Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου - 22:53

Χμ. Σου χρωστάω κάτι εξηγήσεις από χτες. Τώρα πλέον δε μου φαίνεται τρομερό αυτό που συνέβη κι έχω ηρεμήσει κατά πολύ, χωρίς να είμαι καλά όμως. Χτες λοιπόν, ας πούμε ότι ένα άτομο που εκτιμώ πολύ, εισέβαλε με το έτσι θέλω στο χώρο μου, νομίζοντας πως του έχω δώσει την άδεια και προσπάθησε να επιβάλλει την άποψη του. Δεκτές οι γνώμες, αλλά σαν γνώμες κι όχι σαν διαταγές. Επρόκειτο για έναν καθηγητή που του είχα - δεν ξέρω αν του έχω ακόμα - μεγάλη αδυναμία και υπολόγιζα πολύ τη γνωμή του. Είχαμε λοιπόν συνάντηση στο σχολείο εχτές για τη συντακτική ομάδα που στο τέλος αυτού του μήνα θα εκδόσει κάτι σαν εφημερίδα. Και ο συγκεκριμένος καθηγητής, ο κύριος Πέτρος, είναι υπέυθυνος να μας συντονίσει. Εγώ έχω αναλάβει τη διακόσμηση της εφημερίδας, εικόνες, πλαίσια, πως θα στηθούν τα άρθρα και ό,τι μπορείς να φανταστείς. Χτες λοιπόν έπρεπε να παρουσιάσουμε το τελικό πλάνο της εφημερίδας για να πάει στο τυπογραφείο και να ξεκίνησουν οι διαδικασίες έκδοσης. Του είχα δώσει λοιπόν του κύριου Πέτρου το σχέδιο την Παράσκευη και θα το έφερνε χτες για να το σχολιάσουμε. Πήγα λιγάκι καθυστερημένη διότι είχε κίνηση στο δρόμο και με το που μπήκα μέσα, δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα και με πήρε μονότερμα. Και τι προχειροδουλειές είναι αυτές μου έλεγε κι αν είναι δυνατόν και πως δεν το περίμενε από εμένα και πως το όλο πλάνο ήταν τελείως σαχλό. Και εκεί τα πήρα. Που θα μου πει εμένα ο κύριος Πέτρος ότι είναι σαχλό το πλάνο μου! Που είναι φυσικός και δεν έχει ιδέα από διακόσμηση. Συγγνώμη δηλαδή. Εγώ έχω κάνει και κάτι μαθήματα σχεδίου και ασχολούμαι τόσα χρόνια, ερασιτεχνικά βέβαια, αλλά θεωρώ τέλος πάντων ότι δεν είμαι και καμιά άσχετη. Δεν είπα φυσικά τίποτα. Έμεινα και άκουσα όλα τα προσβλητικά σχόλια, άκουσα τη γνώμη - διαταγή του για το πως θέλει να φαίνεται η εφημερίδα και του υποσχέθηκα ότι έτσι θα γίνει. Φεύγοντας μου πέταξε κι ένα "συγγνώμη για τον άποτομο τόνο, είχα μια άσχημη μέρα, ό,τι είπα ήταν για το καλό σου" και του είπα κι εγώ αυτό που περίμενε να ακούσει "μην ανησυχείτε κύριε Πέτρο, δεν παρεξηγώ εγώ". Κόντεψε να μείνει κολλημένη η άνω με την κάτω γνάθο μου, από την πιέση να προσποιηθώ ένα τεράστιο χαμόγελο. Όμως ήταν η τελευταία φορά. Δεν πρόκειται να ξαναπω σε κανέναν αυτά που θέλει να ακούσει, ούτε να δείχνω αυτα που θέλει να δει. Όσο για την εφημερίδα, θα την ξαναφτιάξω, θα τυπώσω μερικά κομμάτια, θα τα μοιράσω σε μερικούς καθηγητές και συμμαθητές παράλληλα με τη δική μου έκδοση που επίσης θα τυπώσω και θα κάνω γκάλοπ. Ας αποφασίσει ο λαός εν τέλει! (πώς τα λέω! ..ας κάνουμε και λίγη πλάκα τέλος πάντων)

Και μιας που μιλάω για πλάκα, τρία τριαντάφυλλα μου έδωσε σήμερα ο Αλέξανδρος στο σχολείο. Που θα πάει πια αυτή η κατάσταση! Ανθοπωλείο το 'χω κάνει εδώ μέσα. Άντε να δουμε! Μέχρι χτες ήταν ρομαντικό. Σήμερα ήταν γλυκό. Αλλά άμα αύριο μου φέρει τέσσερα τριαντάφυλλα θα καταντήσει γελοίο. Τι θα κάνω και μ' αυτόν δεν ξέρω. Κάτι δε μ' αρέσει στην όλη φάση. Κι η Κάτε είναι πολύ περίεργη σήμερα. Όλο κάτι χαζοχαρούμενα χαμόγελα και μια έκφραση αχανής. Μα τι συμβαίνει στον κόσμο;

No comments:

Post a Comment