το φεγγάρι, οι νεράιδες χορεύουν στο πάρκο" κι έφυγε. Ναι, εντάξει λίγο γλυκανάλατο και υπερβολικά ρομαντικό, αλλά αυτό που ήθελε να πει το κατάλαβα. "Έλα στο πάρκο". Πήρα λοιπόν το παλτό μου κι έφυγα. Έκανε κι ένα κρύο έξω πάλι χτες. Άσε. Τέλος πάντων. Στο θέμα μας. Πήγα λοιπόν στο πάρκο και καθόταν εκεί σε ένα παγκάκι και περίμενε. Με το που με είδε χαμογέλασε, σηκώθηκε και μου έδωσε ένα τριάνταφυλλο (μάλλον το κομμάτι που έλειπε απ' το κοτσάνι που έλαβα εγώ). Ωραία κίνηση. Να 'ταν όλοι έτσι, καλά θα ήταν. Φύγαμε λοιπόν απο κει και πήγαμε στο παγοδρομίο και είχε πολύ γέλιο η βραδυά. Έπεσα κάμποσες φορές και κάθε φορά έτρεχε δίπλα μου και με σήκωνε. Ομολογώ πως δεν έμαθα πολλά γι' αυτόν. Όποτε τον ρωτούσα γυρνούσε την κουβέντα σε εμένα. Μου φάνηκε λίγο περιέργο γιατί τα περισσότερα αγόρια λατρεύουν να μιλάνε για τον εαυτό τους και τα επιτεύγματα τους και δηλαδή εντάξει, πόσο τέλειος; Μετά το παγοδρόμιο πήγαμε βόλτα στο λιμάνι και ήταν πολύ ωραία γιατί είχε πανσέληνο και δε φυσούσε. Μόνο που έκανε κρύο, αλλά φυσικά μου έδωσε το σακάκι του. Ναι, για τόση τελειότητα μιλάμε. Ύστερα με γύρισε σπίτι και στην εξώπορτα μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και μου έιπε "είχες λίγη αστερόσκονη στα χείλη". Τώρα που το σκέφτομαι γελάω, είναι λιγάκι αστείο, αλλά εκείνη τη στιγμή κοκκίνησα ομολογώ. Κι είναι κι όμορφος ο άτιμος. Χμ. Δε μου έδωσε το νούμερό του παρόλα αυτά. Τώρα τι έγινε δηλαδή; Δεν κατάλαβα. Τα 'χουμε; Ή όχι;
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου - 20:48
Θεέ μου κακομοιριά. Έλεος. Ήρθε η μαμά και με βρήκε στο δωμάτιο να κλαίω και έπαθε λίγο σοκ. Εμ, κόρη στην εφηβεία έχεις αγαπητή μαμά. Τι να κάνουμε.
Ήταν λίγο πάλι όπως παλιά. Όπως όταν ετοιμαζόμασταν να πάμε σε κάποιο από εκείνα τα περίεργα πάρτυ, ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ. Νομίζω νιώθει τύψεις που έλειπε τόσα χρόνια. Μου έδωσε το φόρεμα που είχε βάλει στο πρώτο ραντεβού με το μπαμπά, το οποίο αν και έχει κλείσει είκοσι χρονάκια στη ντουλάπα, είναι εξαιρετικό. Απλό μαύρο με μια διακριτική, λευκή κορδέλα στη μέση σα ζώνη. Αιθέριο θα το έλεγα. Και τα μαλλιά μου στρώσανε. Όλα καλά λοιπόν. Ίσως και να βγω τελικά. Αλλά είμαι έτοιμη και δεν ξέρω τι να κάνω. Που είναι ο Αλέξανδρος; Φάση θα 'χει να μου το ακυρώσει τελευταία στιγμή.
Ήταν λίγο πάλι όπως παλιά. Όπως όταν ετοιμαζόμασταν να πάμε σε κάποιο από εκείνα τα περίεργα πάρτυ, ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ. Νομίζω νιώθει τύψεις που έλειπε τόσα χρόνια. Μου έδωσε το φόρεμα που είχε βάλει στο πρώτο ραντεβού με το μπαμπά, το οποίο αν και έχει κλείσει είκοσι χρονάκια στη ντουλάπα, είναι εξαιρετικό. Απλό μαύρο με μια διακριτική, λευκή κορδέλα στη μέση σα ζώνη. Αιθέριο θα το έλεγα. Και τα μαλλιά μου στρώσανε. Όλα καλά λοιπόν. Ίσως και να βγω τελικά. Αλλά είμαι έτοιμη και δεν ξέρω τι να κάνω. Που είναι ο Αλέξανδρος; Φάση θα 'χει να μου το ακυρώσει τελευταία στιγμή.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου - 20:22
Δεν ξέρω τι να βάλω. Δεν έχω τίποτα. Όλα με δείχνουν κοντή, χοντρή και άσχημη. Και τα μαλλιά μου σήμερα λόγω υγρασίας είναι απαίσια. Κι ο Αλέξανδρος είπε στις εννιά να είμαι έτοιμη. Βέβαια είπε μόνο αυτό. Τίποτα άλλο. Ούτε να βρεθούμε κάπου. Τίποτα. Απλά να είμαι έτοιμη στις εννιά και μετά λέει θα καταλάβω. Λοιπόν, κατάλαβα. Δεν πρέπει να πάω πουθενά. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Ας ξαναβάλω πιτζάμες.
Σαββατο 10 Δεκεμβρίου - 20:18
..Και δεν πήγα.
Έκατσα πάλι σπίτι σαν το κακομοίρη. Είχα βρει και τι θα βάλω και μου λέει η μαμά "Θα βγείς?" και με κοιτάζω και πολύ σοκ φάση και σκέφτηκα τι κάνω και δεν βγήκα.
Και είδα μια ταινία. Θα βγω αύριο.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Έκατσα πάλι σπίτι σαν το κακομοίρη. Είχα βρει και τι θα βάλω και μου λέει η μαμά "Θα βγείς?" και με κοιτάζω και πολύ σοκ φάση και σκέφτηκα τι κάνω και δεν βγήκα.
Και είδα μια ταινία. Θα βγω αύριο.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Σαββάτο 10 Δεκεμβρίου - 08:07
Λοιπόν απ'τη μέρα που είπα ότι θα αρχίσω να γνωρίζω περισσότερο κόσμο, σαν κάτι να έγινε και ξαφνικά όλοι με βλέπουν αλλιώς! Έρχονται και με ρωτάνε αν είμαι καλά, που ήμουν τόσο καιρό, αν είναι καλά η μαμά. Εντάξει ξέρω ότι η αφορμή όλων αυτών των ερωτήσεων είναι που στο σχολείο μας κανείς δεν αφήνει καρφίτσα να πέσει κάτω, που λέει ο λόγος. Αλλά εγώ θα το ονομάσω όλο αυτό απλά ενδιαφέρον. Και γιατί να μην το εκμεταλλευτώ; Με την καλή έννοια.. Είναι μια εκπληκτική ευκαιρία, να γνωρίσω κόσμο και να δείξω σε όλους ποια είμαι. Γιατί κανείς δεν ξέρει. Μόνο η Κάτε. Με την οποία παρεπιπτόντως λύθηκε η παρεξήγηση. Κάποιο πρόβλημα είχαν τα δίκτυα και δε μπορούσα να λάβω ούτε μηνύματα ούτε τηλεφωνήματα. Πήγα σήμερα στην εταίρεια απ' όπου είχα πάρει κάποτε το κινητό και μου το έφτιαξαν, ευτυχώς.
Αλλά τα φοβερά νέα δε στα είπα ακόμα! Την Πέμπτη που πήγα σχολείο διαπίστωσα ότι είχαμε κάποιες ανακατατάξεις. Λοιπόν ήρθε ένας καινούριος μαθητής, ο Αλέξανδρος, ο οποίος φαίνεται πολύ καλό παιδί. Μπήκα μες στην τάξη και τον βρήκα να κάθεται στη θέση μου, δίπλα στην Κάτε, γιατί δεν είχε λέει πουθενά αλλού. Προθυμοποιήθηκε πάντως να βρει ένα δικό του θρανίο και λύθηκε το πρόβλημα. Το φοβερό στην όλη ιστορία, είναι ότι χτες που τον ξαναείδα στο σχολείο, μου ζήτησε να βγούμε σήμερα. Και ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί δεν τον ξέρω καν. Ούτε τ' όνομά μου δε ρώτησε, αλλά υποθέτω θα το ξέρει απ' την Κάτε, με την οποία μιλάνε συνέχεια. Βασικά η Κάτε είναι πολύ ανοικτός τύπος. Είναι ακριβώς το άτομο που θα ήθελε ο καθένας να γνωρίσει την πρώτη του μέρα σε ένα καινούριο περιβάλλον. Ξέρει να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άνετα μαζί της και να τους κατατοπίζει πλήρως. Οπότε μάλλον κάπως έτσι έγινε και με τον Αλέξανδρο.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως σήμερα θα βγω ραντεβού και μου φαίνεται πολύ περίεργο. Εκτός του ότι έχω να βγω πολύ καιρό απ' το σπίτι, πάει επίσης καιρός απ' την τελευταία φορά που κάποιος μου ζήτησε να βγούμε. Νομίζω κι εγώ δεν ήμουν γενικά ανοιχτή σε προτάσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, πριν τρεις βδομάδες μου είχε ζητήσει ο Μάριος να βγούμε, αλλά του είπα όχι και δεν ξέρω γιατί το έκανα, αφού ο Μάριος μου άρεσε και δεν είναι ο τύπος του αγοριού που με απωθεί. Τι να πω..ποιος ξέρει! Ίσως ήμουν πολύ απορροφημένη απ' τα μαθήματα.. Κι έτσι λοιπόν, δεν ξέρω τι να κάνω σήμερα. Τι να βάλω ας πούμε; Δεν ξερω και τι στυλ του αρέσει ακριβώς ή που έχει σκοπό να πάμε. Δεν έχω επίσης ούτε το κινητό του ή κάποιο νούμερο για να επικοινωνήσω μαζί του και να τον ρωτήσω. Όχι πως θα το έκανα βέβαια, αλλά για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον βρε παιδί μου.
Λοιπόν, πρέπει να φύγω να πάω στο μάθημα. Θα σου πω λεπτομέρειες αργότερα!
xxx
Αλλά τα φοβερά νέα δε στα είπα ακόμα! Την Πέμπτη που πήγα σχολείο διαπίστωσα ότι είχαμε κάποιες ανακατατάξεις. Λοιπόν ήρθε ένας καινούριος μαθητής, ο Αλέξανδρος, ο οποίος φαίνεται πολύ καλό παιδί. Μπήκα μες στην τάξη και τον βρήκα να κάθεται στη θέση μου, δίπλα στην Κάτε, γιατί δεν είχε λέει πουθενά αλλού. Προθυμοποιήθηκε πάντως να βρει ένα δικό του θρανίο και λύθηκε το πρόβλημα. Το φοβερό στην όλη ιστορία, είναι ότι χτες που τον ξαναείδα στο σχολείο, μου ζήτησε να βγούμε σήμερα. Και ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί δεν τον ξέρω καν. Ούτε τ' όνομά μου δε ρώτησε, αλλά υποθέτω θα το ξέρει απ' την Κάτε, με την οποία μιλάνε συνέχεια. Βασικά η Κάτε είναι πολύ ανοικτός τύπος. Είναι ακριβώς το άτομο που θα ήθελε ο καθένας να γνωρίσει την πρώτη του μέρα σε ένα καινούριο περιβάλλον. Ξέρει να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άνετα μαζί της και να τους κατατοπίζει πλήρως. Οπότε μάλλον κάπως έτσι έγινε και με τον Αλέξανδρο.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως σήμερα θα βγω ραντεβού και μου φαίνεται πολύ περίεργο. Εκτός του ότι έχω να βγω πολύ καιρό απ' το σπίτι, πάει επίσης καιρός απ' την τελευταία φορά που κάποιος μου ζήτησε να βγούμε. Νομίζω κι εγώ δεν ήμουν γενικά ανοιχτή σε προτάσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, πριν τρεις βδομάδες μου είχε ζητήσει ο Μάριος να βγούμε, αλλά του είπα όχι και δεν ξέρω γιατί το έκανα, αφού ο Μάριος μου άρεσε και δεν είναι ο τύπος του αγοριού που με απωθεί. Τι να πω..ποιος ξέρει! Ίσως ήμουν πολύ απορροφημένη απ' τα μαθήματα.. Κι έτσι λοιπόν, δεν ξέρω τι να κάνω σήμερα. Τι να βάλω ας πούμε; Δεν ξερω και τι στυλ του αρέσει ακριβώς ή που έχει σκοπό να πάμε. Δεν έχω επίσης ούτε το κινητό του ή κάποιο νούμερο για να επικοινωνήσω μαζί του και να τον ρωτήσω. Όχι πως θα το έκανα βέβαια, αλλά για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον βρε παιδί μου.
Λοιπόν, πρέπει να φύγω να πάω στο μάθημα. Θα σου πω λεπτομέρειες αργότερα!
xxx
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου - 22:32
Διάβαζα πρίν αυτά που είχα γράψει τις τελεύταιες μέρες και όλη την ώρα λέω το ίδιο πράγμα, αλλά ποτέ δεν κάνω τελικά τίποτα γι'αυτό.
Αύριο λοιπόν το βράδυ, θα βγώ. Είναι μια καφετέρια ήσυχη ήσυχη και θα πάω. Δεν θα 'χει και πολύ κόσμο. Ναι, ναι. Σαν το κακομοίρη θα 'μαι. Μόνος μου. Αλλά θα πάω. Όλο και κάποιος άλλος θα ναι μόνος του.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Αύριο λοιπόν το βράδυ, θα βγώ. Είναι μια καφετέρια ήσυχη ήσυχη και θα πάω. Δεν θα 'χει και πολύ κόσμο. Ναι, ναι. Σαν το κακομοίρη θα 'μαι. Μόνος μου. Αλλά θα πάω. Όλο και κάποιος άλλος θα ναι μόνος του.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου - 15:12
Μόλις γύρισα από το σχολείο. Επιτέλους τέλειωσε αυτή η βδομάδα. Παίζει να ήταν και η χειρότερη της ζωής μου. Δηλαδή, ποτέ δε γινόταν κάτι συναρπαστικό στη ζωή μου, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε όριο. Ίσως το αποκορύφωμα της βδομάδας μου να ήταν η συνεδρία με τον ψυχολόγο την Πέμπτη. Δηλαδή έχω φτάσει στο σημείο το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής μου να είναι να μιλάω σε κάποιον ο οποίος απλά πληρώνεται για να με ακούσει και μετά λογικά αδιαφορεί πλήρως. Νομίζω θέλω να γίνω ψυχολόγος τελικά. Η πιο καλή δουλειά είναι. Αλλά δε ξέρω από τι κατεύθυνση πας. Δεν πειράζει. Θα γράψω καλά και αν θέλει απο πρώτο πεδίο θα περάσω από εκεί χάνοντας μόρια. Τέλος πάντων, μου ζήτησε να του περιγράψω τα όνειρα μου. Όχι όνειρα-στόχους, όνειρα που βλέπω μες στον ύπνο μου. Και παρατήρησα, όσο του τα έλεγα, πως σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα είμαι μόνος και ή πέφτω ή είμαι σε ένα σταθμό με τρένα. Και μιλάμε δεν το είχα καταλάβει ως τώρα. Και μου είπε να γράφω σε ένα τετράδιο και τα όνειρα που βλέπω να τα αναλύουμε κάθε φορά. Καλά, σιγά μη το κάνω. Αλλά τέλος πάντων. Θα ξαναμιλήσουμε λέει για τα όνειρα μου και την Τρίτη. Καλά κάθομαι και μιλάω τόση ώρα για τα όνειρα μου. Και μιλάω μόνος μου. Έχω πια απελπιστεί. Χτες μπήκα σε ένα τσατ τέτοιο μπας και βρω κάποιον να μιλήσω. Αλλά.. όλοι σεξ θέλουν σ'αυτά τα σαιτ. Καλά, τουλάχιστον αυτοί λογικά θα χουν εκπληρώσει τις άλλες τους επιθυμίες και απλά αυτή μένει ανεκπλήρωτη. Βασικά, όχι. Χειρότεροι είναι αυτοί από μένα. Ναι, πάντως δεν βρήκα κανέναν. Και δεν το ξανακάνω. Άντε να παω πανεπιστήμιο να μην ξέρει κανείς το παρελθόν μου να γνωρίσω ανθρώπους. Εντάξει. Αυτά. Μιζέριασα για ακόμη μια φορά. Ας διαβάσω για το βράδυ.
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου - 23:58
Να 'μαι πάλι πίσω στην Ελλάδα. Πότε πήγαμε στη Φινλανδία και πότε γυρίσαμε ούτε που το κατάλαβα. Ευτυχώς η μαμά συνήλθε την Παρασκευή το βράδυ λίγο πριν φτάσουμε, της έκαναν εξετάσεις για τα πάντα και δεν βρήκαν τίποτα ανησυχητικό και χτες βράδυ της έδωσαν εξητήριο. Με το μπαμπά αποφάσισαν ότι ήρθε ο καιρός να γυρίσουν μόνιμα στην Ελλάδα οπότε επιστρέψαμε όλοι μαζί σήμερα το πρωί με το αεροπλάνο. Έχω χάσει σχεδόν μια βδομάδα σχολείο, διότι ούτε σήμερα πήγα. Έχασα και τα φροντηστήρια. Πφ, τόσα μαθήματα. Έχει να πέσει πολύ ζόρισμα τώρα. Μα τι λέω μωρέ. Ευτυχώς που είναι καλά η μαμά. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν..
Τέλος πάντων. Αποφάσισα απο δω και πέρα να είμαι πάντα αισιόδοξη. Να χαμογελάω στη ζωή, για να μου χαμογελάει κι αυτή. Τέρμα οι μιζέριες.
Και πρέπει να αρχίσω αλλάζοντας κάποια πράγματα. Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποιοι με θεωρούσαν σνομπ. Είναι που ήμουν πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου και δεν έκανα παρέα με κανέναν, μόνο με την Κάτε. Και μιας και την ανέφερα, ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα τηλέφωνο δε με πήρε τόσες μέρες που έλειπα. Τίποτα. Απορώ. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να αρχίσω την αλλαγή από την Κάτε. Αποφάσισα στο αεροπλάνο, να μην κόψω κατευθείαν κάθε επαφή μαζί της, αλλά να της μιλήσω πρώτα, να τη ρωτήσω γιατί. Διότι εντάξει, μπορεί να μην είχε κάρτα η κοπέλα. Τότε θα είναι απλά μια παρεξήγηση. Γιατί η Κάτε είναι η μόνη που έχω και δε μπορώ να κόψω το δεσμό τόσο εύκολα. Δεν ξέρω με ποιον θα μιλάω μετά. Θα γίνω το ίδιο με τον Ορφέα, που δε μιλάει σε κανέναν. Πλάκα, πλάκα, τι να κάνει αυτός άραγε; Ποιος ξέρει. Θα τα μάθω όλα αύριο. Ελπίζω μόνο να μη με κοιτάνε όλοι με συμπόνια και οίκτο. Δε θα τ' αντέξω, σοβαρά. Αποφάσισα επίσης να αρχίσω να κάνω παρέα και με άλλα άτομα. Να γνωρίσω κόσμο. Να γίνω πιο κοινωνική. Θέλω να δείξω στους άλλους πως η εντύπωση που έχουν για μένα είναι λανθασμένη.
Αυτά λοιπόν. Ας πάω για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Ήταν εξαντλητική βδομάδα μπορώ να πω. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
xxx
Τέλος πάντων. Αποφάσισα απο δω και πέρα να είμαι πάντα αισιόδοξη. Να χαμογελάω στη ζωή, για να μου χαμογελάει κι αυτή. Τέρμα οι μιζέριες.
Και πρέπει να αρχίσω αλλάζοντας κάποια πράγματα. Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποιοι με θεωρούσαν σνομπ. Είναι που ήμουν πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου και δεν έκανα παρέα με κανέναν, μόνο με την Κάτε. Και μιας και την ανέφερα, ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα τηλέφωνο δε με πήρε τόσες μέρες που έλειπα. Τίποτα. Απορώ. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να αρχίσω την αλλαγή από την Κάτε. Αποφάσισα στο αεροπλάνο, να μην κόψω κατευθείαν κάθε επαφή μαζί της, αλλά να της μιλήσω πρώτα, να τη ρωτήσω γιατί. Διότι εντάξει, μπορεί να μην είχε κάρτα η κοπέλα. Τότε θα είναι απλά μια παρεξήγηση. Γιατί η Κάτε είναι η μόνη που έχω και δε μπορώ να κόψω το δεσμό τόσο εύκολα. Δεν ξέρω με ποιον θα μιλάω μετά. Θα γίνω το ίδιο με τον Ορφέα, που δε μιλάει σε κανέναν. Πλάκα, πλάκα, τι να κάνει αυτός άραγε; Ποιος ξέρει. Θα τα μάθω όλα αύριο. Ελπίζω μόνο να μη με κοιτάνε όλοι με συμπόνια και οίκτο. Δε θα τ' αντέξω, σοβαρά. Αποφάσισα επίσης να αρχίσω να κάνω παρέα και με άλλα άτομα. Να γνωρίσω κόσμο. Να γίνω πιο κοινωνική. Θέλω να δείξω στους άλλους πως η εντύπωση που έχουν για μένα είναι λανθασμένη.
Αυτά λοιπόν. Ας πάω για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Ήταν εξαντλητική βδομάδα μπορώ να πω. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
xxx
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου - 21:44
Πω καλά. Το πιο άθλιο Σαββατοκύριακο της ζωής μου μπορώ να πω. Καλά ντάξει μπορεί όχι της ζωής μου, αλλά ήταν χάλι μαύρο. Τέλος πάντων. Όλο το Σάββατο διαβαζα για το διαγώνισμα Φυσικής που έγραφα σήμερα το μεσημέρι, στο οποίο τελικά πρέπει να πάτωσα και έχω καραεκνευριστεί και μετά το υπόλοιπο απόγευμα διάβαζα Ιστορία γιατί γράφουμε στο σχολείο άυριο. Καλά βέβαια είναι η απόλυτη ξεφτίλα που πέρασα τόσες ώρες από τη ζωή μου να διαβάζω Ιστορία. Και βασικά τώρα που το σκέφτομαι γιατί το έκανα? Μα μιλάμε είμαι λίγο ηλίθιος. Τι να πείς. Τουλάχιστον τα ξέρω. Μα ντρέπομαι. Να το μάθει και κανένας. Βασικά και να το μάθει. Μα μιλάμε ειμαι και πολύ ηττοπάθεια φάση πάντα. Πρέπει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Και πρέπει να μιλάω με ανθρώπους. Μα δεν έχω τι να πω. Νιώθω ότι όλη την ώρα επαναλαμβάνομαι και γκρινιάζω. Θα κοιμηθώ.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου - 22:32
Πφ. Βαρετή μέρα. Μιλάμε πολύ βαρετή. Και δεν είδα πάλι την ξανθιά, αλλά έμαθα ότι την λένε Χριστιάνα. Και ότι τα'χει με κάποιον. Αα μα με εκνευρισε. Αλλά γιατί μιλάμε ασχολούμαι τόσο? Πρέπει να μην ξαναασχοληθώ με άλλον άνθρωπο. Με νοιάζουν και πολύ? Δεν με νοιάζουν. Και ο Αλέξης με πρηζε όλη μέρα με ένα χαρακτήρα που έφτιαξε στο WoW. Δε του φτάνανε οι άλλοι 589 ήθελε κι'άλλο. Ε γι'αυτό έχει λιγότερη ζωή από μένα αυτός. Και κάτι γινόταν σήμερα στο σχολείο στο διαλειμμα και ήταν όλοι μαζεμένοι, αλλά διαβαζα μαθηματικά και δεν ρώτησα να μάθω. Καλά όχι ότι θα είχα και κανέναν να ρωτήσω. Είμαι και πολύ μίζερος σήμερα νιώθω. Μα μ'αρέσει να σκέφτομαι ετυμολογίες λέξεων. Καλά ντάξει. Αφού έφτασα στο σημείο να γράφω τέτοιες μπούρδες, το χω χάσει το παιχνίδι. Το παιχνίδι. Μου την έδωσα. Και είναι πολύ νωρίς για ύπνο. Ας δω καμιά ταινία.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου - 19:53
Πάω Φινλανδία. Είμαι στο αεροπλάνο για Ελσίνκι. Η μαμά κι ο μπαμπάς είχαν ατύχημα με τη μηχανή λίγο πιο έξω από ένα χωριό εκεί κοντά. Ο μπαμπάς έσπασε το πόδι του μοναχά, αλλά η μαμά είναι σοβαρά. Πάμε εγώ κι η θεία. Κι οι γιατροί δεν ξέρουν αν.. Αν..
Σήμερα το πρωί στο τρίτο διάλειμμα με φώναξε ο διευθυντής στο γραφείο του κι όταν πήγα μου το είπε. Και δε μπορούσα ούτε να μιλήσω. Ούτε να αντιδράσω. Μου είπε να μαζέψω τα πράγματα μου και να περιμένω στην αυλή να έρθει η θεία να με πάρει. Βγήκα από το γραφείο του και κατευθύνθηκα προς την τάξη. Και κάπου στα μισά της διαδρομής θυμάμαι να μαυρίζουν όλα γύρω μου κι εγώ να πέφτω. Και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα σωρό κόσμο πάνω από το κεφάλι μου. Η Κάτε φώναζε "κάντε στην άκρη", ο διευθυντής ρωτούσε αν έπρεπε να καλέσει ασθενοφόρο κι όλοι ψιθυρίζανε μεταξύ τους. Και μετά μαυρίσανε όλα πάλι.
Και μετά θυμάμαι να ξυπνάω στο αεροπλάνο. Η θεία λέει ότι θα χάναμε την πτήση αν με πηγαίνανε στο νοσοκομείο κι ευτυχώς που ο γιατρός που καλέσανε είπε οτι ήταν από το σοκ και πως μπορούσαμε να πετάξουμε κανονικά. Κι έτσι φύγαμε.
Θέε μου.. Γιατί; Εγώ φταίω. Εγώ που έλεγα ότι δεν ξέρω αν μου λείπει. Και που δεν της έχω πει ούτε μια φορά ότι την αγαπάω. Που από τότε που έφυγαν κάνω την αδιάφορη και δεν τους δίνω σημασία. Εγώ.. Εγώ.. Αχ μαμά..
Σήμερα το πρωί στο τρίτο διάλειμμα με φώναξε ο διευθυντής στο γραφείο του κι όταν πήγα μου το είπε. Και δε μπορούσα ούτε να μιλήσω. Ούτε να αντιδράσω. Μου είπε να μαζέψω τα πράγματα μου και να περιμένω στην αυλή να έρθει η θεία να με πάρει. Βγήκα από το γραφείο του και κατευθύνθηκα προς την τάξη. Και κάπου στα μισά της διαδρομής θυμάμαι να μαυρίζουν όλα γύρω μου κι εγώ να πέφτω. Και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα σωρό κόσμο πάνω από το κεφάλι μου. Η Κάτε φώναζε "κάντε στην άκρη", ο διευθυντής ρωτούσε αν έπρεπε να καλέσει ασθενοφόρο κι όλοι ψιθυρίζανε μεταξύ τους. Και μετά μαυρίσανε όλα πάλι.
Και μετά θυμάμαι να ξυπνάω στο αεροπλάνο. Η θεία λέει ότι θα χάναμε την πτήση αν με πηγαίνανε στο νοσοκομείο κι ευτυχώς που ο γιατρός που καλέσανε είπε οτι ήταν από το σοκ και πως μπορούσαμε να πετάξουμε κανονικά. Κι έτσι φύγαμε.
Θέε μου.. Γιατί; Εγώ φταίω. Εγώ που έλεγα ότι δεν ξέρω αν μου λείπει. Και που δεν της έχω πει ούτε μια φορά ότι την αγαπάω. Που από τότε που έφυγαν κάνω την αδιάφορη και δεν τους δίνω σημασία. Εγώ.. Εγώ.. Αχ μαμά..
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου - 21:13
Χμ. Ωραία. Τελικά άδικα τέτοιος ενθουσιασμός χτες. Μα μιλάμε είχα πορωθεί λίγο νομίζω. Η μαγεία του να μιλάς με κάποιον λογικά. Δεν την είδα καθόλου στο σχολείο σήμερα. Και το βράδυ στον ψυχολόγο λέγαμε πάλι για το δημοτικό μου και θυμήθηκα που στην 3η δημοτικού, είχαμε κάνει ένα θεατρικό και ήμουν ο πρωταγωνιστής και είχα ξεχάσει τα λόγια μου. Και το είχα ξεχάσει εντελώς. Είχε φύγει από το μυαλό μου. Οπότε εντάξει σήμερα χάρηκα που με βάζε και του λέγα όλα αυτά. Μα μιλάμε, τότε γιατί μου μιλούσαν άνθρωποι? Δεν νομίζω ότι έχω αλλάξει και καθόλου. Και τώρα που το σκέφτομαι όλη την ώρα βλέπω αυτή την ηλίθια τη Θάλεια από το σχολείο να με κοιτάει με ένα μίσος και να τριγυρνά γύρω γύρω με την Κάτε. Και ο Λεμπιδάκης, ένας ηλίθιος στην τάξη μου τα φτιαξε μαζι της. Με την Κάτε. Και βασικά δε μπορώ να καταλάβω τι του βρήκε και τι της βρήκε γιατί και οι δύο τα χάλια τους έχουν. Και πάλι μιλάω για αντιπαθητικούς. Βασικά με εκνεύρισε τώρα η ξανθιά πωστηνλενεδενξέρω τύπισσα γιατί με κανε πιο μίζερο από πριν. Και πήρα και 17 τελικά στα μαθηματικά γιατί έκανα μια απροσεξία στο πρώτο ερώτημα του 3ου θέματος και μετά κατέβαινε μέχρι κάτω το λάθος και ενα χάλι μαύρο. Ούτε αυτό δεν κατάφερα. Και αύριο έρχεται ο Αλέξης δόξα τo Θεό γιατί σήμερα ήταν η πιο βαρετή μέρα του κόσμου στο σχολείο.
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου - 05:43
Λοιπόν ξύπνησα τόσο νωρίς για να διαβάσω. Πολύ διάβασμα σου λέω. Οπότε δε θα σου πω πολλά. Χτες ήταν άλλη μια άθλια μέρα. Πέρασα πάλι όλα τα διαλείμματα με τη Μαρία, γιατί χτες δεν είχαμε τελειώσει το τύπωμα, η οποία αποδείχτηκε πολύ εκνευριστική γιατί ξέρει τα πάντα. Και ναι, με εκνευρίζουν άπειρα αυτοί που τα ξέρουν όλα.
Γενικά έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Χμ. Επίσης χτες, είδα τον Ορφέα στο σχολείο να μιλάει με εκείνη την ηλίθια τη Χριστιάννα. Τους είδα από μακριά να χαζογελάνε. Ποιος ξέρει τι ανοήσιες του έλεγε αυτή η χαζοχαρούμενη barbie. Ε αυτό είναι, όλος ο κόσμος το ξέρει. Από μυαλό τίποτα. Οπότε ή που είναι κι αυτός σαν όλους τους άλλους τους σχολείου που κυνηγάνε τις χαζογκόμενες ή είναι εντελώς αλλού και δεν ξέρει για τι φρούτο πρόκειται. Εγώ πάντως εκνευρίστηκα. Κυρίως με τον εαυτό μου βέβαια, που κάθησε κι ασχολήθηκε μαζί του. Φυσικά είναι κι αυτός απο εκείνους που κοιτάνε μόνο ό,τι κυκλοφορεί κι είναι ξανθό, με γαλανό μάτι και 3 μέτρα πόδι. Τι να σου κάνει μια κοκκινομάλλα, με φακίδες και ύψος 1.60; Τίποτα φυσικά. Πάει κι αυτό το κεφάλαιο λοιπόν. Ωραία. Ένα πράγμα λιγότερο στο κεφάλι μου. Έχω να ασχοληθώ με τις Πανελλήνιες εγώ κι όχι με έναν ηλίθιο που το μόνο που σκέφτεται είναι.. Τέλος πάντων! Αυτό.
Πάω να διαβάσω Φυσική. Αρκετά με όλους τους ανώριμους!
Καλή σου μέρα.
xxx
Πάω να διαβάσω Φυσική. Αρκετά με όλους τους ανώριμους!
Καλή σου μέρα.
xxx
Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου - 01:19
Εντάξει. Είμαι τραγικός. Είναι 1 και 19 και ακόμη να κοιμηθώ και δεν έχω διαβάσει και τίποτα. Αλλά δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Όλη την ώρα έρχεται στο μυαλό μου η κοπελιά. Και έκανα και έρευνα στο Facebook μπας και την βρω, αλλά απέτυχα και σε αυτό, αφού δεν έχω καμία ιδέα πως την λένε, αλλά ούτε και κανέναν άλλον από την τάξη της και απο το σχολείο γενικότερα. Και της πάει πάρα πολύ το Αριάδνη. Το αποφάσισα αυτό. Και δεν ξέρω τι να βάλω αύριο. Θέλω να ξαναβάλω την μπλούζα τη σημερινή για να ξέρω ότι θα ρθει να μου μιλήσει, αλλά μετά μπορεί να νομίζει ότι είμαι βρώμος και δεν αλλάζω ποτέ μπλούζες. Και οπότε δεν ξέρω. Λέω όμως να βάλω την μπλούζα με τους Beatles. Σε όλους αρέσουν οι Beatles. Αλλά αν δεν της αρέσουν οι Beatles? Αν είναι η εξαίρεση στον κανόνα?
Μα αν είναι δυνατόν. Που έχω φτάσει. Να σκέφτομαι τόσες ώρες τι να βάλω αύριο. Ούτε κορίτσι να ήμουν. Θα βάλω μια απλή μπλε μπλούζα. Τέλος.
Και ύπνος. Ύπνος. Γιατί αν δεν κοιμηθώ τώρα, δεν θα μπορώ να ξυπνήσω αύριο -σήμερα το πρωί- και θα χάσω Μαθηματικά και δεν θα μάθω πόσο έγραψα. Και θα ναι και ολοκόκκινα τα μάτια μου και δεν θα μου ξαναμιλήσει γιατί θα νομίζει ότι είμαι ναρκωμανής. Ή όπως γράφεται.
Και κατήντησα να γράφω 2 φορές την ημέρα. Τι γίνεται στον κόσμο? Και είναι Δεκέμβρης. Σε 24 μέρες Χριστούγεννα. Φτάνουν οι Πανελλήνιες. Άγχος.
Μα αν είναι δυνατόν. Που έχω φτάσει. Να σκέφτομαι τόσες ώρες τι να βάλω αύριο. Ούτε κορίτσι να ήμουν. Θα βάλω μια απλή μπλε μπλούζα. Τέλος.
Και ύπνος. Ύπνος. Γιατί αν δεν κοιμηθώ τώρα, δεν θα μπορώ να ξυπνήσω αύριο -σήμερα το πρωί- και θα χάσω Μαθηματικά και δεν θα μάθω πόσο έγραψα. Και θα ναι και ολοκόκκινα τα μάτια μου και δεν θα μου ξαναμιλήσει γιατί θα νομίζει ότι είμαι ναρκωμανής. Ή όπως γράφεται.
Και κατήντησα να γράφω 2 φορές την ημέρα. Τι γίνεται στον κόσμο? Και είναι Δεκέμβρης. Σε 24 μέρες Χριστούγεννα. Φτάνουν οι Πανελλήνιες. Άγχος.
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου - 22:28
Σήμερα έγινε κάτι δεοντοπαραγωγικό. Δεώδες. Δε ξέρω πως είναι η λέξη αλλά έγινε. Εκεί λοιπόν που βαριόμουν μόνος στο σχολείο χωρίς κανέναν να μιλήσω και ήμουν έτοιμος να πάω στη βιβλιοθήκη να μιλήσω στη Μαρία (και ναι, ήμουν έτοιμος να το κάνω και αυτό - βέβαια δεν νομίζω πως θα τα καταφερνα στο τέλος, αλλά τέλος πάντων), ήρθε μια κοπέλα, που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου και μου είπε πως της αρέσει η μπλούζα μου, η οποία είχε πάνω το τέτοιο των Joy Division. Αυτό που είναι κάπως γραμμές και κανουν κάτι σαν βουνά. Ξέρω γω κύμα όρη και κοιλάδες φάση. Μα αν είναι δυνατόν, γιατί δεν τους δίνουν ένα κανονικό όνομα. Ομολογώ πως αγχώνομαι γιατί δεν ξέρω αν στις Πανελλήνιες θα τα πω έτσι ή αν έχουν κανονικό όνομα. Ρώτησα και τον καθηγητή μου, αλλά αυτός είπε να τα πω έτσι. Αλλά εγώ δεν θέλω να τα πω έτσι και δεν ξέρω δεν ξέρω. Πρέπει να κάνω έρευνα στο Google. Google it που λέει και ο House. Λοιπόν, σκάω. Έλεγα λοιπόν για την μπλούζα μου, που απο κάτω έλεγε και Love Will Tear Us Apart, που είναι μιλάμε τέλειο και τέλος πάντων. Ήρθε λοιπόν και μου είπε οτι της αρέσει η μπλούζα μου και μετά της είπα και γω ότι και μένα μου αρέσει και πως οι Joy Division είναι καταπληκτικοί και μετά είπαμε και για τα άλλα τους τραγούδια και συμφωνήσαμε πως το αγαπημένο και των δυο μας είναι το Atmosphere και τότε χτύπησε το κουδούνι και έφυγε γρήγορα. Και αυτό! Αυτό ήταν το απίθανο πράγμα της ημέρας μου. Γιατί ήταν το 5ο διαλειμμα και εγώ είχα 6ωρο οπότε αυτή πρέπει να ταν πρώτη γιατί δεν την είχα ξαναδεί και εφυγα και δεν την ξαναείδα και μιλάμε μίλησα με κάποιον. Και συγκεκριμένα κάποια. Πρέπει να λείπει πιο συχνά ο Αλέξης. Αυτός φταίει. Αλλά πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο να του το πω. Βασικά όχι δεν θα τον πάρω γιατί θα ψωνιστεί. Βασικά γιατί να ψωνιστεί. Αλλά δεν του το λέω. Απόφαση. Και τώρα δεν ξέρω τι κάνω. Ποτέ δε μου χει μιλήσει κάποιος άσχετος. Και πρέπει να παω να της μιλήσω αύριο? Ή αν το κάνω θα φανώ υπερβολικά λυσσάρης? Ήταν και υπερβολικά όμορφη. Μιλάμε είχε ολόξανθα μαλλιά μακριά μακριά (ποτέ δεν ξέρω αν γράφεται με υ ή με ι) και είχε γαλάζια μάτια, που ήταν σαν την θάλασσα τις ωραίες μέρες. Και μιλάω για τα μάτια της? Ό,τι 'να 'ναι. Και τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω το όνομα της. Από την άλλη όμως, αν δεν πάω να της μιλήσω μπορεί να μη μου ξαναμιλήσει ποτέ. Πω. Δεν πρέπει να μου μιλάει κανένας. Καλά κάνουν τόσο καιρό. Προβλήματα!
Μα όλα όσα έγραψα είναι μια μάζα. Μιλάμε αλήθεια έχω πρόβλημα. Και πως να την λένε? Και τι να κάνω αύριο. Μα εδώ και κατι ώρες (καλά ντάξει) κάθομαι και γράφω για μια κοπέλα που δεν έχω ξαναδεί και μπορει να μην ξαναδώ. Οπότε σταματώ. Και γράψαμε διαγώνισμα σήμερα στα Μαθηματικά και τα πήγα απίθανα, μοναδικά! Και αυτά. Ντάξει, τελικά καλά έκανα και μιλούσα τόση ώρα για την άλλη. Λοιπόν, πως να την λένε. Της πάει το Αναστασία. Βασικά όχι. Δε ξέρω.
Πρέπει να διαβάσω. Τέλος.
Απίθανη μέρα!
Μα όλα όσα έγραψα είναι μια μάζα. Μιλάμε αλήθεια έχω πρόβλημα. Και πως να την λένε? Και τι να κάνω αύριο. Μα εδώ και κατι ώρες (καλά ντάξει) κάθομαι και γράφω για μια κοπέλα που δεν έχω ξαναδεί και μπορει να μην ξαναδώ. Οπότε σταματώ. Και γράψαμε διαγώνισμα σήμερα στα Μαθηματικά και τα πήγα απίθανα, μοναδικά! Και αυτά. Ντάξει, τελικά καλά έκανα και μιλούσα τόση ώρα για την άλλη. Λοιπόν, πως να την λένε. Της πάει το Αναστασία. Βασικά όχι. Δε ξέρω.
Πρέπει να διαβάσω. Τέλος.
Απίθανη μέρα!
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου - 20:39
Λοιπόν επιβεβαιωμένα, σήμερα δεν ήταν καλή μέρα.
Το πρωί έχασα την πρώτη ώρα γιατί, πάλι!, δε χτύπησε το καταραμένο ξυπνητήρι. Κι έτρεχα σαν την τρελή να προλάβω τη δεύτερη ώρα. Και δεν πρόλαβα να λουστώ. Και παρατήρησα αργότερα ότι είχα βάλει ένα πράσινο παπούτσι κι ένα κόκκινο. Τέλεια! Και η Φαίη, η πιο εκκεντρική ενδυματολογικά κοπέλα στο σχολείο, μου είπε ότι είμαι και πολύ wow! Καταλαβαίνεις γιατί χάλι μιλάμε. Πέρασα όλη τη μέρα μου λοιπόν μ' ένα πράσινο κι ένα κόκκινο παπούτσι. Και μετά γύρισα σπίτι κι είχαμε αρακά που τον μισώ. Άσε που όταν ετοιμαζόμουν για να φύγω για το φροντηστήριο το απόγευμα κι έψαχνα να βρω τις μπότες μου, όπως έτρεχα πάνω κάτω κουτούλησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού στο τραπέζι. Νομίζω πως το έσπασα. Και ΠΟΝΑΩ υπερβολικά.
Χάλι λοιπόν. Χάλι, χάλι, χάλι. Κι αύριο έχω να παραδώσω και μια εργασία στη φιλόλογο για το πως αναπτύχθηκε το ρεύμα του Ρομαντισμού, που την κάνω σε συνεργασία με τη Μαρία και όλα τα διαλείμματα τα περάσαμε σήμερα στη βιβλιοθήκη για να τη τυπώσουμε. Χαμένα όλα τα διαλείμματα λοιπόν.
Τέλεια σου λέω.
Τέλεια!
Αντίο.
Το πρωί έχασα την πρώτη ώρα γιατί, πάλι!, δε χτύπησε το καταραμένο ξυπνητήρι. Κι έτρεχα σαν την τρελή να προλάβω τη δεύτερη ώρα. Και δεν πρόλαβα να λουστώ. Και παρατήρησα αργότερα ότι είχα βάλει ένα πράσινο παπούτσι κι ένα κόκκινο. Τέλεια! Και η Φαίη, η πιο εκκεντρική ενδυματολογικά κοπέλα στο σχολείο, μου είπε ότι είμαι και πολύ wow! Καταλαβαίνεις γιατί χάλι μιλάμε. Πέρασα όλη τη μέρα μου λοιπόν μ' ένα πράσινο κι ένα κόκκινο παπούτσι. Και μετά γύρισα σπίτι κι είχαμε αρακά που τον μισώ. Άσε που όταν ετοιμαζόμουν για να φύγω για το φροντηστήριο το απόγευμα κι έψαχνα να βρω τις μπότες μου, όπως έτρεχα πάνω κάτω κουτούλησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού στο τραπέζι. Νομίζω πως το έσπασα. Και ΠΟΝΑΩ υπερβολικά.
Χάλι λοιπόν. Χάλι, χάλι, χάλι. Κι αύριο έχω να παραδώσω και μια εργασία στη φιλόλογο για το πως αναπτύχθηκε το ρεύμα του Ρομαντισμού, που την κάνω σε συνεργασία με τη Μαρία και όλα τα διαλείμματα τα περάσαμε σήμερα στη βιβλιοθήκη για να τη τυπώσουμε. Χαμένα όλα τα διαλείμματα λοιπόν.
Τέλεια σου λέω.
Τέλεια!
Αντίο.
Τρίτη 29 Νοεμβρίου - 23:48
Ξαναγράφω. Είναι αργά αλλά ντάξει. Βασικά δεν είναι πολύ αργά, αλλά νυστάζω γιατί κουράστηκα σήμερα η αλήθεια είναι. Όχι ότι έκανα και τίποτα τρομερό αλλά τελος πάντων. Ναι. Είχα και ψυχολόγο σήμερα και σκυλοβαρέθηκα γιατί με βάζε να του λέω για το δημοτικό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να πω για το δημοτικό και τι σχέση έχει αλλά τελος παντων. Μα γιατί λέω τόσο συχνά τέλος πάντων? Είναι πρόβλημα. Και γενικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πηγαίνω δύο φορές τη βδομάδα ψυχολόγο, αφού δε με βοηθάει καθόλου. Και χάνω και το χρόνο μου. Δε φτάνει που έχω όλα τα μαθήματα, αυτό μου'λειπε. Και αν το μάθει και κανείς στο σχολείο, θα πάθω κρίση. Μόνο ο Αλέξης το ξέρει, αλλά αυτός τα ξέρει όλα ούτως ή άλλως. Και πήγε να με πατήσει ένα μηχανάκι καθώς πήγαινα, γιατί είχα πορωθεί με τη μουσική που άκουγα και μιλάμε ήταν τέλειο τραγούδι και όλη μέρα το ακούω και λέω λάθος τους στίχους, αλλά με νοιάζει πολύ? Δε με νοιάζει. Α ναι και πήγε να με πατήσει και γω ειχα πορωθει και δεν εβλεπα που πήγαινα, και μια στιγμη ειδα το μηχανάκι να έρχεται και εγώ απλώς στάθηκα εκεί στη μέση μέση και δεν κούνησα καθόλου και αυτός έπεσε και έβρισε και γω δεν μίλησα και έφυγα και νομίζω ήμουν λίγο αγενής αλλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κούνησα. Νομίζω μόλις έγραψα μια τεράστια πρόταση και αυτό είναι το λάθος μου, όπως μου λέει και η αυτή της έκθεσης.
Και πεινάω και δεν έχουμε τίποτα να φάω και εκνευρίζομαι. Ο Αλέξης σήμερα στο σχολείο πήρε αποβολή για 2 μέρες γιατί μιλούσε στο κινητό την ώρα του μαθήματος. Μιλάμε είναι ηλίθιος αυτός ο άνθρωπος. Δηλαδή αν είναι δυνατόν. Και το τραγικό είναι ότι μιλούσε με τον αδερφό του. Δηλαδή έλεος. Και άκουσα και μια άλλη λέξη για το έλεος σήμερα, αλλά δεν τη θυμάμαι. Και αύριο θα λείπει και μεθαύριο και δε ξέρω με ποιον θα μιλάω. Με κανέναν είναι η απάντηση. Βασικά νομίζω ότι θα πάω να μιλήσω σ'αυτήν την Μαρία που κάθεται πάντα στη βιβλιοθήκη. Είναι και αυτή ένα χάλι. Βασικά δεν είναι άσχημη, αλλά είναι φυτό και κανείς δε της μιλάει ούτε αυτηνής. Και θα πάω γιατι έτσι είπε ο ψυχολόγος. Να μιλάω και με άλλους ανθρώπους και να κάνω μια σχέση. Καλά πολλά θέλει κι αυτός αλλά τέλος πάντων. Θα της την πέσω? Θα της την πέσω. Μιλάμε δούλεμα που θα φάμε. Όλο το σχολείο θα μας κοροιδεύει. Αλλά βασικά πρέπει να μου αρέσει για να της την πέσω. Δεν της την πέφτω. Δε μ'αρέσει και το Μαρία σαν όνομα. Το μόνο που θα μπορώ να την φωνάζω θα ναι Μαράκι? Και ο Χριστός κι Απόστολος. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Μα λοιπόν φλυαρώ τόση ώρα? Μα εκφράζω συναισθήματα. Δέος. Τα καταφέρνω. Αλλά ναι δε της την πέφτω. Βασικά φαίνεται πανηλίθια. Σιγά μη πάω να της μιλήσω. Δεν υπάρχει περίπτωση.
Ύπνος.
Τρίτη 29 Νοεμβρίου - 21:17
Η μαμά λέει ότι στις φωτογραφίες φαίνομαι πολύ αδύνατη και πρέπει να τρώω και να μην ξανακουρέψω ποτέ τα μαλλιά μου, γιατί είναι ωραία τώρα που έχουν μακρύνει πάλι. Βασικά είχα πάντα πολύ μακριά μαλλιά. Απο τότε που με θυμάμαι. Η μαμά μου, δεν ξέρω αν σου είπα, επειδή ήταν και πολύ γυναίκα της επανάστασης, ακολουθούσε και τους χίπεις μια περίοδο. Όσο ήμουν μικρή λοιπόν και δεν πήγαινα σχολείο, κάθε βράδυ πηγαίναμε ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ σε κάποια συνάντηση ή σε κάποιο πάρτυ που γίνονταν σε διάφορες παραλίες απο δω κι από κει. Κι ήμασταν οι τρεις μας. Τότε ήμασταν πράγματι οικογένεια. Ομολογώ ότι ήταν πολύ ωραία. Μου άρεσε να με ντύνει η μαμά με εκείνα τα λουλουδάτα φορέματα και να μου βάζει κορδέλες στα μαλλιά, που έφταναν ως τη μέση κι όλοι τα ζηλέυαν για το καστανοκόκκινο χρώμα τους. Το οποίο χρώμα οφείλεται στις πολωνέζικες ρίζες μου. Αν δε στο έχω αναφέρει, ο παππούς και η γιαγιά απο τη μεριά του μπαμπά είναι απο κει. Αλλά ο μπαμπάς μεγάλωσε εδώ. Κάνανε το λάθος οι παππούδες μου να μεταναστεύσουν. Θα μ'άρεσε να ζω στην Πολωνία. Είχα πάει μια φορά τα Χριστούγεννα και ήταν όλα πανέμορφα και κάτασπρα. Αλλά και την Πόλη την αγαπώ. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν την αγαπούσα. Πάλι μακρυγορώ. Λοιπόν είναι ένα πρόβλημα αυτό. Θα μου στοιχίσει στην Έκθεση. Πρέπει να το προσέξω.
Που λες τώρα θυμήθηκε η μάνα μου να το πάιξει μητέρα. Μου έιπε οτι της έλειψα κιόλας. Εγώ δεν ξέρω αν μου λείπει. Βασικά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Α, ναι. Δε σου είπα γιατί έκοψα τα μαλλιά μου όμως. Όταν αποφάσισαν να φύγουν οι γονείς μου, πήρα ένα μεγάλο ψαλίδι και τα έκοψα ως τη ρίζα. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Ήμουν και μικρή τότε, αλλά απο αντίδραση φαντάζομαι. Η μαμά έκλαιγε δυο μέρες. Για τα μαλλιά μου. Ε, λοιπόν πολύ το χάρηκα. Μου την έδινε που της άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά μου. Συχνά ένιωθα ότι τα αγαπούσε πιο πολύ από μένα. Τέλος πάντων. Απο τότε δεν τους ξανάφησα να μου τα μακρύνουν. Ήταν η δική μου επανάστηση και δε θα μου τη χαλάγανε. Αλλά πριν δυο χρόνια μπήκα στο Λύκειο, οπότε αποφάσισα να τα ξαναμακρύνω.
Μα μιλάω τόση ώρα για τρίχες. Έλεος! Γενικά δεν πολυασχολούμαι με αυτά τα πράγματα γιατί τα βρίσκω ανούσια. Προτιμώ να ασχολούμαι με άλλα πιο ουσιώδη. Όπως οι τέχνες για παράδειγμα. Λατρέυω οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Κι αν δεν περάσω στη Βιολογία, θα δώσω στην Καλών Τεχνών. Το έχω αποφασίσει καιρό τώρα αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Το έχω πει στην Κάτε μόνο. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω καποιον άλλο να του μιλήσω. Μόνο η Κάτε με καταλαβαίνει. Η Κάτε. Ούτε για αυτήν σου έχω μιλήσει. Την ξέρω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κι είναι το μόνο άτομο που έχει μείνει δίπλα μου σε όλα. Ίσως να είναι λίγο ανόητο να πιστεύει κανείς στις αδερφές ψυχές, αλλά αν υπάρχουν τότε η Κάτε είναι σίγουρα η δική μου. Στο σχολείο όλοι νομίζουν ότι είμαστε σνομπ γιατί δεν κάνουμε παρέα με κανέναν άλλο. Αλλά δε νομίζω ότι θα άντεχε κανείς την παρέα μας. Θα του ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί στους ρυθμούς μας. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, η Κάτε έχει παρέες. Όχι φίλους, παρέες. Εγώ γενικά δεν αισθάνομαι άνετα με άτομα που δεν ξέρω, νιώθω ότι γίνομαι βάρος. Γενικά ακούγεται στο σχολείο ότι είμαι σνομπ και ξινή. Δεν ξέρω γιατί. Εγώ δεν έχω ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Χμ. Δε με ξέρουν, γι'αυτό. Δεν πειράζει όμως.
Απο τον μυστηριώδη νεαρό κανένα νέο. Τον είδα και σήμερα στο σχολείο. Η Κάτε μου είπε οτι με κοιτούσε με μίσος. Γιατί όμως; Αναρωτιέμαι. Α! Εμαθα πως τον λένε. Ορφέα. Χμ. Του ταιριάζει. Είναι ομορφο όνομα και του ταιριάζει γιατί είναι κι αυτός όμορφος. Βασικά τα μάτια του. Τα μάτια του είναι υπέροχα. Αλλά αν με μισεί τότε θα τον μισήσω κι εγώ. Θα είναι κρίμα βέβαια, γιατί φαίνεται καλό παιδί. Αλλά τι να κάνεις.
Σήμερα έμαθα επίσης οτι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης θα συγκατοικήσουν. Το έλεγε στην προσευχή η Αρετή, που είναι κολλητή της Αλκιόνης. Είναι πολύ ερωτευμένοι σου λέει. Η Αλκιόνη παράτησε το σχολείο και ο Μιχάλης μόλις μαζέψει κάποια λεφτά, θα την πάρει να πάνε να ζήσουν στην Σκόπελο, από όπου κατάγεται. Κρίμα που η Αλκιόνη παράτησε το σχολείο. Ήταν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου μας. Αλλά έτσι είναι αυτοί οι έρωτες. Σαρώνουν τα πάντα. Απαιτούν θυσίες. Τα έχω διαβάσει στα βιβλία εγώ.
Λοιπόν, αρκετά για σήμερα. Ανυπομονώ να έρθει το αύριο για να ξαναδω τα μάτια του Ορφέα. Βέβαια αν όντως με μισεί, θα πρέπει να πάψω να ανυπομονώ για τέτοια πράγματα. Αλλά ίσως απλά είναι αυτή η αντίδραση του προς τα άτομα που δε γνωρίζει. Ίσως απλά να είναι επιθετικός με τους αγνώστους. Δεν τον αδικώ. Είμαι κι εγώ καμιά φορά έτσι. Εγώ θα επιδιώξω να τον γνωρίσω. Ποτέ δεν ξέρεις.
χχχ
Που λες τώρα θυμήθηκε η μάνα μου να το πάιξει μητέρα. Μου έιπε οτι της έλειψα κιόλας. Εγώ δεν ξέρω αν μου λείπει. Βασικά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Α, ναι. Δε σου είπα γιατί έκοψα τα μαλλιά μου όμως. Όταν αποφάσισαν να φύγουν οι γονείς μου, πήρα ένα μεγάλο ψαλίδι και τα έκοψα ως τη ρίζα. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Ήμουν και μικρή τότε, αλλά απο αντίδραση φαντάζομαι. Η μαμά έκλαιγε δυο μέρες. Για τα μαλλιά μου. Ε, λοιπόν πολύ το χάρηκα. Μου την έδινε που της άρεσαν τόσο πολύ τα μαλλιά μου. Συχνά ένιωθα ότι τα αγαπούσε πιο πολύ από μένα. Τέλος πάντων. Απο τότε δεν τους ξανάφησα να μου τα μακρύνουν. Ήταν η δική μου επανάστηση και δε θα μου τη χαλάγανε. Αλλά πριν δυο χρόνια μπήκα στο Λύκειο, οπότε αποφάσισα να τα ξαναμακρύνω.
Μα μιλάω τόση ώρα για τρίχες. Έλεος! Γενικά δεν πολυασχολούμαι με αυτά τα πράγματα γιατί τα βρίσκω ανούσια. Προτιμώ να ασχολούμαι με άλλα πιο ουσιώδη. Όπως οι τέχνες για παράδειγμα. Λατρέυω οτιδήποτε καλλιτεχνικό. Κι αν δεν περάσω στη Βιολογία, θα δώσω στην Καλών Τεχνών. Το έχω αποφασίσει καιρό τώρα αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν. Το έχω πει στην Κάτε μόνο. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω καποιον άλλο να του μιλήσω. Μόνο η Κάτε με καταλαβαίνει. Η Κάτε. Ούτε για αυτήν σου έχω μιλήσει. Την ξέρω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κι είναι το μόνο άτομο που έχει μείνει δίπλα μου σε όλα. Ίσως να είναι λίγο ανόητο να πιστεύει κανείς στις αδερφές ψυχές, αλλά αν υπάρχουν τότε η Κάτε είναι σίγουρα η δική μου. Στο σχολείο όλοι νομίζουν ότι είμαστε σνομπ γιατί δεν κάνουμε παρέα με κανέναν άλλο. Αλλά δε νομίζω ότι θα άντεχε κανείς την παρέα μας. Θα του ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί στους ρυθμούς μας. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, η Κάτε έχει παρέες. Όχι φίλους, παρέες. Εγώ γενικά δεν αισθάνομαι άνετα με άτομα που δεν ξέρω, νιώθω ότι γίνομαι βάρος. Γενικά ακούγεται στο σχολείο ότι είμαι σνομπ και ξινή. Δεν ξέρω γιατί. Εγώ δεν έχω ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Χμ. Δε με ξέρουν, γι'αυτό. Δεν πειράζει όμως.
Απο τον μυστηριώδη νεαρό κανένα νέο. Τον είδα και σήμερα στο σχολείο. Η Κάτε μου είπε οτι με κοιτούσε με μίσος. Γιατί όμως; Αναρωτιέμαι. Α! Εμαθα πως τον λένε. Ορφέα. Χμ. Του ταιριάζει. Είναι ομορφο όνομα και του ταιριάζει γιατί είναι κι αυτός όμορφος. Βασικά τα μάτια του. Τα μάτια του είναι υπέροχα. Αλλά αν με μισεί τότε θα τον μισήσω κι εγώ. Θα είναι κρίμα βέβαια, γιατί φαίνεται καλό παιδί. Αλλά τι να κάνεις.
Σήμερα έμαθα επίσης οτι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης θα συγκατοικήσουν. Το έλεγε στην προσευχή η Αρετή, που είναι κολλητή της Αλκιόνης. Είναι πολύ ερωτευμένοι σου λέει. Η Αλκιόνη παράτησε το σχολείο και ο Μιχάλης μόλις μαζέψει κάποια λεφτά, θα την πάρει να πάνε να ζήσουν στην Σκόπελο, από όπου κατάγεται. Κρίμα που η Αλκιόνη παράτησε το σχολείο. Ήταν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου μας. Αλλά έτσι είναι αυτοί οι έρωτες. Σαρώνουν τα πάντα. Απαιτούν θυσίες. Τα έχω διαβάσει στα βιβλία εγώ.
Λοιπόν, αρκετά για σήμερα. Ανυπομονώ να έρθει το αύριο για να ξαναδω τα μάτια του Ορφέα. Βέβαια αν όντως με μισεί, θα πρέπει να πάψω να ανυπομονώ για τέτοια πράγματα. Αλλά ίσως απλά είναι αυτή η αντίδραση του προς τα άτομα που δε γνωρίζει. Ίσως απλά να είναι επιθετικός με τους αγνώστους. Δεν τον αδικώ. Είμαι κι εγώ καμιά φορά έτσι. Εγώ θα επιδιώξω να τον γνωρίσω. Ποτέ δεν ξέρεις.
χχχ
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου - 20:22
Λοιπόν. Ξαναγράφω. Να ικανοποιηθεί και η αγαπητή μητέρα, η οποία πάλι με εκνεύρισε σήμερα, αφού με πρήζε να βγω μια βόλτα. Αλλά θέλω? Δεν θέλω. Καλά, τέλος πάντων. Νομίζω μ'άρεσε την προηγούμενη φορά που έγραψα και οπότε ξαναγράφω. Ας μη βρίσκω λοιπόν δικαιολογίες απο δω και πέρα. Και κατάφερα μόλις και να εκφράσω ένα συναίσθημα? Όλε. Επιτυχία. Αλλά νομίζω δεν λέω και τίποτα ουσιώδες, αλλά δεν πειράζει. Να είχα και κάτι ουσιώδες να γράψω καλά θα 'ταν. Τέλος πάντων. Σήμερα στο σχολείο βαριόμουν ομολογώ. Μόνο η κατεύθυνση έχει ενδιαφέρον γιατί πορώνομαι με τα μαθηματικά. Τα μαθηματικά είναι τέλεια και καταπληκτικά και θα θελα μια ζωη να κάνω μαθηματικα, αλλά πρέπει να κάνω κι άλλα πραγματα γιατί με τα μαθηματικά όλοι μου λένε πως δε θα καταφέρω τίποτα. Τέλος πάντων. Εκτός από την κατεύθυνση βαριέμαι στο σχολείο. Και δεν μιλάω με κανέναν. Εκτός τον Αλέξη. Αλλά και τον Αλέξη τον βαριέμαι γιατί είναι βαρετός, αλλα τέλος πάντων. Μα νιώθω ότι συνέχεια λέω τέλος πάντων. Και ναι, μόλις κοίταξα και λέω συνέχεια τέλος πάντων. Και είναι πάλι ολά μαζί χωρίς καμία συνοχή.
Συνοχή accomplished. Θα έλεγε κανείς. Ναι λοιπόν, εκτός απο την κατευθυνση βαριεμαι. Στα Γενικής κάθομαι μόνος μου, αφού ο Αλέξης είναι σε άλλο τμήμα και δεν υπάρχει κανένας άλλος να κάτσω μαζί του, αφού κανένας δε μου μιλάει. Μα μιλάμε πρέπει να είμαι και πολύ τραγικός, αλλά τελος πάντων, δεν με νοιάζει μπορώ να πω. (Κι΄άλλο τέλος πάντων) Και σήμερα στο τρίτο διάλειμμα, όταν είχα πάει να φάω στη καντίνα είδα μια κοπέλα να με κοιτάει. Και ήταν η Θάλεια. Και απορώ γιατί με κοιτούσε αφού είναι από τις πιο σνομπ και ψωνάρες του σχολείου. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι λογικά με κοιτούσε για να με θάψει. Φαίνεται και πολύ σκύλα. Γιατί μετά που μιλούσε με την Κάτε (άκου κει Κάτε. Ω Θεε δηλαδη.) σκάσανε κατ'ευθείαν και οι δυο στα γέλια. Μιλάμε αυτήν πως την μισώ. Είναι τόσο δήθεν και υποκρίτρια και σκύλα. Και τέλος πάντων. Γιατί εχω σπαταλήσει τόση ώρα να γράφω γι'αυτές? Τόσοι άνθρωποι με κοροιδεύουν. Μα μιλάμε δε μπορώ να καταλάβω όμως γιατί με κοροιδεύουν. Δε νομίζω ότι εχω και κάτι. Βασικά έχω τα μαυρα μου τα χάλια αλλά και ο Παπαδάκης που είναι χειρότερος από μένα είναι και ο πρώτος τυπάς του σχολείου. Αλλά βασικά αυτός ειναι παμπλουτος, οποτε δεν θα μπορούσε να μην ειναι διασημος. Αλλά πάλι λεω άσχετα και νομίζω ότι κλαιγομαι και παλι δεν αλλάζω παραγραφο. Ειμαι ηλίθιος. Αποφαση.
Και μετά στο σπίτι είχαμε φακές και δεν μ'αρεσουν οι φακες, οποτε αρχισαμε να μαλωνουμε με την μανα μου και εφτασε να μου λεει να παω βολτα γιατι ειμαι για κλαματα. Ωραια συμπεριφορά. Τι να πω. Και δε βάζω και τόνους. Μα νιωθω πεταω άσχετα όπου να'ναι. Αλλά δεεεν πειράζει. Και μετά εγω δεν πήγα βόλτα ως συνηθως γιατί ούτως η άλλως είχα διαβασμα και τα διαβασα όλα και τώρα γράφω. Αλλα εχω γραψει υπερβολικα πολλα και βαρεθηκα οποτε σταματώ. Παω να δω τηλεοραση. Τι ενδιαφερον. Τι ενδιαφερον. Μιλαμε ακομα και γω με βαριεμαι. Να γιατι δε μου μιλαει κανεις. Χα. Κλαίγομαι!
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου - 15:23
Να 'μαι πάλι. Επέστρεψα. Λοιπόν ξεπάγιασα χτες στη βόλτα αλλά ήταν ωραία! Πολύ το χάρηκα βρε παιδί μου. Επιτέλους κρύο κι όχι ζέστη! Ε δεν άντεχα άλλη ζέστη. Με τίποτα.
Ναι ας μη φλυαρήσω πάλι άσκοπα. Σκεφτόμουν στη βόλτα τι να γράψω για τη ζωή μου και κατέληξα να μην αναφερθώ καθόλου στο παρελθόν μεμονωμένα παρά μόνο αν χρειαστεί κάποια στιγμή. Ας μιλήσω για το παρόν λοιπόν. Πρώτα απ όλα σου έχω συστηθεί; Χμ. Δε νομίζω. Ωραία, ας τα πάρουμε από την αρχή. Είμαι η Θάλεια. Όπως έχω ήδη αναφέρει είμαι μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου και ναι, έχω στόχους υψηλούς και θα τους πετύχω ο κόσμος να χαλάσει. Μένω σε μια πόλη και όμορφη και άσχημη, της οποίας το όνομα δε θα αναφέρω, οπότε έστω ότι τη λένε Πόλη. Χμ. Πολύ γενικά όλα αυτά. Βαρετά. Ας περάσω σε συγκεκριμένα πράγματα. Μένω με τη θεία μου σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια αρκετά όμορφη γωνιά της Πόλης. Κι είμαστε η θεία μου κι εγώ. Οι γονείς μου αποφάσησαν πριν 10 χρόνια ότι θέλουν να γυρίσουν όλον τον κόσμο κι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη χαραμίσουν ανατρέφοντας εμένα. Δε με χαλάει. Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ ο τύπος της μαμάς που φτιάχνει κουλουράκια και είναι ξετρελαμένη με τη μικρή της κόρη, αντίθετα ήταν πάντα γυναίκα της επανάστασης κι ο πατέρας μου κάθε άλλο παρά κατάλληλος για πατέρας ήταν. Μάλλον παιδί θα τον έλεγες. Έμεινε παιδί και θα είναι πάντα παιδί. Έτσι μια μέρα λοιπόν πήραν την Harley Davidson του μπαμπά και φύγανε. Δε λέω, έρχονται αρκετά συχνά, κάθε καλοκαίρι, για να δούνε το βλαστάρι τους, αλλά μέχρι εκεί. Ευτυχώς η θεία είναι και πολύ καλή μη σου πω και υπεραγαπάει τα παιδιά οπότε μαζί τα περνάμε τζάμι.
Αυτά για τη ζωή μου λοιπόν. Αν χρειαστεί να μάθεις κάτι άλλο θα στο πω εν συνεχεία (πώς τα λέω η άτιμη). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα βέβαια τι θέλω ακριβώς απο τη ζωη μου. Δηλαδη δεν ξέρω αν έχω βρει το νόημα. Για μένα τουλάχιστον. Ναι, δεν ξέρω. Και είμαι και λίγο αναποφάσιστη. Βασικά τα υπόλοιπα για μένα θα τα καταλάβεις εν καιρώ.
Οπότε ας σωπασω επιτελους. Α! Να μην ξεχάσω. Σήμερα στο σχολείο μας είπαν ότι απέβαλαν την Αλκιόνη. Τα είχε λέει με τον καθηγητή της φιλοσοφίας. Τους πιάσανε να φιλιούνται στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου. Καλά δεν την αδικώ, ήταν κούκλος ο άτιμος ο κύριος Μιχάλης. Κύριος τώρα, εντάξει, μικρός ήταν, το πολύ 25. Με το πτυχίο ζεστό ζεστό στα χέρια μας ήρθε σου λέει. Τέλος πάντων πάλι μακρυγορώ. Μου κάνει εντύπωση απλά που είναι τόσο κακό. Εννοώ το ότι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης τα έχουν. Τόσο κατατρεγμένος πια ο έρωτας; Γιατί; Μήπως μπορείς να διατάξεις την καρδιά σου ποιον θα ερωτευτεί και το μυαλό σου ποιον θα σκέφτεται; Λες και φταίνε αυτοί ας πούμε. Δεν ξέρω. Δε με σόκαρε το γεγονός αλλά με δυσαρέστησε.
Χμ. Και κάτι άλλο. Είδα ένα παιδί σήμερα στο σχολείο. Δεν ξέρω αν είναι καινούριος. Πρέπει να είναι γιατί δεν τον έχω ξαναδει. Τριγυρνούσε μ'αυτόν τον κομπλεξικό, τον Αλέξη. Ναι, καινούριος θα είναι μάλλον. Αν τον είχα ξαναδει θα τον θυμόμουν. Βασικά νιώθω πως από κάπου τον ξέρω. Χμ. Ασυναρτησίες πάλι. Δεν ξέρω καν γιατί το ανέφερα αυτό. Απλά κάποια στιγμή, όταν περιμέναμε μαζί στο εστιατόριο, συναντήθηκαν οι ματιές μας για λίγο και ήταν breathtaking που λέμε. Είχε κάτι μάτια πράσινα με κίτρινες πινελιές. Δε μπορούσα να μην τον κοιτάω, δε μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου. Ευτυχώς που με φώναξε η Κάτε (βλ. κολλητή) μετά και ξεκόλλησα γιατί θα γινόμουν ρεζίλι.
Λοιπόν πρέπει να μάθω περισσότερα γι'αυτόν. Ούτε το όνομα του δεν ξέρω. Πρέπει να μάθω. Πρέπει. Γιατί; Δεν ξέρω. Αλλά πρέπει.
Εμ με φωνάζει η θεία. Πήρε η μαμά τηλέφωνο, απο Φρανκφούρτη. Χμ. Πάω.
Αν έχω νεότερα από τον μυστηριώδη τύπο θα σε ενημερώσω.
xxx
Ναι ας μη φλυαρήσω πάλι άσκοπα. Σκεφτόμουν στη βόλτα τι να γράψω για τη ζωή μου και κατέληξα να μην αναφερθώ καθόλου στο παρελθόν μεμονωμένα παρά μόνο αν χρειαστεί κάποια στιγμή. Ας μιλήσω για το παρόν λοιπόν. Πρώτα απ όλα σου έχω συστηθεί; Χμ. Δε νομίζω. Ωραία, ας τα πάρουμε από την αρχή. Είμαι η Θάλεια. Όπως έχω ήδη αναφέρει είμαι μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου και ναι, έχω στόχους υψηλούς και θα τους πετύχω ο κόσμος να χαλάσει. Μένω σε μια πόλη και όμορφη και άσχημη, της οποίας το όνομα δε θα αναφέρω, οπότε έστω ότι τη λένε Πόλη. Χμ. Πολύ γενικά όλα αυτά. Βαρετά. Ας περάσω σε συγκεκριμένα πράγματα. Μένω με τη θεία μου σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια αρκετά όμορφη γωνιά της Πόλης. Κι είμαστε η θεία μου κι εγώ. Οι γονείς μου αποφάσησαν πριν 10 χρόνια ότι θέλουν να γυρίσουν όλον τον κόσμο κι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη χαραμίσουν ανατρέφοντας εμένα. Δε με χαλάει. Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ ο τύπος της μαμάς που φτιάχνει κουλουράκια και είναι ξετρελαμένη με τη μικρή της κόρη, αντίθετα ήταν πάντα γυναίκα της επανάστασης κι ο πατέρας μου κάθε άλλο παρά κατάλληλος για πατέρας ήταν. Μάλλον παιδί θα τον έλεγες. Έμεινε παιδί και θα είναι πάντα παιδί. Έτσι μια μέρα λοιπόν πήραν την Harley Davidson του μπαμπά και φύγανε. Δε λέω, έρχονται αρκετά συχνά, κάθε καλοκαίρι, για να δούνε το βλαστάρι τους, αλλά μέχρι εκεί. Ευτυχώς η θεία είναι και πολύ καλή μη σου πω και υπεραγαπάει τα παιδιά οπότε μαζί τα περνάμε τζάμι.
Αυτά για τη ζωή μου λοιπόν. Αν χρειαστεί να μάθεις κάτι άλλο θα στο πω εν συνεχεία (πώς τα λέω η άτιμη). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα βέβαια τι θέλω ακριβώς απο τη ζωη μου. Δηλαδη δεν ξέρω αν έχω βρει το νόημα. Για μένα τουλάχιστον. Ναι, δεν ξέρω. Και είμαι και λίγο αναποφάσιστη. Βασικά τα υπόλοιπα για μένα θα τα καταλάβεις εν καιρώ.
Οπότε ας σωπασω επιτελους. Α! Να μην ξεχάσω. Σήμερα στο σχολείο μας είπαν ότι απέβαλαν την Αλκιόνη. Τα είχε λέει με τον καθηγητή της φιλοσοφίας. Τους πιάσανε να φιλιούνται στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου. Καλά δεν την αδικώ, ήταν κούκλος ο άτιμος ο κύριος Μιχάλης. Κύριος τώρα, εντάξει, μικρός ήταν, το πολύ 25. Με το πτυχίο ζεστό ζεστό στα χέρια μας ήρθε σου λέει. Τέλος πάντων πάλι μακρυγορώ. Μου κάνει εντύπωση απλά που είναι τόσο κακό. Εννοώ το ότι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης τα έχουν. Τόσο κατατρεγμένος πια ο έρωτας; Γιατί; Μήπως μπορείς να διατάξεις την καρδιά σου ποιον θα ερωτευτεί και το μυαλό σου ποιον θα σκέφτεται; Λες και φταίνε αυτοί ας πούμε. Δεν ξέρω. Δε με σόκαρε το γεγονός αλλά με δυσαρέστησε.
Χμ. Και κάτι άλλο. Είδα ένα παιδί σήμερα στο σχολείο. Δεν ξέρω αν είναι καινούριος. Πρέπει να είναι γιατί δεν τον έχω ξαναδει. Τριγυρνούσε μ'αυτόν τον κομπλεξικό, τον Αλέξη. Ναι, καινούριος θα είναι μάλλον. Αν τον είχα ξαναδει θα τον θυμόμουν. Βασικά νιώθω πως από κάπου τον ξέρω. Χμ. Ασυναρτησίες πάλι. Δεν ξέρω καν γιατί το ανέφερα αυτό. Απλά κάποια στιγμή, όταν περιμέναμε μαζί στο εστιατόριο, συναντήθηκαν οι ματιές μας για λίγο και ήταν breathtaking που λέμε. Είχε κάτι μάτια πράσινα με κίτρινες πινελιές. Δε μπορούσα να μην τον κοιτάω, δε μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου. Ευτυχώς που με φώναξε η Κάτε (βλ. κολλητή) μετά και ξεκόλλησα γιατί θα γινόμουν ρεζίλι.
Λοιπόν πρέπει να μάθω περισσότερα γι'αυτόν. Ούτε το όνομα του δεν ξέρω. Πρέπει να μάθω. Πρέπει. Γιατί; Δεν ξέρω. Αλλά πρέπει.
Εμ με φωνάζει η θεία. Πήρε η μαμά τηλέφωνο, απο Φρανκφούρτη. Χμ. Πάω.
Αν έχω νεότερα από τον μυστηριώδη τύπο θα σε ενημερώσω.
xxx
Κυριακή 27 Νοεμβρίου - 15:12
Λοιπόν. Δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω εδώ. Δεν έχω ιδέα. Αλλά μου πε ο ψυχολόγος να αρχίσω να γράφω κάπου τις σκέψεις μου για να μάθω να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Αλλά ο ψυχολόγος είναι ηλίθιος. Και δεν ξέρω καν γιατί πάω σε ψυχολόγο. Οι λαμπρές ιδέες της μάνας μου. Αυτή η γυναίκα.. Αμάν. Επειδή λέει δεν κάνω σχεδόν με κανέναν παρέα πρέπει να ερευνήσουμε το πρόβλημά μου. Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Δεν είναι καν πρόβλημα. Αυτή πρέπει να παει σε ψυχολόγο. Τέλος πάντων. Φλυαρώ. Αλλά μου πε να γράφω, οπότε γράφω. Δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο. Αλλά αφού γράφω, πρέπει πιστεύω να βάλω μια τάξη στη γραφή μου. Και βασικά καλά κάνω και γράφω τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όταν γίνω διάσημος κιθαρίστας όλοι θα θέλουν να μάθουν για τη ζωή μου κι αν τα έχω όλα μαζεμένα κάπου, θα μπορώ εύκολα να γράψω την αυτοβιογραφία μου και έτοιμος. Αα ναι, τάξη. Αλλάζω παράγραφο.
Άλλαξα παράγραφο. Πρέπει να το κάνω πιο συχνά. Βέβαια δεν ξέρω πότε. Αλλά πρέπει να μάθω. Λοιπόν, νομίζω λέω μπούρδες τόση ώρα. Λοιπόν, αγχώνομαι. Θα γράψω κάτι ουσιώδες.
(Άλλαξα παράγραφο.) Λοιπόν. Δεν έχω ζωή. Το παραδέχομαι. Έχει δίκιο η μαμά που νομίζει οτι έχω προβλημα. Αλλά δεν εχω προβλημα. Εγώ μια χαρά είμαι. Μόνος. Περνάω ήσυχα κι ωραία. Εχω και τον Αλέξη, τον κολλητό μου. Αυτός βέβαια είναι χειρότερος από μένα. Αυτός με έκανε έτσι. Χμ. Ναι. Και δεν εχω ζωή. Ποτέ δεν είχα βασικά. Ούτε φίλους. Εκτός απο το νηπιαγωγείο που έκανα παρέα με τον Κωνσταντίνο. Και τώρα τον Αλέξη.
Καλά (άλλαξα παραγραφο) βαρέθηκα. Αλλά νομίζω θα ξαναγράψω. Κάποτε.
Κυριακή 27 Νοεμβρίου - 18:57
"..a kiss with a fist is better than noooone!". Μα όλη μέρα τριγυρνάει αυτό το τραγούδι στο κεφάλι μου. Μα τι θα γίνει επιτέλους; Να θέλεις να διαβάσεις και εκεί που λες για βακτήρια και DNA (φαν της βιολογίας βλέπεις) ξαφνικά να πετάγεται και ένα "..then I set fire to our beee-ee-ee-ee-ee-ed!". Ε άντε να συγκεντρωθείς μετά! Τρίτη Λυκείου σου λέει, διάβασμα και κακό και πήζει το μυαλό. Και σαν τελειώσει θα σου πω εγώ! Μη με είδατε. Αλλά κάτσε πρώτα να περάσουμε. Τελος πάντων πολύ μονόλογος! Κι άμα αρχίζει ο μονόλογος λέω πολλά και μερικά δεν είναι κι ευχάριστα sooo..stop! Ξέρεις αποφεύγω τις σκέψεις μου τελευταία. Και τον εαυτό μου τον έχω αναδιπλώσει (όπως αναδιπλώνεται το DNA με τις ιστόνες ένα πράμα -ναι, λέω πολλές κρυάδες, θα το διαπιστώσεις και στη συνέχεια-) κι τον έχω κλείσει σ' ένα συρταράκι μικρό μικρό και το έχω φυλάξει κάτω απ' το κρεβάτι μου. Α ναι, δεν έχουμε και πολύ καλές παρτίδες τελευταία εμείς οι δυο, εγώ κι ο εαυτός μου εννοώ, και από τους τσακωμούς προτιμώ τη σιωπή. Ε κι αν μερικές φορές προσποιούμαι τη χαρούμενη ακόμα κι αν δεν είμαι, δεν έγινε και τίποτα.
Τέλος πάντων κακές παρτίδες άνοιξες κι εσύ που έπιασες να διαβάσεις τούτο εδώ, αλλά εγώ ευθύνη δε φέρω. Εγώ απλά γράφω. Αναφέρω. Παραθέτω. Εσύ τώρα, που δε σου φτάνουν τα δικά σου προβλήματα και θέλεις να ασχοληθείς και με τα δικά μου, ε τι να σου πω, συγγνώμη αλλά πας γυρεύοντας!
Λοιπόν, η ζωή μου είναι ένα χάλι εντάξει; Και μη βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα πως είμαι απαισιόδοξη, ρεαλίστρια είμαι. Εντάξει μωρέ, δεν είναι και τόσο χάλι δηλαδή για να λέμε και του στραβού το δίκιο (πολύ αδικημένοι οι στραβοί by the way, στο λέω εγώ που έχω 3 βαθμούς μυωπία και δεν καταδέχομαι να βάλω γυαλιά γιατί μου χαλάνε το image. Δηλαδή η κοινωνία γιατί να μη φροντίσει γι'αυτούς τους καημένους που λόγω νοτιά ούτε φακό επαφής δε μπορούν να βάλουν και λόγω image ούτε γυαλί; Για τους τυφλούς αγαπητή κοινωνία έφτιαξες ανάγλυφα πλακάκια, για τους στραβούς όμως; ), καλή είναι. Καμιά φορά τα σκέφτομαι όλα και γελάω. Ε ναι, είναι για γέλια, άμα τα δεις απ' έξω. Και νομίζω ότι έτσι αποφάσισα να τα βλέπω από δω και πέρα τα πράματα. Καλύτερα είναι πιστεύω. Εντάξει δε σου λέω πως θα γίνω και αναίσθητη γιατί τέτοιες ριζικές αλλαγές δε γίνονται ούτε με την κυβέρνηση, θα γίνουνε με εμένα; (πάλι κρυάδα!) Θα μείνω αυτή που είμαι, απλά θα σταματήσω να σκάω για τον ένα και τον άλλο (δεν περιέχονται οι φίλοι). Θα κοιτάξω τη ζωή μου, την προσωπική, που θέλει λίγο φτιάξιμο. Μου έχουν ξεφύγει κάτι μολυβιές έξω από το περιθώριο του καμβά, αλλά θα τις διορθώσω. Η ζωή είναι ωραία! Κατέληξα! Αύριο ίσως να σου λέω πως είναι χάλια, αλλά εσύ να θυμάσαι αυτο που λέω τώρα. Κι άμα δε σου έρθουν κι όλα όπως τα θέλεις, δεν πειράζει, κάποιος καλός λόγος θα υπάρχει.
Τώρα έξω κάνει κρύο, καιρός για δύο που λένε, εγώ είμαι μόνη μου βέβαια, αλλά έχω παρέα το όμορφο ασημί iPod μου και λέμε να βγούμε μια βόλτα να απολαύσουμε τον έρωτα μας στο τσουχτέρο κρύο του Νοέμβρη. Μιας που ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο μου έστειλε μήνυμα ότι θα αργήσει κάμποσο καιρό ακόμα, λέω κι εγώ να τον απατήσω λίγο, σάμπως θα το μάθει και ποτέ; (ωπ! να η κατάθλιψη.) Θα μου πεις τώρα ποιος είναι ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο. Εμ, μήπως εγώ ξέρω; " δύσκολος καιρός για πρίγκιπες.." Εντάξει ίσως και να ξέρω, άλλα άμα δεν το ξέρει αυτός δεν πρόκειται να έρθει ποτέ! Αχ, ασυναρτησίες λέω πάλι. Λοιπόν το iPod μου με περιμένει στην πόρτα! Τα υπόλοιπα αργότερα.
xxx
Τέλος πάντων κακές παρτίδες άνοιξες κι εσύ που έπιασες να διαβάσεις τούτο εδώ, αλλά εγώ ευθύνη δε φέρω. Εγώ απλά γράφω. Αναφέρω. Παραθέτω. Εσύ τώρα, που δε σου φτάνουν τα δικά σου προβλήματα και θέλεις να ασχοληθείς και με τα δικά μου, ε τι να σου πω, συγγνώμη αλλά πας γυρεύοντας!
Λοιπόν, η ζωή μου είναι ένα χάλι εντάξει; Και μη βιαστείς να βγάλεις το συμπέρασμα πως είμαι απαισιόδοξη, ρεαλίστρια είμαι. Εντάξει μωρέ, δεν είναι και τόσο χάλι δηλαδή για να λέμε και του στραβού το δίκιο (πολύ αδικημένοι οι στραβοί by the way, στο λέω εγώ που έχω 3 βαθμούς μυωπία και δεν καταδέχομαι να βάλω γυαλιά γιατί μου χαλάνε το image. Δηλαδή η κοινωνία γιατί να μη φροντίσει γι'αυτούς τους καημένους που λόγω νοτιά ούτε φακό επαφής δε μπορούν να βάλουν και λόγω image ούτε γυαλί; Για τους τυφλούς αγαπητή κοινωνία έφτιαξες ανάγλυφα πλακάκια, για τους στραβούς όμως; ), καλή είναι. Καμιά φορά τα σκέφτομαι όλα και γελάω. Ε ναι, είναι για γέλια, άμα τα δεις απ' έξω. Και νομίζω ότι έτσι αποφάσισα να τα βλέπω από δω και πέρα τα πράματα. Καλύτερα είναι πιστεύω. Εντάξει δε σου λέω πως θα γίνω και αναίσθητη γιατί τέτοιες ριζικές αλλαγές δε γίνονται ούτε με την κυβέρνηση, θα γίνουνε με εμένα; (πάλι κρυάδα!) Θα μείνω αυτή που είμαι, απλά θα σταματήσω να σκάω για τον ένα και τον άλλο (δεν περιέχονται οι φίλοι). Θα κοιτάξω τη ζωή μου, την προσωπική, που θέλει λίγο φτιάξιμο. Μου έχουν ξεφύγει κάτι μολυβιές έξω από το περιθώριο του καμβά, αλλά θα τις διορθώσω. Η ζωή είναι ωραία! Κατέληξα! Αύριο ίσως να σου λέω πως είναι χάλια, αλλά εσύ να θυμάσαι αυτο που λέω τώρα. Κι άμα δε σου έρθουν κι όλα όπως τα θέλεις, δεν πειράζει, κάποιος καλός λόγος θα υπάρχει.
Τώρα έξω κάνει κρύο, καιρός για δύο που λένε, εγώ είμαι μόνη μου βέβαια, αλλά έχω παρέα το όμορφο ασημί iPod μου και λέμε να βγούμε μια βόλτα να απολαύσουμε τον έρωτα μας στο τσουχτέρο κρύο του Νοέμβρη. Μιας που ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο μου έστειλε μήνυμα ότι θα αργήσει κάμποσο καιρό ακόμα, λέω κι εγώ να τον απατήσω λίγο, σάμπως θα το μάθει και ποτέ; (ωπ! να η κατάθλιψη.) Θα μου πεις τώρα ποιος είναι ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο. Εμ, μήπως εγώ ξέρω; " δύσκολος καιρός για πρίγκιπες.." Εντάξει ίσως και να ξέρω, άλλα άμα δεν το ξέρει αυτός δεν πρόκειται να έρθει ποτέ! Αχ, ασυναρτησίες λέω πάλι. Λοιπόν το iPod μου με περιμένει στην πόρτα! Τα υπόλοιπα αργότερα.
xxx
Subscribe to:
Posts (Atom)