Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου - 19:53

Πάω Φινλανδία. Είμαι στο αεροπλάνο για Ελσίνκι. Η μαμά κι ο μπαμπάς είχαν ατύχημα με τη μηχανή λίγο πιο έξω από ένα χωριό εκεί κοντά. Ο μπαμπάς έσπασε το πόδι του μοναχά, αλλά η μαμά είναι σοβαρά. Πάμε εγώ κι η θεία. Κι οι γιατροί δεν ξέρουν αν.. Αν..
Σήμερα το πρωί στο τρίτο διάλειμμα με φώναξε ο διευθυντής στο γραφείο του κι όταν πήγα μου το είπε. Και δε μπορούσα ούτε να μιλήσω. Ούτε να αντιδράσω. Μου είπε να μαζέψω τα πράγματα μου και να περιμένω στην αυλή να έρθει η θεία να με πάρει. Βγήκα από το γραφείο του και κατευθύνθηκα προς την τάξη. Και κάπου στα μισά της διαδρομής θυμάμαι να μαυρίζουν όλα γύρω μου κι εγώ να πέφτω. Και το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα σωρό κόσμο πάνω από το κεφάλι μου. Η Κάτε φώναζε "κάντε στην άκρη", ο διευθυντής ρωτούσε αν έπρεπε να καλέσει ασθενοφόρο κι όλοι ψιθυρίζανε μεταξύ τους. Και μετά μαυρίσανε όλα πάλι.
Και μετά θυμάμαι να ξυπνάω στο αεροπλάνο. Η θεία λέει ότι θα χάναμε την πτήση αν με πηγαίνανε στο νοσοκομείο κι ευτυχώς που ο γιατρός που καλέσανε είπε οτι ήταν από το σοκ και πως μπορούσαμε να πετάξουμε κανονικά. Κι έτσι φύγαμε.
Θέε μου.. Γιατί; Εγώ φταίω. Εγώ που έλεγα ότι δεν ξέρω αν μου λείπει. Και που δεν της έχω πει ούτε μια φορά ότι την αγαπάω. Που από τότε που έφυγαν κάνω την αδιάφορη και δεν τους δίνω σημασία. Εγώ.. Εγώ.. Αχ μαμά..

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου - 21:13

Χμ. Ωραία. Τελικά άδικα τέτοιος ενθουσιασμός χτες. Μα μιλάμε είχα πορωθεί λίγο νομίζω. Η μαγεία του να μιλάς με κάποιον λογικά. Δεν την είδα καθόλου στο σχολείο σήμερα. Και το βράδυ στον ψυχολόγο λέγαμε πάλι για το δημοτικό μου και θυμήθηκα που στην 3η δημοτικού, είχαμε κάνει ένα θεατρικό και ήμουν ο πρωταγωνιστής και είχα ξεχάσει τα λόγια μου. Και το είχα ξεχάσει εντελώς. Είχε φύγει από το μυαλό μου. Οπότε εντάξει σήμερα χάρηκα που με βάζε και του λέγα όλα αυτά. Μα μιλάμε, τότε γιατί μου μιλούσαν άνθρωποι? Δεν νομίζω ότι έχω αλλάξει και καθόλου. Και τώρα που το σκέφτομαι όλη την ώρα βλέπω αυτή την ηλίθια τη Θάλεια από το σχολείο να με κοιτάει με ένα μίσος και να τριγυρνά γύρω γύρω με την Κάτε. Και ο Λεμπιδάκης, ένας ηλίθιος στην τάξη μου τα φτιαξε μαζι της. Με την Κάτε. Και βασικά δε μπορώ να καταλάβω τι του βρήκε και τι της βρήκε γιατί και οι δύο τα χάλια τους έχουν. Και πάλι μιλάω για αντιπαθητικούς. Βασικά με εκνεύρισε τώρα η ξανθιά πωστηνλενεδενξέρω τύπισσα γιατί με κανε πιο μίζερο από πριν. Και πήρα και 17 τελικά στα μαθηματικά γιατί έκανα μια απροσεξία στο πρώτο ερώτημα του 3ου θέματος και μετά κατέβαινε μέχρι κάτω το λάθος και ενα χάλι μαύρο. Ούτε αυτό δεν κατάφερα. Και αύριο έρχεται ο Αλέξης δόξα τo Θεό γιατί σήμερα ήταν η πιο βαρετή μέρα του κόσμου στο σχολείο.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου - 05:43

Λοιπόν ξύπνησα τόσο νωρίς για να διαβάσω. Πολύ διάβασμα σου λέω. Οπότε δε θα σου πω πολλά. Χτες ήταν άλλη μια άθλια μέρα. Πέρασα πάλι όλα τα διαλείμματα με τη Μαρία, γιατί χτες δεν είχαμε τελειώσει το τύπωμα, η οποία αποδείχτηκε πολύ εκνευριστική γιατί ξέρει τα πάντα. Και ναι, με εκνευρίζουν άπειρα αυτοί που τα ξέρουν όλα.
Γενικά έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Χμ. Επίσης χτες, είδα τον Ορφέα στο σχολείο να μιλάει με εκείνη την ηλίθια τη Χριστιάννα. Τους είδα από μακριά να χαζογελάνε. Ποιος ξέρει τι ανοήσιες του έλεγε αυτή η χαζοχαρούμενη barbie. Ε αυτό είναι, όλος ο κόσμος το ξέρει. Από μυαλό τίποτα. Οπότε ή που είναι κι αυτός σαν όλους τους άλλους τους σχολείου που κυνηγάνε τις χαζογκόμενες ή είναι εντελώς αλλού και δεν ξέρει για τι φρούτο πρόκειται. Εγώ πάντως εκνευρίστηκα. Κυρίως με τον εαυτό μου βέβαια, που κάθησε κι ασχολήθηκε μαζί του. Φυσικά είναι κι αυτός απο εκείνους που κοιτάνε μόνο ό,τι κυκλοφορεί κι είναι ξανθό, με γαλανό μάτι και 3 μέτρα πόδι. Τι να σου κάνει μια κοκκινομάλλα, με φακίδες και ύψος 1.60; Τίποτα φυσικά. Πάει κι αυτό το κεφάλαιο λοιπόν. Ωραία. Ένα πράγμα λιγότερο στο κεφάλι μου. Έχω να ασχοληθώ με τις Πανελλήνιες εγώ κι όχι με έναν ηλίθιο που το μόνο που σκέφτεται είναι.. Τέλος πάντων! Αυτό.
Πάω να διαβάσω Φυσική. Αρκετά με όλους τους ανώριμους!
Καλή σου μέρα.

xxx

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου - 01:19

Εντάξει. Είμαι τραγικός. Είναι 1 και 19 και ακόμη να κοιμηθώ και δεν έχω διαβάσει και τίποτα. Αλλά δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Όλη την ώρα έρχεται στο μυαλό μου η κοπελιά. Και έκανα και έρευνα στο Facebook μπας και την βρω, αλλά απέτυχα και σε αυτό, αφού δεν έχω καμία ιδέα πως την λένε, αλλά ούτε και κανέναν άλλον από την τάξη της και απο το σχολείο γενικότερα. Και της πάει πάρα πολύ το Αριάδνη. Το αποφάσισα αυτό. Και δεν ξέρω τι να βάλω αύριο. Θέλω να ξαναβάλω την μπλούζα τη σημερινή για να ξέρω ότι θα ρθει να μου μιλήσει, αλλά μετά μπορεί να νομίζει ότι είμαι βρώμος και δεν αλλάζω ποτέ μπλούζες. Και οπότε δεν ξέρω. Λέω όμως να βάλω την μπλούζα με τους Beatles. Σε όλους αρέσουν οι Beatles. Αλλά αν δεν της αρέσουν οι Beatles? Αν είναι η εξαίρεση στον κανόνα?

Μα αν είναι δυνατόν. Που έχω φτάσει. Να σκέφτομαι τόσες ώρες τι να βάλω αύριο. Ούτε κορίτσι να ήμουν. Θα βάλω μια απλή μπλε μπλούζα. Τέλος.

Και ύπνος. Ύπνος. Γιατί αν δεν κοιμηθώ τώρα, δεν θα μπορώ να ξυπνήσω αύριο -σήμερα το πρωί- και θα χάσω Μαθηματικά και δεν θα μάθω πόσο έγραψα. Και θα ναι και ολοκόκκινα τα μάτια μου και δεν θα μου ξαναμιλήσει γιατί θα νομίζει ότι είμαι ναρκωμανής. Ή όπως γράφεται.

Και κατήντησα να γράφω 2 φορές την ημέρα. Τι γίνεται στον κόσμο? Και είναι Δεκέμβρης. Σε 24 μέρες Χριστούγεννα. Φτάνουν οι Πανελλήνιες. Άγχος.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου - 22:28

Σήμερα έγινε κάτι δεοντοπαραγωγικό. Δεώδες. Δε ξέρω πως είναι η λέξη αλλά έγινε. Εκεί λοιπόν που βαριόμουν μόνος στο σχολείο χωρίς κανέναν να μιλήσω και ήμουν έτοιμος να πάω στη βιβλιοθήκη να μιλήσω στη Μαρία (και ναι, ήμουν έτοιμος να το κάνω και αυτό - βέβαια δεν νομίζω πως θα τα καταφερνα στο τέλος, αλλά τέλος πάντων), ήρθε μια κοπέλα, που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου και μου είπε πως της αρέσει η μπλούζα μου, η οποία είχε πάνω το τέτοιο των Joy Division. Αυτό που είναι κάπως γραμμές και κανουν κάτι σαν βουνά. Ξέρω γω κύμα όρη και κοιλάδες φάση. Μα αν είναι δυνατόν, γιατί δεν τους δίνουν ένα κανονικό όνομα. Ομολογώ πως αγχώνομαι γιατί δεν ξέρω αν στις Πανελλήνιες θα τα πω έτσι ή αν έχουν κανονικό όνομα. Ρώτησα και τον καθηγητή μου, αλλά αυτός είπε να τα πω έτσι. Αλλά εγώ δεν θέλω να τα πω έτσι και δεν ξέρω δεν ξέρω. Πρέπει να κάνω έρευνα στο Google. Google it που λέει και ο House. Λοιπόν, σκάω. Έλεγα λοιπόν για την μπλούζα μου, που απο κάτω έλεγε και Love Will Tear Us Apart, που είναι μιλάμε τέλειο και τέλος πάντων. Ήρθε λοιπόν και μου είπε οτι της αρέσει η μπλούζα μου και μετά της είπα και γω ότι και μένα μου αρέσει και πως οι Joy Division είναι καταπληκτικοί και μετά είπαμε και για τα άλλα τους τραγούδια και συμφωνήσαμε πως το αγαπημένο και των δυο μας είναι το Atmosphere και τότε χτύπησε το κουδούνι και έφυγε γρήγορα. Και αυτό! Αυτό ήταν το απίθανο πράγμα της ημέρας μου. Γιατί ήταν το 5ο διαλειμμα και εγώ είχα 6ωρο οπότε αυτή πρέπει να ταν πρώτη γιατί δεν την είχα ξαναδεί και εφυγα και δεν την ξαναείδα και μιλάμε μίλησα με κάποιον. Και συγκεκριμένα κάποια. Πρέπει να λείπει πιο συχνά ο Αλέξης. Αυτός φταίει. Αλλά πρέπει να τον πάρω τηλέφωνο να του το πω. Βασικά όχι δεν θα τον πάρω γιατί θα ψωνιστεί. Βασικά γιατί να ψωνιστεί. Αλλά δεν του το λέω. Απόφαση. Και τώρα δεν ξέρω τι κάνω. Ποτέ δε μου χει μιλήσει κάποιος άσχετος. Και πρέπει να παω να της μιλήσω αύριο? Ή αν το κάνω θα φανώ υπερβολικά λυσσάρης? Ήταν και υπερβολικά όμορφη. Μιλάμε είχε ολόξανθα μαλλιά μακριά μακριά (ποτέ δεν ξέρω αν γράφεται με υ ή με ι) και είχε γαλάζια μάτια, που ήταν σαν την θάλασσα τις ωραίες μέρες. Και μιλάω για τα μάτια της? Ό,τι 'να 'ναι. Και τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω το όνομα της. Από την άλλη όμως, αν δεν πάω να της μιλήσω μπορεί να μη μου ξαναμιλήσει ποτέ. Πω. Δεν πρέπει να μου μιλάει κανένας. Καλά κάνουν τόσο καιρό. Προβλήματα!

Μα όλα όσα έγραψα είναι μια μάζα. Μιλάμε αλήθεια έχω πρόβλημα. Και πως να την λένε? Και τι να κάνω αύριο. Μα εδώ και κατι ώρες (καλά ντάξει) κάθομαι και γράφω για μια κοπέλα που δεν έχω ξαναδεί και μπορει να μην ξαναδώ. Οπότε σταματώ. Και γράψαμε διαγώνισμα σήμερα στα Μαθηματικά και τα πήγα απίθανα, μοναδικά! Και αυτά. Ντάξει, τελικά καλά έκανα και μιλούσα τόση ώρα για την άλλη. Λοιπόν, πως να την λένε. Της πάει το Αναστασία. Βασικά όχι. Δε ξέρω.

Πρέπει να διαβάσω. Τέλος.

Απίθανη μέρα!

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου - 20:39

Λοιπόν επιβεβαιωμένα, σήμερα δεν ήταν καλή μέρα.
Το πρωί έχασα την πρώτη ώρα γιατί, πάλι!, δε χτύπησε το καταραμένο ξυπνητήρι. Κι έτρεχα σαν την τρελή να προλάβω τη δεύτερη ώρα. Και δεν πρόλαβα να λουστώ. Και παρατήρησα αργότερα ότι είχα βάλει ένα πράσινο παπούτσι κι ένα κόκκινο. Τέλεια! Και η Φαίη, η πιο εκκεντρική ενδυματολογικά κοπέλα στο σχολείο, μου είπε ότι είμαι και πολύ wow! Καταλαβαίνεις γιατί χάλι μιλάμε. Πέρασα όλη τη μέρα μου λοιπόν μ' ένα πράσινο κι ένα κόκκινο παπούτσι. Και μετά γύρισα σπίτι κι είχαμε αρακά που τον μισώ. Άσε που όταν ετοιμαζόμουν για να φύγω για το φροντηστήριο το απόγευμα κι έψαχνα να βρω τις μπότες μου, όπως έτρεχα πάνω κάτω κουτούλησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού στο τραπέζι. Νομίζω πως το έσπασα. Και ΠΟΝΑΩ υπερβολικά.
Χάλι λοιπόν. Χάλι, χάλι, χάλι. Κι αύριο έχω να παραδώσω και μια εργασία στη φιλόλογο για το πως αναπτύχθηκε το ρεύμα του Ρομαντισμού, που την κάνω σε συνεργασία με τη Μαρία και όλα τα διαλείμματα τα περάσαμε σήμερα στη βιβλιοθήκη για να τη τυπώσουμε. Χαμένα όλα τα διαλείμματα λοιπόν.
Τέλεια σου λέω.
Τέλεια!

Αντίο.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου - 23:48

Ξαναγράφω. Είναι αργά αλλά ντάξει. Βασικά δεν είναι πολύ αργά, αλλά νυστάζω γιατί κουράστηκα σήμερα η αλήθεια είναι. Όχι ότι έκανα και τίποτα τρομερό αλλά τελος πάντων. Ναι. Είχα και ψυχολόγο σήμερα και σκυλοβαρέθηκα γιατί με βάζε να του λέω για το δημοτικό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπρεπε να πω για το δημοτικό και τι σχέση έχει αλλά τελος παντων. Μα γιατί λέω τόσο συχνά τέλος πάντων? Είναι πρόβλημα. Και γενικά δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να πηγαίνω δύο φορές τη βδομάδα ψυχολόγο, αφού δε με βοηθάει καθόλου. Και χάνω και το χρόνο μου. Δε φτάνει που έχω όλα τα μαθήματα, αυτό μου'λειπε. Και αν το μάθει και κανείς στο σχολείο, θα πάθω κρίση. Μόνο ο Αλέξης το ξέρει, αλλά αυτός τα ξέρει όλα ούτως ή άλλως. Και πήγε να με πατήσει ένα μηχανάκι καθώς πήγαινα, γιατί είχα πορωθεί με τη μουσική που άκουγα και μιλάμε ήταν τέλειο τραγούδι και όλη μέρα το ακούω και λέω λάθος τους στίχους, αλλά με νοιάζει πολύ? Δε με νοιάζει. Α ναι και πήγε να με πατήσει και γω ειχα πορωθει και δεν εβλεπα που πήγαινα, και μια στιγμη ειδα το μηχανάκι να έρχεται και εγώ απλώς στάθηκα εκεί στη μέση μέση και δεν κούνησα καθόλου και αυτός έπεσε και έβρισε και γω δεν μίλησα και έφυγα και νομίζω ήμουν λίγο αγενής αλλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κούνησα. Νομίζω μόλις έγραψα μια τεράστια πρόταση και αυτό είναι το λάθος μου, όπως μου λέει και η αυτή της έκθεσης.

Και πεινάω και δεν έχουμε τίποτα να φάω και εκνευρίζομαι. Ο Αλέξης σήμερα στο σχολείο πήρε αποβολή για 2 μέρες γιατί μιλούσε στο κινητό την ώρα του μαθήματος. Μιλάμε είναι ηλίθιος αυτός ο άνθρωπος. Δηλαδή αν είναι δυνατόν. Και το τραγικό είναι ότι μιλούσε με τον αδερφό του. Δηλαδή έλεος. Και άκουσα και μια άλλη λέξη για το έλεος σήμερα, αλλά δεν τη θυμάμαι. Και αύριο θα λείπει και μεθαύριο και δε ξέρω με ποιον θα μιλάω. Με κανέναν είναι η απάντηση. Βασικά νομίζω ότι θα πάω να μιλήσω σ'αυτήν την Μαρία που κάθεται πάντα στη βιβλιοθήκη. Είναι και αυτή ένα χάλι. Βασικά δεν είναι άσχημη, αλλά είναι φυτό και κανείς δε της μιλάει ούτε αυτηνής. Και θα πάω γιατι έτσι είπε ο ψυχολόγος. Να μιλάω και με άλλους ανθρώπους και να κάνω μια σχέση. Καλά πολλά θέλει κι αυτός αλλά τέλος πάντων. Θα της την πέσω? Θα της την πέσω. Μιλάμε δούλεμα που θα φάμε. Όλο το σχολείο θα μας κοροιδεύει. Αλλά βασικά πρέπει να μου αρέσει για να της την πέσω. Δεν της την πέφτω. Δε μ'αρέσει και το Μαρία σαν όνομα. Το μόνο που θα μπορώ να την φωνάζω θα ναι Μαράκι? Και ο Χριστός κι Απόστολος. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Μα λοιπόν φλυαρώ τόση ώρα? Μα εκφράζω συναισθήματα. Δέος. Τα καταφέρνω. Αλλά ναι δε της την πέφτω. Βασικά φαίνεται πανηλίθια. Σιγά μη πάω να της μιλήσω. Δεν υπάρχει περίπτωση.

Ύπνος.