Λοιπόν. Δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω εδώ. Δεν έχω ιδέα. Αλλά μου πε ο ψυχολόγος να αρχίσω να γράφω κάπου τις σκέψεις μου για να μάθω να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Αλλά ο ψυχολόγος είναι ηλίθιος. Και δεν ξέρω καν γιατί πάω σε ψυχολόγο. Οι λαμπρές ιδέες της μάνας μου. Αυτή η γυναίκα.. Αμάν. Επειδή λέει δεν κάνω σχεδόν με κανέναν παρέα πρέπει να ερευνήσουμε το πρόβλημά μου. Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Δεν είναι καν πρόβλημα. Αυτή πρέπει να παει σε ψυχολόγο. Τέλος πάντων. Φλυαρώ. Αλλά μου πε να γράφω, οπότε γράφω. Δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο. Αλλά αφού γράφω, πρέπει πιστεύω να βάλω μια τάξη στη γραφή μου. Και βασικά καλά κάνω και γράφω τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όταν γίνω διάσημος κιθαρίστας όλοι θα θέλουν να μάθουν για τη ζωή μου κι αν τα έχω όλα μαζεμένα κάπου, θα μπορώ εύκολα να γράψω την αυτοβιογραφία μου και έτοιμος. Αα ναι, τάξη. Αλλάζω παράγραφο.
Άλλαξα παράγραφο. Πρέπει να το κάνω πιο συχνά. Βέβαια δεν ξέρω πότε. Αλλά πρέπει να μάθω. Λοιπόν, νομίζω λέω μπούρδες τόση ώρα. Λοιπόν, αγχώνομαι. Θα γράψω κάτι ουσιώδες.
(Άλλαξα παράγραφο.) Λοιπόν. Δεν έχω ζωή. Το παραδέχομαι. Έχει δίκιο η μαμά που νομίζει οτι έχω προβλημα. Αλλά δεν εχω προβλημα. Εγώ μια χαρά είμαι. Μόνος. Περνάω ήσυχα κι ωραία. Εχω και τον Αλέξη, τον κολλητό μου. Αυτός βέβαια είναι χειρότερος από μένα. Αυτός με έκανε έτσι. Χμ. Ναι. Και δεν εχω ζωή. Ποτέ δεν είχα βασικά. Ούτε φίλους. Εκτός απο το νηπιαγωγείο που έκανα παρέα με τον Κωνσταντίνο. Και τώρα τον Αλέξη.
Καλά (άλλαξα παραγραφο) βαρέθηκα. Αλλά νομίζω θα ξαναγράψω. Κάποτε.
No comments:
Post a Comment