Λοιπόν -άσχετο γενικά- ξέρεις κάτι; Σιχαίνομαι τους καλούς τρόπους. Κουράστηκα να λέω "μμ..είναι πολύ ωραίο το φαγητό", ενώ στην πραγματικότητα είναι χάλια. Κουράστηκα να λέω "δεν πειράζει!", ενώ πειράζει και "κανένα πρόβλημα!", ενώ έχω πρόβλημα. Κουράστηκα να το παίζω καλή ακόμα κι όταν I don't feel like doing it. Και βαρέθηκα, μα βαρέεεθηκα, να λέω "μην ανησυχείς, δεν παρεξηγώ εγώ!", ενώ παρεξηγώ! Κι ενώ ναι, με ενοχλεί αυτό που λες και όχι, δεν είμαι φαν του "χτύπα κι άλλο θα τ' αντέξω". Και δεν αντέχω άλλο να σφίγγω τα χέρια και τα δόντια μου και να πονάνε μετά ή να μπίγω τα νύχια στα μπούτια μου για να μην αρχίσω να ουρλιάζω γεμάτη εκνευρισμό! Δε μπορώ να μου λένε τι να κάνω. Να μπαίνουν στο χώρο μου και να μου κάνουν υποδείξεις. Άσε με ρε φίλε να τα κάψω τα ρημαδο-κουλουράκια! Τουλάχιστον θα είναι ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ καμμένα κουλουράκια!
Πφ! Νεύρα..άπειρα. Ας πω για άλλη μια φορά ότι φταίει το φεγγάρι. Λοιπόν ας πάω για ύπνο μήπως και ηρεμήσω λιγάκι. Θα σου εξηγήσω αύριο τι συνέβη.
χχχ
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 20:43
Μα τώρα που το σκέφτομαι η ξανθιά που χάθηκε? Γιατί δεν την έχω ξαναδεί ποτέ? Και μιλάμε πόσο είχα ενθουσιαστεί? Τραγικό. Και ήταν πριν μιάμιση βδομάδα αυτό? Μα αυτή με έκανε έτσι χάλια λοιπόν. Μα είχα μια φθίνουσα πορεία από τότε. Μόλις διάβαζα ότι εγραφα. Είναι γνησίως φθίνουσα μη πω. Και λέω κρυάδες. Ντάξει. Με εκνεύρισα. Θα πάω βόλτα! (Νιώθω τόσο πολύ ότι επαναλαμβάνομαι αυτές τις μέρες!)
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 20:38
Και πάλι δεν πήγα. Με λυπάμαι. Λυπάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ούτε να φάω δεν ήθελα σήμερα. Ξύπνησα το πρωί, διάβασα λίγο, έγραψα ένα διαγώνισμα, κοιμήθηκα, διάβασα, μετά διάβασα το βιβλίο μου και τώρα γράφω εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τελειώσει και τα μαθήματα μου όλα για όλη την εβδομάδα.
Βασικά να βγω τώρα? Τι έχω να χάσω? Το χρόνο μου τον χάνω ούτως η άλλως, οπότε.. Αλλά..
Ας πάω μια βόλτα.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ούτε να φάω δεν ήθελα σήμερα. Ξύπνησα το πρωί, διάβασα λίγο, έγραψα ένα διαγώνισμα, κοιμήθηκα, διάβασα, μετά διάβασα το βιβλίο μου και τώρα γράφω εδώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω τελειώσει και τα μαθήματα μου όλα για όλη την εβδομάδα.
Βασικά να βγω τώρα? Τι έχω να χάσω? Το χρόνο μου τον χάνω ούτως η άλλως, οπότε.. Αλλά..
Ας πάω μια βόλτα.
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 17:48
Σα να φτιάχνουν τα πράγματα! Σήμερα το μεσημέρι που τρώγαμε όλοι μαζί, είχαν έρθει κι ο παππούς με τη γιαγιά, μου ανακοίνωσαν οι γονείς μου ότι θα αγοράσουν ένα βιβλιοπωλείο που βρίσκεται στο κέντρο τη πόλης, για κάποιο λόγο δε μου λένε ακόμα ποιο(!) και χάρηκα πάρα πολύ! Μιλάμε τέλεια ιδέα! Και μου είπαν ότι μπορώ να αναλάβω τη διακόσμηση και να διαλέγω τα βιβλία που θα έρχονται και θα είναι τέλεια γιατί λατρεύω να διακοσμώ χώρους! Πωω! Βιβλιοπωλείο! Το όνειρο κάθε βιβλιοφάγου! Έχω ενθουσιαστεί μιλάμε! Μα τέλεια! Και τους είπα και μια ιδέα μου, να φτιάξουμε στο βιβλιοπωλείο μια "γωνιά ανάγνωσης" που θα έχει ωραίο φωτισμό από παλιά φωτιστικά και μια βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία κάθε είδους και θα μπορεί ο καθένας να κάθεται και να διαβάζει ένα βιβλίο και απλά να πληρώνει ένα συμβολικό ποσό την ώρα. Νομίζω τους άρεσε σαν ιδέα, ειδικά της μαμάς που λατρεύει κι αυτή τα βιβλία! Και τους είπα ότι εγώ θα μπορούσα να φέρω κόσμο στο μαγαζί γιατί ξέρω παιδιά που λατρεύουν το διάβασμα κι η βιβλιοθήκη του σχολείου έχει μόνο πολύ παλιά βιβλία και πολύ "σχολικά" που κανείς δεν τους δίνει σημασία. Και φαντάσου τι ωραίο που θα είναι ένα τέτοιο μέρος! Δεν υπάρχει άλλο στην Πόλη και νομίζω θα κάνει θράυση!
Ενθουσιασμός υπέρτατος! Και την άλλη βδομάδα έρχονται ο παππούς κι η γιαγιά απ'την Πολωνία και χαίρομαι! Γιατί μου έχουν λείψει! Έχω τόσο καιρό να τους δω.. Νομίζω ότι μ'αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα. Έβλεπα σήμερα τον Πήτερ Παν στην τηλεόραση και στη σκηνή που η Γουέντι με τα αδέρφια της γυρνάνε σπίτι τους κι οι γονείς της αποφασίζουν να υιοθετήσουν και τα Χαμένα Αγόρια, με έπιασαν τα κλάματα. Μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, αυτό μου έχει λέιψει. Και δεν έχω αδέρφια. Κρίμα. Αλλά δεν πειράζει. Ίσως να γίνουμε κι εμείς μια χαρούμενη οικογένεια. Ωραία θα ήταν. Και να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκδρομές και για πικ νικ. Μα ναι! Θα ήταν τέλεια. Ίσως και να γίνει! Ποιος ξέρει;
Απ'τον Αλέξανδρο παρεπιπτόντως κανένα νέο, εκτός από δυο τριαντάφυλλα που βρήκε η μαμά στο χαλάκι της εξώπορτας. Λες αυτό να σημαίνει ότι τα 'χουμε; Θα μάθω αύριο.
Ας διαβάσω Φυσική τώρα. Ο φυσικός είπε χτες στην ενημερώση ότι πρέπει να ξε-αγχωθώ και να προσπαθήσω λίγο παραπάνω. Ώρα για προσπάθεια λοιπόν!
Αντίο σου!
Ενθουσιασμός υπέρτατος! Και την άλλη βδομάδα έρχονται ο παππούς κι η γιαγιά απ'την Πολωνία και χαίρομαι! Γιατί μου έχουν λείψει! Έχω τόσο καιρό να τους δω.. Νομίζω ότι μ'αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα. Έβλεπα σήμερα τον Πήτερ Παν στην τηλεόραση και στη σκηνή που η Γουέντι με τα αδέρφια της γυρνάνε σπίτι τους κι οι γονείς της αποφασίζουν να υιοθετήσουν και τα Χαμένα Αγόρια, με έπιασαν τα κλάματα. Μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια, αυτό μου έχει λέιψει. Και δεν έχω αδέρφια. Κρίμα. Αλλά δεν πειράζει. Ίσως να γίνουμε κι εμείς μια χαρούμενη οικογένεια. Ωραία θα ήταν. Και να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκδρομές και για πικ νικ. Μα ναι! Θα ήταν τέλεια. Ίσως και να γίνει! Ποιος ξέρει;
Απ'τον Αλέξανδρο παρεπιπτόντως κανένα νέο, εκτός από δυο τριαντάφυλλα που βρήκε η μαμά στο χαλάκι της εξώπορτας. Λες αυτό να σημαίνει ότι τα 'χουμε; Θα μάθω αύριο.
Ας διαβάσω Φυσική τώρα. Ο φυσικός είπε χτες στην ενημερώση ότι πρέπει να ξε-αγχωθώ και να προσπαθήσω λίγο παραπάνω. Ώρα για προσπάθεια λοιπόν!
Αντίο σου!
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου - 01:29
Αγωνία; Χαχα. Γύρισα. Μόλις.
Λοιπόν ας τα πάρω απ' την αρχή. Στις εννιά ακριβώς χτυπάει το κουδούνι και μου φωνάζει η μαμά πως θέλουν εμένα. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα είναι πως στο καλό βρήκε το σπίτι αλλά μετά κατάλαβα πως πάλι θα έβαλε το χεράκι της η Κάτε. Ωστόσο πάω στην πόρτα και δεν ήταν ο Αλέξανδρος όπως νόμιζα. Στεκόταν ένα παλικάρι που δεν είχα ξαναδει και κρατούσε ένα κοτσάνι από κάποιο λουλούδι, μόνο που το κοτσάνι δεν είχε άνθος και ήταν πολύ περίεργο. Φαντάσου δηλαδή ένα λουλούδι χωρίς λουλούδι. 'Ντάξει φτάνει. Αυτό που λες. Και μου το έδωσε μαζί με μια κάρτα που έγραφε "τώρα που βγήκε το φεγγάρι, οι νεράιδες χορεύουν στο πάρκο" κι έφυγε. Ναι, εντάξει λίγο γλυκανάλατο και υπερβολικά ρομαντικό, αλλά αυτό που ήθελε να πει το κατάλαβα. "Έλα στο πάρκο". Πήρα λοιπόν το παλτό μου κι έφυγα. Έκανε κι ένα κρύο έξω πάλι χτες. Άσε. Τέλος πάντων. Στο θέμα μας. Πήγα λοιπόν στο πάρκο και καθόταν εκεί σε ένα παγκάκι και περίμενε. Με το που με είδε χαμογέλασε, σηκώθηκε και μου έδωσε ένα τριάνταφυλλο (μάλλον το κομμάτι που έλειπε απ' το κοτσάνι που έλαβα εγώ). Ωραία κίνηση. Να 'ταν όλοι έτσι, καλά θα ήταν. Φύγαμε λοιπόν απο κει και πήγαμε στο παγοδρομίο και είχε πολύ γέλιο η βραδυά. Έπεσα κάμποσες φορές και κάθε φορά έτρεχε δίπλα μου και με σήκωνε. Ομολογώ πως δεν έμαθα πολλά γι' αυτόν. Όποτε τον ρωτούσα γυρνούσε την κουβέντα σε εμένα. Μου φάνηκε λίγο περιέργο γιατί τα περισσότερα αγόρια λατρεύουν να μιλάνε για τον εαυτό τους και τα επιτεύγματα τους και δηλαδή εντάξει, πόσο τέλειος; Μετά το παγοδρόμιο πήγαμε βόλτα στο λιμάνι και ήταν πολύ ωραία γιατί είχε πανσέληνο και δε φυσούσε. Μόνο που έκανε κρύο, αλλά φυσικά μου έδωσε το σακάκι του. Ναι, για τόση τελειότητα μιλάμε. Ύστερα με γύρισε σπίτι και στην εξώπορτα μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και μου έιπε "είχες λίγη αστερόσκονη στα χείλη". Τώρα που το σκέφτομαι γελάω, είναι λιγάκι αστείο, αλλά εκείνη τη στιγμή κοκκίνησα ομολογώ. Κι είναι κι όμορφος ο άτιμος. Χμ. Δε μου έδωσε το νούμερό του παρόλα αυτά. Τώρα τι έγινε δηλαδή; Δεν κατάλαβα. Τα 'χουμε; Ή όχι;
Λοιπόν ας τα πάρω απ' την αρχή. Στις εννιά ακριβώς χτυπάει το κουδούνι και μου φωνάζει η μαμά πως θέλουν εμένα. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα είναι πως στο καλό βρήκε το σπίτι αλλά μετά κατάλαβα πως πάλι θα έβαλε το χεράκι της η Κάτε. Ωστόσο πάω στην πόρτα και δεν ήταν ο Αλέξανδρος όπως νόμιζα. Στεκόταν ένα παλικάρι που δεν είχα ξαναδει και κρατούσε ένα κοτσάνι από κάποιο λουλούδι, μόνο που το κοτσάνι δεν είχε άνθος και ήταν πολύ περίεργο. Φαντάσου δηλαδή ένα λουλούδι χωρίς λουλούδι. 'Ντάξει φτάνει. Αυτό που λες. Και μου το έδωσε μαζί με μια κάρτα που έγραφε "τώρα που βγήκε το φεγγάρι, οι νεράιδες χορεύουν στο πάρκο" κι έφυγε. Ναι, εντάξει λίγο γλυκανάλατο και υπερβολικά ρομαντικό, αλλά αυτό που ήθελε να πει το κατάλαβα. "Έλα στο πάρκο". Πήρα λοιπόν το παλτό μου κι έφυγα. Έκανε κι ένα κρύο έξω πάλι χτες. Άσε. Τέλος πάντων. Στο θέμα μας. Πήγα λοιπόν στο πάρκο και καθόταν εκεί σε ένα παγκάκι και περίμενε. Με το που με είδε χαμογέλασε, σηκώθηκε και μου έδωσε ένα τριάνταφυλλο (μάλλον το κομμάτι που έλειπε απ' το κοτσάνι που έλαβα εγώ). Ωραία κίνηση. Να 'ταν όλοι έτσι, καλά θα ήταν. Φύγαμε λοιπόν απο κει και πήγαμε στο παγοδρομίο και είχε πολύ γέλιο η βραδυά. Έπεσα κάμποσες φορές και κάθε φορά έτρεχε δίπλα μου και με σήκωνε. Ομολογώ πως δεν έμαθα πολλά γι' αυτόν. Όποτε τον ρωτούσα γυρνούσε την κουβέντα σε εμένα. Μου φάνηκε λίγο περιέργο γιατί τα περισσότερα αγόρια λατρεύουν να μιλάνε για τον εαυτό τους και τα επιτεύγματα τους και δηλαδή εντάξει, πόσο τέλειος; Μετά το παγοδρόμιο πήγαμε βόλτα στο λιμάνι και ήταν πολύ ωραία γιατί είχε πανσέληνο και δε φυσούσε. Μόνο που έκανε κρύο, αλλά φυσικά μου έδωσε το σακάκι του. Ναι, για τόση τελειότητα μιλάμε. Ύστερα με γύρισε σπίτι και στην εξώπορτα μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και μου έιπε "είχες λίγη αστερόσκονη στα χείλη". Τώρα που το σκέφτομαι γελάω, είναι λιγάκι αστείο, αλλά εκείνη τη στιγμή κοκκίνησα ομολογώ. Κι είναι κι όμορφος ο άτιμος. Χμ. Δε μου έδωσε το νούμερό του παρόλα αυτά. Τώρα τι έγινε δηλαδή; Δεν κατάλαβα. Τα 'χουμε; Ή όχι;
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου - 20:48
Θεέ μου κακομοιριά. Έλεος. Ήρθε η μαμά και με βρήκε στο δωμάτιο να κλαίω και έπαθε λίγο σοκ. Εμ, κόρη στην εφηβεία έχεις αγαπητή μαμά. Τι να κάνουμε.
Ήταν λίγο πάλι όπως παλιά. Όπως όταν ετοιμαζόμασταν να πάμε σε κάποιο από εκείνα τα περίεργα πάρτυ, ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ. Νομίζω νιώθει τύψεις που έλειπε τόσα χρόνια. Μου έδωσε το φόρεμα που είχε βάλει στο πρώτο ραντεβού με το μπαμπά, το οποίο αν και έχει κλείσει είκοσι χρονάκια στη ντουλάπα, είναι εξαιρετικό. Απλό μαύρο με μια διακριτική, λευκή κορδέλα στη μέση σα ζώνη. Αιθέριο θα το έλεγα. Και τα μαλλιά μου στρώσανε. Όλα καλά λοιπόν. Ίσως και να βγω τελικά. Αλλά είμαι έτοιμη και δεν ξέρω τι να κάνω. Που είναι ο Αλέξανδρος; Φάση θα 'χει να μου το ακυρώσει τελευταία στιγμή.
Ήταν λίγο πάλι όπως παλιά. Όπως όταν ετοιμαζόμασταν να πάμε σε κάποιο από εκείνα τα περίεργα πάρτυ, ο μπαμπάς, η μαμά κι εγώ. Νομίζω νιώθει τύψεις που έλειπε τόσα χρόνια. Μου έδωσε το φόρεμα που είχε βάλει στο πρώτο ραντεβού με το μπαμπά, το οποίο αν και έχει κλείσει είκοσι χρονάκια στη ντουλάπα, είναι εξαιρετικό. Απλό μαύρο με μια διακριτική, λευκή κορδέλα στη μέση σα ζώνη. Αιθέριο θα το έλεγα. Και τα μαλλιά μου στρώσανε. Όλα καλά λοιπόν. Ίσως και να βγω τελικά. Αλλά είμαι έτοιμη και δεν ξέρω τι να κάνω. Που είναι ο Αλέξανδρος; Φάση θα 'χει να μου το ακυρώσει τελευταία στιγμή.
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου - 20:22
Δεν ξέρω τι να βάλω. Δεν έχω τίποτα. Όλα με δείχνουν κοντή, χοντρή και άσχημη. Και τα μαλλιά μου σήμερα λόγω υγρασίας είναι απαίσια. Κι ο Αλέξανδρος είπε στις εννιά να είμαι έτοιμη. Βέβαια είπε μόνο αυτό. Τίποτα άλλο. Ούτε να βρεθούμε κάπου. Τίποτα. Απλά να είμαι έτοιμη στις εννιά και μετά λέει θα καταλάβω. Λοιπόν, κατάλαβα. Δεν πρέπει να πάω πουθενά. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Ας ξαναβάλω πιτζάμες.
Σαββατο 10 Δεκεμβρίου - 20:18
..Και δεν πήγα.
Έκατσα πάλι σπίτι σαν το κακομοίρη. Είχα βρει και τι θα βάλω και μου λέει η μαμά "Θα βγείς?" και με κοιτάζω και πολύ σοκ φάση και σκέφτηκα τι κάνω και δεν βγήκα.
Και είδα μια ταινία. Θα βγω αύριο.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Έκατσα πάλι σπίτι σαν το κακομοίρη. Είχα βρει και τι θα βάλω και μου λέει η μαμά "Θα βγείς?" και με κοιτάζω και πολύ σοκ φάση και σκέφτηκα τι κάνω και δεν βγήκα.
Και είδα μια ταινία. Θα βγω αύριο.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Σαββάτο 10 Δεκεμβρίου - 08:07
Λοιπόν απ'τη μέρα που είπα ότι θα αρχίσω να γνωρίζω περισσότερο κόσμο, σαν κάτι να έγινε και ξαφνικά όλοι με βλέπουν αλλιώς! Έρχονται και με ρωτάνε αν είμαι καλά, που ήμουν τόσο καιρό, αν είναι καλά η μαμά. Εντάξει ξέρω ότι η αφορμή όλων αυτών των ερωτήσεων είναι που στο σχολείο μας κανείς δεν αφήνει καρφίτσα να πέσει κάτω, που λέει ο λόγος. Αλλά εγώ θα το ονομάσω όλο αυτό απλά ενδιαφέρον. Και γιατί να μην το εκμεταλλευτώ; Με την καλή έννοια.. Είναι μια εκπληκτική ευκαιρία, να γνωρίσω κόσμο και να δείξω σε όλους ποια είμαι. Γιατί κανείς δεν ξέρει. Μόνο η Κάτε. Με την οποία παρεπιπτόντως λύθηκε η παρεξήγηση. Κάποιο πρόβλημα είχαν τα δίκτυα και δε μπορούσα να λάβω ούτε μηνύματα ούτε τηλεφωνήματα. Πήγα σήμερα στην εταίρεια απ' όπου είχα πάρει κάποτε το κινητό και μου το έφτιαξαν, ευτυχώς.
Αλλά τα φοβερά νέα δε στα είπα ακόμα! Την Πέμπτη που πήγα σχολείο διαπίστωσα ότι είχαμε κάποιες ανακατατάξεις. Λοιπόν ήρθε ένας καινούριος μαθητής, ο Αλέξανδρος, ο οποίος φαίνεται πολύ καλό παιδί. Μπήκα μες στην τάξη και τον βρήκα να κάθεται στη θέση μου, δίπλα στην Κάτε, γιατί δεν είχε λέει πουθενά αλλού. Προθυμοποιήθηκε πάντως να βρει ένα δικό του θρανίο και λύθηκε το πρόβλημα. Το φοβερό στην όλη ιστορία, είναι ότι χτες που τον ξαναείδα στο σχολείο, μου ζήτησε να βγούμε σήμερα. Και ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί δεν τον ξέρω καν. Ούτε τ' όνομά μου δε ρώτησε, αλλά υποθέτω θα το ξέρει απ' την Κάτε, με την οποία μιλάνε συνέχεια. Βασικά η Κάτε είναι πολύ ανοικτός τύπος. Είναι ακριβώς το άτομο που θα ήθελε ο καθένας να γνωρίσει την πρώτη του μέρα σε ένα καινούριο περιβάλλον. Ξέρει να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άνετα μαζί της και να τους κατατοπίζει πλήρως. Οπότε μάλλον κάπως έτσι έγινε και με τον Αλέξανδρο.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως σήμερα θα βγω ραντεβού και μου φαίνεται πολύ περίεργο. Εκτός του ότι έχω να βγω πολύ καιρό απ' το σπίτι, πάει επίσης καιρός απ' την τελευταία φορά που κάποιος μου ζήτησε να βγούμε. Νομίζω κι εγώ δεν ήμουν γενικά ανοιχτή σε προτάσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, πριν τρεις βδομάδες μου είχε ζητήσει ο Μάριος να βγούμε, αλλά του είπα όχι και δεν ξέρω γιατί το έκανα, αφού ο Μάριος μου άρεσε και δεν είναι ο τύπος του αγοριού που με απωθεί. Τι να πω..ποιος ξέρει! Ίσως ήμουν πολύ απορροφημένη απ' τα μαθήματα.. Κι έτσι λοιπόν, δεν ξέρω τι να κάνω σήμερα. Τι να βάλω ας πούμε; Δεν ξερω και τι στυλ του αρέσει ακριβώς ή που έχει σκοπό να πάμε. Δεν έχω επίσης ούτε το κινητό του ή κάποιο νούμερο για να επικοινωνήσω μαζί του και να τον ρωτήσω. Όχι πως θα το έκανα βέβαια, αλλά για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον βρε παιδί μου.
Λοιπόν, πρέπει να φύγω να πάω στο μάθημα. Θα σου πω λεπτομέρειες αργότερα!
xxx
Αλλά τα φοβερά νέα δε στα είπα ακόμα! Την Πέμπτη που πήγα σχολείο διαπίστωσα ότι είχαμε κάποιες ανακατατάξεις. Λοιπόν ήρθε ένας καινούριος μαθητής, ο Αλέξανδρος, ο οποίος φαίνεται πολύ καλό παιδί. Μπήκα μες στην τάξη και τον βρήκα να κάθεται στη θέση μου, δίπλα στην Κάτε, γιατί δεν είχε λέει πουθενά αλλού. Προθυμοποιήθηκε πάντως να βρει ένα δικό του θρανίο και λύθηκε το πρόβλημα. Το φοβερό στην όλη ιστορία, είναι ότι χτες που τον ξαναείδα στο σχολείο, μου ζήτησε να βγούμε σήμερα. Και ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί δεν τον ξέρω καν. Ούτε τ' όνομά μου δε ρώτησε, αλλά υποθέτω θα το ξέρει απ' την Κάτε, με την οποία μιλάνε συνέχεια. Βασικά η Κάτε είναι πολύ ανοικτός τύπος. Είναι ακριβώς το άτομο που θα ήθελε ο καθένας να γνωρίσει την πρώτη του μέρα σε ένα καινούριο περιβάλλον. Ξέρει να κάνει τους άλλους να αισθάνονται άνετα μαζί της και να τους κατατοπίζει πλήρως. Οπότε μάλλον κάπως έτσι έγινε και με τον Αλέξανδρο.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως σήμερα θα βγω ραντεβού και μου φαίνεται πολύ περίεργο. Εκτός του ότι έχω να βγω πολύ καιρό απ' το σπίτι, πάει επίσης καιρός απ' την τελευταία φορά που κάποιος μου ζήτησε να βγούμε. Νομίζω κι εγώ δεν ήμουν γενικά ανοιχτή σε προτάσεις. Τώρα που το σκέφτομαι, πριν τρεις βδομάδες μου είχε ζητήσει ο Μάριος να βγούμε, αλλά του είπα όχι και δεν ξέρω γιατί το έκανα, αφού ο Μάριος μου άρεσε και δεν είναι ο τύπος του αγοριού που με απωθεί. Τι να πω..ποιος ξέρει! Ίσως ήμουν πολύ απορροφημένη απ' τα μαθήματα.. Κι έτσι λοιπόν, δεν ξέρω τι να κάνω σήμερα. Τι να βάλω ας πούμε; Δεν ξερω και τι στυλ του αρέσει ακριβώς ή που έχει σκοπό να πάμε. Δεν έχω επίσης ούτε το κινητό του ή κάποιο νούμερο για να επικοινωνήσω μαζί του και να τον ρωτήσω. Όχι πως θα το έκανα βέβαια, αλλά για τα μάτια του κόσμου τουλάχιστον βρε παιδί μου.
Λοιπόν, πρέπει να φύγω να πάω στο μάθημα. Θα σου πω λεπτομέρειες αργότερα!
xxx
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου - 22:32
Διάβαζα πρίν αυτά που είχα γράψει τις τελεύταιες μέρες και όλη την ώρα λέω το ίδιο πράγμα, αλλά ποτέ δεν κάνω τελικά τίποτα γι'αυτό.
Αύριο λοιπόν το βράδυ, θα βγώ. Είναι μια καφετέρια ήσυχη ήσυχη και θα πάω. Δεν θα 'χει και πολύ κόσμο. Ναι, ναι. Σαν το κακομοίρη θα 'μαι. Μόνος μου. Αλλά θα πάω. Όλο και κάποιος άλλος θα ναι μόνος του.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Αύριο λοιπόν το βράδυ, θα βγώ. Είναι μια καφετέρια ήσυχη ήσυχη και θα πάω. Δεν θα 'χει και πολύ κόσμο. Ναι, ναι. Σαν το κακομοίρη θα 'μαι. Μόνος μου. Αλλά θα πάω. Όλο και κάποιος άλλος θα ναι μόνος του.
Αυτό ήταν ανακοίνωση.
Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου - 15:12
Μόλις γύρισα από το σχολείο. Επιτέλους τέλειωσε αυτή η βδομάδα. Παίζει να ήταν και η χειρότερη της ζωής μου. Δηλαδή, ποτέ δε γινόταν κάτι συναρπαστικό στη ζωή μου, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε όριο. Ίσως το αποκορύφωμα της βδομάδας μου να ήταν η συνεδρία με τον ψυχολόγο την Πέμπτη. Δηλαδή έχω φτάσει στο σημείο το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ζωής μου να είναι να μιλάω σε κάποιον ο οποίος απλά πληρώνεται για να με ακούσει και μετά λογικά αδιαφορεί πλήρως. Νομίζω θέλω να γίνω ψυχολόγος τελικά. Η πιο καλή δουλειά είναι. Αλλά δε ξέρω από τι κατεύθυνση πας. Δεν πειράζει. Θα γράψω καλά και αν θέλει απο πρώτο πεδίο θα περάσω από εκεί χάνοντας μόρια. Τέλος πάντων, μου ζήτησε να του περιγράψω τα όνειρα μου. Όχι όνειρα-στόχους, όνειρα που βλέπω μες στον ύπνο μου. Και παρατήρησα, όσο του τα έλεγα, πως σχεδόν σε όλα μου τα όνειρα είμαι μόνος και ή πέφτω ή είμαι σε ένα σταθμό με τρένα. Και μιλάμε δεν το είχα καταλάβει ως τώρα. Και μου είπε να γράφω σε ένα τετράδιο και τα όνειρα που βλέπω να τα αναλύουμε κάθε φορά. Καλά, σιγά μη το κάνω. Αλλά τέλος πάντων. Θα ξαναμιλήσουμε λέει για τα όνειρα μου και την Τρίτη. Καλά κάθομαι και μιλάω τόση ώρα για τα όνειρα μου. Και μιλάω μόνος μου. Έχω πια απελπιστεί. Χτες μπήκα σε ένα τσατ τέτοιο μπας και βρω κάποιον να μιλήσω. Αλλά.. όλοι σεξ θέλουν σ'αυτά τα σαιτ. Καλά, τουλάχιστον αυτοί λογικά θα χουν εκπληρώσει τις άλλες τους επιθυμίες και απλά αυτή μένει ανεκπλήρωτη. Βασικά, όχι. Χειρότεροι είναι αυτοί από μένα. Ναι, πάντως δεν βρήκα κανέναν. Και δεν το ξανακάνω. Άντε να παω πανεπιστήμιο να μην ξέρει κανείς το παρελθόν μου να γνωρίσω ανθρώπους. Εντάξει. Αυτά. Μιζέριασα για ακόμη μια φορά. Ας διαβάσω για το βράδυ.
Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου - 23:58
Να 'μαι πάλι πίσω στην Ελλάδα. Πότε πήγαμε στη Φινλανδία και πότε γυρίσαμε ούτε που το κατάλαβα. Ευτυχώς η μαμά συνήλθε την Παρασκευή το βράδυ λίγο πριν φτάσουμε, της έκαναν εξετάσεις για τα πάντα και δεν βρήκαν τίποτα ανησυχητικό και χτες βράδυ της έδωσαν εξητήριο. Με το μπαμπά αποφάσισαν ότι ήρθε ο καιρός να γυρίσουν μόνιμα στην Ελλάδα οπότε επιστρέψαμε όλοι μαζί σήμερα το πρωί με το αεροπλάνο. Έχω χάσει σχεδόν μια βδομάδα σχολείο, διότι ούτε σήμερα πήγα. Έχασα και τα φροντηστήρια. Πφ, τόσα μαθήματα. Έχει να πέσει πολύ ζόρισμα τώρα. Μα τι λέω μωρέ. Ευτυχώς που είναι καλά η μαμά. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν..
Τέλος πάντων. Αποφάσισα απο δω και πέρα να είμαι πάντα αισιόδοξη. Να χαμογελάω στη ζωή, για να μου χαμογελάει κι αυτή. Τέρμα οι μιζέριες.
Και πρέπει να αρχίσω αλλάζοντας κάποια πράγματα. Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποιοι με θεωρούσαν σνομπ. Είναι που ήμουν πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου και δεν έκανα παρέα με κανέναν, μόνο με την Κάτε. Και μιας και την ανέφερα, ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα τηλέφωνο δε με πήρε τόσες μέρες που έλειπα. Τίποτα. Απορώ. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να αρχίσω την αλλαγή από την Κάτε. Αποφάσισα στο αεροπλάνο, να μην κόψω κατευθείαν κάθε επαφή μαζί της, αλλά να της μιλήσω πρώτα, να τη ρωτήσω γιατί. Διότι εντάξει, μπορεί να μην είχε κάρτα η κοπέλα. Τότε θα είναι απλά μια παρεξήγηση. Γιατί η Κάτε είναι η μόνη που έχω και δε μπορώ να κόψω το δεσμό τόσο εύκολα. Δεν ξέρω με ποιον θα μιλάω μετά. Θα γίνω το ίδιο με τον Ορφέα, που δε μιλάει σε κανέναν. Πλάκα, πλάκα, τι να κάνει αυτός άραγε; Ποιος ξέρει. Θα τα μάθω όλα αύριο. Ελπίζω μόνο να μη με κοιτάνε όλοι με συμπόνια και οίκτο. Δε θα τ' αντέξω, σοβαρά. Αποφάσισα επίσης να αρχίσω να κάνω παρέα και με άλλα άτομα. Να γνωρίσω κόσμο. Να γίνω πιο κοινωνική. Θέλω να δείξω στους άλλους πως η εντύπωση που έχουν για μένα είναι λανθασμένη.
Αυτά λοιπόν. Ας πάω για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Ήταν εξαντλητική βδομάδα μπορώ να πω. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
xxx
Τέλος πάντων. Αποφάσισα απο δω και πέρα να είμαι πάντα αισιόδοξη. Να χαμογελάω στη ζωή, για να μου χαμογελάει κι αυτή. Τέρμα οι μιζέριες.
Και πρέπει να αρχίσω αλλάζοντας κάποια πράγματα. Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποιοι με θεωρούσαν σνομπ. Είναι που ήμουν πολύ κλεισμένη στον εαυτό μου και δεν έκανα παρέα με κανέναν, μόνο με την Κάτε. Και μιας και την ανέφερα, ούτε ένα μήνυμα, ούτε ένα τηλέφωνο δε με πήρε τόσες μέρες που έλειπα. Τίποτα. Απορώ. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να αρχίσω την αλλαγή από την Κάτε. Αποφάσισα στο αεροπλάνο, να μην κόψω κατευθείαν κάθε επαφή μαζί της, αλλά να της μιλήσω πρώτα, να τη ρωτήσω γιατί. Διότι εντάξει, μπορεί να μην είχε κάρτα η κοπέλα. Τότε θα είναι απλά μια παρεξήγηση. Γιατί η Κάτε είναι η μόνη που έχω και δε μπορώ να κόψω το δεσμό τόσο εύκολα. Δεν ξέρω με ποιον θα μιλάω μετά. Θα γίνω το ίδιο με τον Ορφέα, που δε μιλάει σε κανέναν. Πλάκα, πλάκα, τι να κάνει αυτός άραγε; Ποιος ξέρει. Θα τα μάθω όλα αύριο. Ελπίζω μόνο να μη με κοιτάνε όλοι με συμπόνια και οίκτο. Δε θα τ' αντέξω, σοβαρά. Αποφάσισα επίσης να αρχίσω να κάνω παρέα και με άλλα άτομα. Να γνωρίσω κόσμο. Να γίνω πιο κοινωνική. Θέλω να δείξω στους άλλους πως η εντύπωση που έχουν για μένα είναι λανθασμένη.
Αυτά λοιπόν. Ας πάω για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένη. Ήταν εξαντλητική βδομάδα μπορώ να πω. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
xxx
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου - 21:44
Πω καλά. Το πιο άθλιο Σαββατοκύριακο της ζωής μου μπορώ να πω. Καλά ντάξει μπορεί όχι της ζωής μου, αλλά ήταν χάλι μαύρο. Τέλος πάντων. Όλο το Σάββατο διαβαζα για το διαγώνισμα Φυσικής που έγραφα σήμερα το μεσημέρι, στο οποίο τελικά πρέπει να πάτωσα και έχω καραεκνευριστεί και μετά το υπόλοιπο απόγευμα διάβαζα Ιστορία γιατί γράφουμε στο σχολείο άυριο. Καλά βέβαια είναι η απόλυτη ξεφτίλα που πέρασα τόσες ώρες από τη ζωή μου να διαβάζω Ιστορία. Και βασικά τώρα που το σκέφτομαι γιατί το έκανα? Μα μιλάμε είμαι λίγο ηλίθιος. Τι να πείς. Τουλάχιστον τα ξέρω. Μα ντρέπομαι. Να το μάθει και κανένας. Βασικά και να το μάθει. Μα μιλάμε ειμαι και πολύ ηττοπάθεια φάση πάντα. Πρέπει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Και πρέπει να μιλάω με ανθρώπους. Μα δεν έχω τι να πω. Νιώθω ότι όλη την ώρα επαναλαμβάνομαι και γκρινιάζω. Θα κοιμηθώ.
Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου - 22:32
Πφ. Βαρετή μέρα. Μιλάμε πολύ βαρετή. Και δεν είδα πάλι την ξανθιά, αλλά έμαθα ότι την λένε Χριστιάνα. Και ότι τα'χει με κάποιον. Αα μα με εκνευρισε. Αλλά γιατί μιλάμε ασχολούμαι τόσο? Πρέπει να μην ξαναασχοληθώ με άλλον άνθρωπο. Με νοιάζουν και πολύ? Δεν με νοιάζουν. Και ο Αλέξης με πρηζε όλη μέρα με ένα χαρακτήρα που έφτιαξε στο WoW. Δε του φτάνανε οι άλλοι 589 ήθελε κι'άλλο. Ε γι'αυτό έχει λιγότερη ζωή από μένα αυτός. Και κάτι γινόταν σήμερα στο σχολείο στο διαλειμμα και ήταν όλοι μαζεμένοι, αλλά διαβαζα μαθηματικά και δεν ρώτησα να μάθω. Καλά όχι ότι θα είχα και κανέναν να ρωτήσω. Είμαι και πολύ μίζερος σήμερα νιώθω. Μα μ'αρέσει να σκέφτομαι ετυμολογίες λέξεων. Καλά ντάξει. Αφού έφτασα στο σημείο να γράφω τέτοιες μπούρδες, το χω χάσει το παιχνίδι. Το παιχνίδι. Μου την έδωσα. Και είναι πολύ νωρίς για ύπνο. Ας δω καμιά ταινία.
Subscribe to:
Posts (Atom)