Δευτέρα 28 Νοεμβρίου - 15:23

Να 'μαι πάλι. Επέστρεψα. Λοιπόν ξεπάγιασα χτες στη βόλτα αλλά ήταν ωραία! Πολύ το χάρηκα βρε παιδί μου. Επιτέλους κρύο κι όχι ζέστη! Ε δεν άντεχα άλλη ζέστη. Με τίποτα.
Ναι ας μη φλυαρήσω πάλι άσκοπα. Σκεφτόμουν στη βόλτα τι να γράψω για τη ζωή μου και κατέληξα να μην αναφερθώ καθόλου στο παρελθόν μεμονωμένα παρά μόνο αν χρειαστεί κάποια στιγμή. Ας μιλήσω για το παρόν λοιπόν. Πρώτα απ όλα σου έχω συστηθεί; Χμ. Δε νομίζω. Ωραία, ας τα πάρουμε από την αρχή. Είμαι η Θάλεια. Όπως έχω ήδη αναφέρει είμαι μαθήτρια της Τρίτης Λυκείου και ναι, έχω στόχους υψηλούς και θα τους πετύχω ο κόσμος να χαλάσει. Μένω σε μια πόλη και όμορφη και άσχημη, της οποίας το όνομα δε θα αναφέρω, οπότε έστω ότι τη λένε Πόλη. Χμ. Πολύ γενικά όλα αυτά. Βαρετά. Ας περάσω σε συγκεκριμένα πράγματα. Μένω με τη θεία μου σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια αρκετά όμορφη γωνιά της Πόλης. Κι είμαστε η θεία μου κι εγώ. Οι γονείς μου αποφάσησαν πριν 10 χρόνια ότι θέλουν να γυρίσουν όλον τον κόσμο κι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη χαραμίσουν ανατρέφοντας εμένα. Δε με χαλάει. Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ ο τύπος της μαμάς που φτιάχνει κουλουράκια και είναι ξετρελαμένη με τη μικρή της κόρη, αντίθετα ήταν πάντα γυναίκα της επανάστασης κι ο πατέρας μου κάθε άλλο παρά κατάλληλος για πατέρας ήταν. Μάλλον παιδί θα τον έλεγες. Έμεινε παιδί και θα είναι πάντα παιδί. Έτσι μια μέρα λοιπόν πήραν την Harley Davidson του μπαμπά και φύγανε. Δε λέω, έρχονται αρκετά συχνά, κάθε καλοκαίρι, για να δούνε το βλαστάρι τους, αλλά μέχρι εκεί. Ευτυχώς η θεία είναι και πολύ καλή μη σου πω και υπεραγαπάει τα παιδιά οπότε μαζί τα περνάμε τζάμι.
Αυτά για τη ζωή μου λοιπόν. Αν χρειαστεί να μάθεις κάτι άλλο θα στο πω εν συνεχεία (πώς τα λέω η άτιμη). Δεν έχω αποφασίσει ακόμα βέβαια τι θέλω ακριβώς απο τη ζωη μου. Δηλαδη δεν ξέρω αν έχω βρει το νόημα. Για μένα τουλάχιστον. Ναι, δεν ξέρω. Και είμαι και λίγο αναποφάσιστη. Βασικά τα υπόλοιπα για μένα θα τα καταλάβεις εν καιρώ.
Οπότε ας σωπασω επιτελους. Α! Να μην ξεχάσω. Σήμερα στο σχολείο μας είπαν ότι απέβαλαν την Αλκιόνη. Τα είχε λέει με τον καθηγητή της φιλοσοφίας. Τους πιάσανε να φιλιούνται στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου. Καλά δεν την αδικώ, ήταν κούκλος ο άτιμος ο κύριος Μιχάλης. Κύριος τώρα, εντάξει, μικρός ήταν, το πολύ 25. Με το πτυχίο ζεστό ζεστό στα χέρια μας ήρθε σου λέει. Τέλος πάντων πάλι μακρυγορώ. Μου κάνει εντύπωση απλά που είναι τόσο κακό. Εννοώ το ότι η Αλκιόνη κι ο Μιχάλης τα έχουν. Τόσο κατατρεγμένος πια ο έρωτας; Γιατί; Μήπως μπορείς να διατάξεις την καρδιά σου ποιον θα ερωτευτεί και το μυαλό σου ποιον θα σκέφτεται; Λες και φταίνε αυτοί ας πούμε. Δεν ξέρω. Δε με σόκαρε το γεγονός αλλά με δυσαρέστησε.
Χμ. Και κάτι άλλο. Είδα ένα παιδί σήμερα στο σχολείο. Δεν ξέρω αν είναι καινούριος. Πρέπει να είναι γιατί δεν τον έχω ξαναδει. Τριγυρνούσε μ'αυτόν τον κομπλεξικό, τον Αλέξη. Ναι, καινούριος θα είναι μάλλον. Αν τον είχα ξαναδει θα τον θυμόμουν. Βασικά νιώθω πως από κάπου τον ξέρω. Χμ. Ασυναρτησίες πάλι. Δεν ξέρω καν γιατί το ανέφερα αυτό. Απλά κάποια στιγμή, όταν περιμέναμε μαζί στο εστιατόριο, συναντήθηκαν οι ματιές μας για λίγο και ήταν breathtaking που λέμε. Είχε κάτι μάτια πράσινα με κίτρινες πινελιές. Δε μπορούσα να μην τον κοιτάω, δε μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου. Ευτυχώς που με φώναξε η Κάτε (βλ. κολλητή) μετά και ξεκόλλησα γιατί θα γινόμουν ρεζίλι.
Λοιπόν πρέπει να μάθω περισσότερα γι'αυτόν. Ούτε το όνομα του δεν ξέρω. Πρέπει να μάθω. Πρέπει. Γιατί; Δεν ξέρω. Αλλά πρέπει.
Εμ με φωνάζει η θεία. Πήρε η μαμά τηλέφωνο, απο Φρανκφούρτη. Χμ. Πάω.
Αν έχω νεότερα από τον μυστηριώδη τύπο θα σε ενημερώσω.

xxx

No comments:

Post a Comment