Σοκ! Γυρνούσα σπίτι, μετά τη σύντομη βόλτα μου και την άκαρπη προσπάθεια μου να βρω τους γονείς της Κάτε και να μάθω κάτι για την εξαφάνιση της και είχα αποφασίσει να πάω λίγο στην καφετέρια που είναι εδώ κοντά. Εκεί που πάω όταν όλα πάνε στραβά ή όταν θέλω να σκεφτώ κάτι σοβαρό. Μπήκα λοιπόν, παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα και πήγα να κάτσω πάνω, στον καναμπέ με τα πολλά μαξιλάρια, δίπλα στο αγαπημένο μου παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα και τσουπ! βλέπω τον Ορφέα! Καθόταν στη θέση μου δίπλα στο παράθυρο και κάτι διάβαζε. Δεν πρόσεξα γιατί είχα πάθει σοκ. Αυτός δεν πρέπει να με είδε γιατί φαινόταν απορροφημένος από το βιβλίο κι έφυγα τρέχοντας και γύρισα σπίτι.
Μα πως βρέθηκε αυτός εδώ; Θελώ να πω, κανείς δεν την ξέρει αυτή την καφετέρια. Δεν την έχω δείξει ούτε στην Κάτε! Ήταν το δικό μου μέρος. Δηλαδή εντάξει, δε μου ανήκει, αλλά ήταν ένα μέρος που το ήξερα μόνο εγώ. Προφανώς δεν ισχύει πια αυτό.
Και τώρα περιμένω στο παράθυρο να τον δω να φέυγει, για να ξαναπάω, αφού από το σοκ που έπαθα, έφυγα χωρίς να πληρώσω τη σοκολάτα.
No comments:
Post a Comment